Γεννημένος στα Γιάννενα, με σπουδές στη Φιλοσοφία και την Πολιτιστική Διαχείριση, ο σκηνοθέτης Ορέστης Τάτσης, αυτή τη στιγμή  αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του θεάτρου της γενιάς του. Συνεργάζεται συστηματικά με την ΈΩΣ- art σε σεμινάρια και μαθήματα θεάτρου, ενώ παράλληλα έχει διδάξει και στη Δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας Ιστορία του Θεάτρου και Φιλοσοφία. Έχει σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις όπως «Τα μάγια της πεταλούδας» του Λόρκα, «Η φθορά» του Δ.Τσεκούρα, «Ο Τερματικός σταθμός» και «Μια εξαιρετικά απλή δουλειά» του Κ.Τζαμιώτη κ.ά.. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Δ. Γιαννακόπουλο, Β. Νικολαίδη, Α. Αντύπα, ως σύμβουλος δραματουργίας και σταθερός συνεργάτης της ομάδας χορού “Creo”. Επίσης, είναι Καλλιτεχνικός διευθυντής της Α.Μ.Κ.Ε. «ρέον» με την οποία έχει πραγματοποιήσει παραγωγές θεάτρου και σύγχρονου χορού, εκθέσεις ζωγραφικής και άλλες πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Αξιοσημείωτη είναι και η αρθογραφία του σε περιοδικά, εφημερίδες και στο διαδίκτυο με θέμα την πολιτική, το θέατρο, τη ζωγραφική, το βιβλίο κ.ά.., αλλά και στο περιοδικό «Έρμα».

Στις 24,25,26 Μαρτίου, ο Ορέστης Τάτσης θα βρεθεί στα Γιάννενα και πιο συγκεκριμένα στο Θέατρο Έκφραση, όπου θα παρουσιαστεί η παράσταση «Εξόριστοι εις τας Αθήνας», με τη Ναταλία Στυλιανού και το Στάθη Κόκκορη να υποδύονται ένας ζευγάρι, που βιώνει το υπαρξιακό και βιοποριστικό του αδιέξοδο, φωτίζοντας με σαρκαστικό τρόπο την εποχή μας. Η παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τον Ιούνιο του 2017, στο πλαίσιο του ElaiΩnas Festival, ενώ ακολούθησαν παραστάσεις το Δεκέμβρη του 2017 στο θέατρο Rabbithole στην Αθήνα, αποσπώντας θετικές κριτικές.

Με αφορμή, το ανέβασμα της παράστασης στα Γιάννενα, ο σκηνοθέτης Ορέστης Τάτσης έχοντας ως αφετηρία το μυθιστόρημα «Κρίσις» του Αρκάδιου Λευκού στο οποίο βασίζεται και η παράσταση, σχολιάζει όλα αυτά που συντελούν ούτως ώστε ένα ζευγάρι να είναι εξόριστο όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε οποιαδήποτε πόλη και αν κατοικεί.

-Ποια είναι η "αλογάριαστη γενιά" πεζογράφων όπου ανήκει και το μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται η παράσταση;

 Ο.Τ.: Το μυθιστόρημα «Κρίσις» του Αρκάδιου Λευκού, στο οποίο βασίστηκε η παράστασή μας, είναι γραμμένο το 1934. Το χαρακτηρίζει όμως η γραφή της «αλογάριαστης γενιάς» πεζογράφων του 1920. Οι ιστορικοί την αποκαλούν γενιά της άρνησης, τη θεωρούν σκοτεινή, ενώ στα δικά μου μάτια είναι μια γενιά που προσπαθεί να ρίξει φως σε όσα οι πολλοί θέλουν να αφήσουν στο σκοτάδι. Χαρακτηριστικό των λογοτεχνών εκείνης της περιόδου είναι η αναμέτρηση με την εποχή τους. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, επιλέξαμε το συγκεκριμένο κείμενο, κατόπιν παρότρυνσης του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, προσπαθώντας με χιούμορ να αναμετρηθούμε με τη δική μας εποχή.

-Γιατί επιλέγετε να χαρακτηρίσετε το ζευγάρι ως εξόριστο;

Ο.Τ.: Η εξορία είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής ανέχειας του ζευγαριού. Είσαι αποκλεισμένος, νιώθεις εξόριστος ακόμα και στο πατρικό σου σπίτι, και πολλές φορές οι λόγοι δεν είναι μόνο οικονομικοί.
-Ποιες πτυχές της Αθήνας αποτυπώνονται μέσα στο έργο;

Ο.Τ.: Δεν είναι η Αθήνα που αποτυπώνεται στο έργο αλλά οι αντιθέσεις κάθε μεγάλης πόλης. Ο Αρκάδιος Λευκός γράφει το «Κρίσις» για τη Θεσσαλονίκη της εποχής του, όπου υπηρετούσε ως έκτακτος δημόσιος υπάλληλος. Επιλέξαμε για τίτλο το «Εξόριστοι εις τας Αθήνας» γιατί ζούμε σ’ αυτή και  γιατί αποτυπώνει πώς μπορεί κάποιος να νιώθει εξόριστος σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο.

-Πώς προσεγγίσατε δραματουργικά το έργο, δεδομένου ότι γράφτηκε το 1934;

Ο.Τ.: Το έργο είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Η μόνη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε ήταν στη δημιουργία του γυναικείου ρόλου, καθώς το μυθιστόρημα είναι στην ουσία η υποκειμενική αφήγηση της ζωής του Σταύρου, ενός δημόσιου υπαλλήλου. Η θέση της γυναίκας την εποχή εκείνη ήταν πολύ διαφορετική και στο αρχικό κείμενο παρουσιάζεται από την πλευρά του συζύγου. Νομίζω ότι καταφέραμε να παρουσιάσουμε την πλευρά της με τον καλύτερο τρόπο. Άλλωστε, όσα δεν καταφέρνει το κείμενο, τα επιτυγχάνει με την ερμηνεία της η Ναταλία. 
-Και ο στόχος της παράστασης;

Ο.Τ.: Η παράσταση δεν είναι οι συντελεστές της μόνο αλλά και το κοινό. Ο στόχος, λοιπόν, προκύπτει από «κοινού». Πρόθεσή μας είναι, μέσα από το χιούμορ και το γέλιο που γεννά η παράσταση, να μιλήσουμε για το αδιέξοδο της εποχής μας και για τη δημιουργία ως μια μορφή διεξόδου.

- Η διαχρονικότητα ενός κειμένου οφείλει να είναι αίτημα της λογοτεχνίας και του Θεάτρου;

Ο.Τ.: Η σχέση έργου τέχνης και διαχρονικότητας είναι ένα θέμα που με κάποιο τρόπο με απασχόλησε ιδιαίτερα στο κείμενό μου που θα δημοσιευθεί στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Λόγου και Κριτικής «το Έρμα». Είναι μεγάλη κουβέντα. Νομίζω πως το έργο τέχνης δεν οφείλει και δεν έχει κανένα αίτημα πέραν της ανάγνωσης και της θέασης. Το θέατρο άλλωστε, όπως και ο χορός, είναι εφήμερες τέχνες.

-Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;

Ο.Τ.: Στα άμεσα επόμενα σχέδια είναι η παράσταση σύγχρονου χορού "Βορεάδες" της χορογράφου Πωλίνας Κρεμαστά, σε παραγωγή της εταιρίας μας ΡΕΟΝ ΑΜΚΕ και με τη συμβολή μου ως συμβούλου δραματουργίας, που θα παρουσιαστεί στην Αθήνα στο θέατρο Πόρτα 10-11-12-13 Μαΐου, στη Θεσσαλονίκη 7 Ιουνίου στο Κ.Θ.Β.Ε στης  αίθουσα της Ε.Μ.Σ. και στα Γιάννενα στο Πνευματικό Κέντρο στις 10 Ιουνίου με εννέα εξαιρετικούς χορευτές (Γιώργος Αμέντας, Ερικαίτη Ανδρεαδάκη, Θένια Αντωνιάδου, Ελένη Βλάχου, Αγγελική Δαλαγγέλη, Ραλλού Καρέλλα, Ναταλία Μπάκα, Γιάννης Σταυρόπουλος, Στέλλα Τριπολιτάκη), σκηνογραφική επιμέλεια Κώστα Γράβου, φωτισμούς Μελίνας Μάσχα και πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μπάμπη Παπαδόπουλου.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2018.