Ο Βασιλιάς της Δανίας πεθαίνει απροσδόκητα και στη θέση του αναλαμβάνει χρέη Βασιλέα ο αδερφός του Κλαύδιος αφού πρώτα παντρευτεί τη χήρα Βασίλισσα, Γερτρούδη. Ο νεαρός Πρίγκιπας Άμλετ, δυσαρεστημένος από το θάνατο του πατέρα του αλλά και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του με το θείο του, «βλέπει» το φάντασμα του νεκρού Βασιλιά και αποζητά δικαίωση για το νεκρό.

Ο Τάσος Ιορδανίδης, υποδύεται για δεύτερη συνεχή χρονιά, τον  «Άμλετ», τον εμβληματικό ήρωα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στο ομώνυμο έργο, που θα παρουσιάζεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στη θεατρική σκηνή του Altera Pars, σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε.

Γεννημένος το 1982 στον Πειραιά, ο Τάσος Ιορδανίδης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του, κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε εύκολα, αν ανατρέξουμε στις παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει και όχι μόνο. Από το 2005, που αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να κερδίσει το κοινό του μέσω της ερμηνείας του, πραγματοποιώντας  τα όνειρά του. Στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Άνεσις, ενώ παράλληλα θα τον συναντήσουμε σε πολλές θεατρικές παραγωγές με την ιδιότητα του παραγωγού ή και του σκηνοθέτη. Ο Κάρολος Κουν είχε πει «Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο».  Αυτή την ποίηση και τη μαγεία, προσπαθεί να μεταφέρει και ο Τάσος Ιορδανίδης σε κάθε θεατρικό έργο, πράγμα που αποδεικνύεται μέσω της ποιότητας της δουλειάς του, αλλά και της ανταπόκρισης του κόσμου.

Έχοντας ως αφορμή το νέο κύκλο παραστάσεων του «Άμλετ», μιλήσαμε μαζί του για το θέατρο, τα όνειρα, αλλά και τα επόμενα σχέδιά του.

-Ο «Άμλετ», το εμβληματικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε, έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία τον πρώτο κύκλο των παραστάσεών του, επιστρέφει για δεύτερη συνεχή χρονιά, αυτή τη φορά στη θεατρική σκηνή του Αltera Pars. Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει μία παράσταση επιτυχημένη στις μέρες μας;

Τ.Ι.: Κατ' αρχάς θέλω να μοιραστώ  ότι η αλλαγή της θεατρικής στέγης σηματοδοτεί και αρκετές αλλαγές και για το υλικό της παράστασης. Έχοντας την εμπειρία και την τριβή της πρώτης χρονιάς και κρατώντας κεκτημένες σταθερές δουλέψαμε εκ νέου και η παρουσίαση του Άμλετ στο Altera Pars αποκτά μία νέα δυναμική. Το επιβάλλει και ο καινούριος χώρος αλλά και το μεγαλείο του ίδιου του έργου καθώς πρόκειται για ένα κείμενο πάνω στο οποίο μπορείς να μη σταματήσεις να δουλεύεις ποτέ. Το μυστικό μιας επιτυχίας δεν ξέρω που κρύβεται. Σίγουρα όμως απαιτείται ακραίος επαγγελματισμός και ψυχική-σωματική στοχοπροσήλωση ώστε να κερδίσεις κοινό και ειδήμονες.

-Ο Άμλετ μπορεί να επιτύχει τη δικαίωση που αποζητά για το νεκρό βασιλιά;

Τ.Ι.: Ίσως προσφέροντας τον εαυτό του σε ένα βωμό αφιερωμένο στο παράλογο, το μεταφυσικό, το προτετελεσμένο. Ο Άμλετ ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του έργου είναι η παρακολούθηση ενός διαταραγμένου ψυχικού κόσμου που αναζητά την προσωπική διέξοδο και δικαίωση.

-Κατά τη γνώμη σας είναι ονειροπόλος, εγωιστής, τρελός ή επαναστάτης;

Τ.Ι.: Τίποτα απ' όλα αυτά και όλα αυτά μαζί.  Είναι ένας άνθρωπος  συγκεκριμένων προδιαγραφών, ευγενής και ευρυμαθής,  που τον συναντάμε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Μία εικόνα που έχει έρθει πολλές φορές στο μυαλό μου-επειδή πρόκειται για ένα βαθιά ενστικτώδη χαρακτήρα-είναι ενός πληγωμένου θηρίου. Και όπως γνωρίζουμε, το θηρίο όταν αιμορραγεί είναι πολύ επικίνδυνο.

-Ο «Άμλετ» είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θεατρικά έργα του Σαίξπηρ. Ποια είναι τα σημαντικότερα στοιχεία του έργου που το καθιστούν διαχρονικό;

Τ.Ι.: Οι ήρωες του Άμλετ κουβαλούν συμβολισμούς σημεία-αναφοράς από τη γέννηση του κόσμου, όπως τον θυμόμαστε τουλάχιστον, μέχρι και σήμερα.  Η ίδια η δομή του έργου είναι υποδειγματική και επιτρέπει την εισβολή του θεατή στην ιστορία. Αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους της διαχρονικότητας του έργου. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και ο σαιξπηρικός λυρισμός έχουμε μία όσο το δυνατόν περισσότερο ολοκληρωμένη εικόνα για τη σημασία της αξίας του έργου.

-Ποιες προκλήσεις καλείται να αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός που υποδύεται τον Άμλετ;

Τ.Ι.: Τη ρήξη που μπορεί να δημιουργηθεί στον εσωτερικό του κόσμο. Τη δοκιμασία των σωματικών και ψυχολογικών ορίων του. Τη συνεχή αμφισβήτηση και τις επαναλαμβανόμενες αμφιβολίες. Το μέγεθος, ο μύθος και η αξία του ρόλου επιβάλλουν πρωταθλητισμό. Κάθε παράσταση του Άμλετ είναι και ένας αγώνας ταχύτητας στον οποίο οφείλεις να μπεις κατάλληλα προετοιμασμένος για να φτάσεις έστω στον τερματισμό.

-Στη νέα θεατρική σαιζόν, που μόλις άρχισε, σας συναντάμε μέχρι στιγμής σε τρία διαφορετικά έργα: ως ηθοποιό στον Άμλετ  ως σκηνοθέτη στο «Beginning», με τους Θ.Ματίκα – Γ.Δρακόπουλο και ως σκηνοθέτη-παραγωγό στο «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» με τον Άρη Λεμπεσόπουλο. Από πού πηγάζει αυτή η αστείρευτη δημιουργικότητα, που σας χαρακτηρίζει;

Τ.Ι.: Αγαπάω πολύ τη δουλειά μου. Με γεμίζουν χαρά και ικανοποίηση οι μελέτες πάνω σε συγγραφείς και οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Βέβαια, αυτοί οι ρυθμοί εργασίας δε θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που θα αποτελούσαν για μένα πηγή έμπνευσης. Αισθάνομαι τυχερός που υπάρχω σκηνικά στον Άμλετ με αυτούς τους συναδέλφους, που δουλεύω για το Beginning με τη Θάλεια και το Γιάννη, που συν-δημιουργούμε τη δική μας πρόταση πάνω στον Άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα, παρέα με τον Άρη.

-Δανείζομαι μία φράση από το θεατρικό «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα»: "Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα κεκτημένο δικαίωμα". Εσείς τι πιστεύετε;

Τ.Ι.: Να ζει κανείς ή να μην ζει; Το πιο αφελές ερώτημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας! Ασφαλώς και να ζει. Όλοι επιθυμούμε να αναπνέουμε και να χαιρόμαστε το δώρο της ζωής. Και για αυτό οφείλουμε να την υπερασπιζόμαστε και να τη σεβόμαστε δημιουργώντας ή έστω προσπαθώντας να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για τα δικά μας θέλω, για τις συνειδησιακές περιπλανήσεις μας.

-Έχετε παίξει σε πολλές σημαντικές παραστάσεις του παγκόσμιου θεάτρου και όχι μόνο. Ποιον ρόλο αγαπήσατε περισσότερο, ποιον μισήσατε και ποιον θα θέλατε να ερμηνεύσετε;

Τ.Ι.: Τους περισσότερους ρόλους τους αγάπησα. Με τα ελαττώματά τους. Κάποιοι όπως ο Ρασκόλνικωφ και ο Άμλετ απαιτούσαν σεβασμό. Αν μπορώ να πω ότι μίσησα,  θα έλεγα ο Φρέντερικ από το Συλλέκτη γιατί δεν είχε κανένα σεβασμό για τις δώρο της ζωής, στο οποίο αναφερθήκαμε πριν. Όσο για επιθυμία; Το κύριο μου μέλημα είναι να συνεργάζομαι με προσωπικότητες που εκτιμώ και θαυμάζω.

-Φέτος, συμπληρώνονται δεκατρία χρόνια από την αποφοίτησή σας από τη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Από τη μέχρι τώρα πορεία σας, ποιες στιγμές σάς έχουν καθορίσει;

Τ.Ι.:Η συνάντηση μου θεατρικά με τη Θάλεια Ματίκα που επεκτάθηκε και σε…προσωπικό επίπεδο, η θητεία μου δίπλα στο Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο ντουέτο του ''Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην'', οι συνεργασίες μου με το Λεβάν Τσουλάτζε και οι πρώτες μου θεατρικές επαγγελματικές εμπειρίες με το Γιώργο Κιμούλη.

-Έχοντας επιτύχει τόσα πολλά μέσω της δουλειάς σας όλα αυτά τα χρόνια, έχετε ανεκπλήρωτα όνειρα;

Τ.Ι.: Οι ηθοποιοί  είναι πλάσματα ονειροπόλα. Δε θα μπορούσα λοιπόν να αποτελώ εξαίρεση.

-Με τρεις θεατρικές παραστάσεις που έχουν ήδη ανακοινωθεί, τι άλλο να περιμένουμε από εσάς για τη νέα θεατρική σαιζόν;

Τ.Ι.: Μία θεατρική πρόταση σύγχρονου έργου που θα διαδεχθεί τον Άμλετ, με μία πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία, που θα ανακοινωθεί το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου.

Η παράσταση «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε, παρουσιάζεται στο Θέατρο Altera Pars (Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Γκάζι), από Τετάρτη έως  Κυριακή μέχρι και τις 15 Δεκεμβρίου.

Διανομή:

Τάσος Ιορδανίδης: ΄Αμλετ

Άρης Λεμπεσόπουλος :Κλαύδιος

Πέμυ Ζούνη: Γερτρούδη

Ιωάννα Παππά: Οφηλία

Δημήτρης Σαμόλης: Λαέρτης

Δημήτρης Διακοσάββας: Ρόζενγκρατς

Αντώνης Αντωνάκος: Γκίλντενστερν

Θοδωρής Κανδηλιώτης: Φάντασμα //ηθοποιός

Ιάσονας Παπαματθαίου: Οράτιος

και Θοδωρής Κατσαφάδος: Πολώνιος

Συντελεστές:

Απόδοση: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Διασκευή-Σκηνοθεσία – Φωτισμοί – Μουσική επιμέλεια: Λεβάν Τσουλάτζε

Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη

Θεατρολόγος: Ιωάννα Μπλάτσου

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 2018.