Είναι μόλις 24 ετών. Έχει σπουδάσει στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου, ενώ ήδη μετρά στο ενεργητικό του δύο δίσκους και πολλές ζωντανές εμφανίσεις. Ο Άκης Μπαρούτας δεν είναι η κλασική περίπτωση τραγουδοποιού που όλοι έχουμε στο μυαλό μας, πράγμα που γίνεται αντιληπτό από τον ακροατή που θα ακούσει το δεύτερο  προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Επιστρέφω στη Γη», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από την Puzzlemusik. Ως δημιουργός  εμπνέεται από την καθημερινότητα και θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο στιχουργό, καταθέτοντας παράλληλα τη δική του μουσική αλήθεια. Δεν είναι τόσο οι μουσικές τους καταβολές, που συντέλεσαν και καθόρισαν τη μουσική του με την οποία μας συστήνεται, αλλά το γεγονός ότι αφουγκράζεται τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα δίνοντας φωνή στις ανησυχίες της γενιάς του και προπάντων στις δικές του.

Με την κυκλοφορία του νέου του προσωπικού δίσκου, ο Άκης Μπαρούτας επαναπροσδιορίζεται, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν του. Ο δίσκος «Επιστρέφω στη Γη», περιλαμβάνει  δέκα νέα τραγούδια σε δικούς του στίχους και μουσική, συνθέτοντας ένα προσωπικό κόσμο, στον οποίο ο καθένας ίσως ανακαλύψει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Ο Άκης Μπαρούτας στις 13 Απριλίου 2018, θα βρεθεί στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το νέο του δίσκο, ενώ παράλληλα ετοιμάζει και ένα νέο videoclip.

Αφορμή για τη συζήτησή μας στάθηκε η κυκλοφορία του νέου του δίσκου «Επιστρέφω στη Γη» από την Puzzlemusik, αλλά και όλα όσα σημαίνουν για ένα νέο άνθρωπο που παρά τις δυσκολίες των καιρών μας συνεχίζει να προσπαθεί να δημιουργεί και να ονειρεύεται σε όποιο μέρος κι αν βρίσκεται.

-Ο νέος σας δίσκος με τίτλο «Επιστρέφω στη γη» μόλις κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik. Τι σηματοδοτεί για εσάς αυτή η κυκλοφορία;
A.M.: Πέρα από την επιστροφή μου στη δισκογραφία μετά από περίπου τρεισήμισι χρόνια και την κατά κάποιο τρόπο επαναδραστηριοποίησή μου στο χώρο της μουσικής, το album αυτό, αποτελεί για μένα μια πολύ προσωπική τοποθέτηση με την οποία προσπαθώ να συστηθώ εκ νέου στο κοινό αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.

-Τι σας οδήγησε σε αυτή τη νέα τοποθέτηση και πόσο δύσκολο είναι να συστηθεί κάποιος εκ νέου σε ένα κοινό, που έχει συνηθίσει κάτι διαφορετικό από αυτόν;

A.M.: Είχα στο μυαλό μου, από τις ηχογραφήσεις ακόμη του πρώτου δίσκου, κάποια πράγματα τα οποία θα ήθελα να κάνω διαφορετικά στον επόμενο. Η βασικότερη διαφοροποίηση, πέρα από την προσωπική ωρίμανση αλλά και τις ζυμώσεις της μπάντας, είναι ότι η πρώτη μου δουλειά, αποτελείται από τραγούδια τα οποία γράφτηκαν σε ένα μεγάλο χρονικό εύρος, μέσα στο οποίο παρουσίαζα αλλαγές εγώ ο ίδιος, ενώ τώρα η όλη διαδικασία ήταν πολύ πιο στοχευμένη. Σε ό,τι αφορά το κοινό, δεν νομίζω ότι πρόλαβε κανείς να συνηθίσει κάτι από μένα. Ήταν μια πρώτη απόπειρα, σε νεαρή ηλικία και δε θα έλεγα ότι είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Από την άλλη, ο πρώτος δίσκος σε σχέση με το δεύτερο, έχει κοινά σημεία. Τα θεμέλια θεωρώ ότι είναι τα ίδια. Επαναπροσδιορίζομαι, χωρίς όμως να διαγράφω το παρελθόν.

-Σπουδάζετε Κτηνιατρική στο Αριστοτέλειο και Μουσική στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Πώς συνδυάζετε αυτά τα δύο πεδία των σπουδών σας;
A.M.: Να διευκρινίσω αρχικά, ότι οι σπουδές μου στο Μακεδονικό Ωδείο ήταν για κάποιο διάστημα στο παρελθόν. Πλέον συνδυάζεται η Κτηνιατρική με τη μουσική εν γένει. Είναι δύο διαφορετικά πεδία και το καθένα με τον τρόπο του με ενδιαφέρει ξεχωριστά. Στην παρούσα φάση, δεν υποδαυλίζει το ένα το άλλο.

-Ξεκινήσατε να μαθαίνετε κιθάρα σε ηλικία 15 ετών. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με την τραγουδοποιία;
A.M.: Η βασική κινητήριος δύναμη ήταν η ανάγκη που είχα να εκφραστώ με κάποιον τρόπο, διαφορετικό από εκείνον  που είχα εκείνη τη στιγμή και δε μου αρκούσε. Από το δημοτικό ακόμη έγραφα στιχάκια. Ίσως η εσωστρέφεια, που αποτελεί στοιχείο του χαρακτήρα μου, να με οδήγησε τελικά σ’ αυτή τη διέξοδο, ώστε να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Από την άλλη υπήρχε στο σπίτι μου πάντα η μουσική. Είτε με τον πατέρα μου που έπαιζε κιθάρα ή με τις αδερφές μου που έπαιζαν πιάνο και όλο αυτό με τη σειρά του ώθησε κι εμένα στο να καταπιαστώ με ένα μουσικό όργανο.

-Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας;

A.M.: Δεν έχει να κάνει με κάτι συγκεκριμένο. Η έμπνευση έρχεται απρόσκλητα και πολλές φορές η πηγή της είναι ακαθόριστη. Γενικά αντλώ ερεθίσματα από την καθημερινότητα, ακόμη κι από ασήμαντες λεπτομέρειες και προσπαθώ να τα αποτυπώνω στα τραγούδια μου με τρόπο τέτοιο, ώστε η πραγματικότητα να φαίνεται πως στέκεται και κοιτά την ύπαρξή της μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Σημαντικό ρόλο έχει και η μυθοπλασία ή και τα όνειρα τα οποία συχνά καταγράφω για να τα χρησιμοποιήσω αργότερα.

-Αισθάνεστε περισσότερο μουσικός, στιχουργός ή συνθέτης;

A.M.:  Συχνά λέω ότι είμαι κατά βάση στιχουργός, μουσικός μ’ ερωτηματικό και κατ’ ανάγκη τραγουδιστής. Αισθάνομαι πιο άνετα στο πεδίο που αφορά το στίχο. Εξάγεται πιο πηγαία, σε σχέση με τη σύνθεση ή με το τραγούδι.

-Ποια θέλετε να είναι η αισθητική προσέγγιση στα τραγούδια σας;

A.M.: Προσπαθώ ώστε να δημιουργείται μια πολύ συγκεκριμένη ενιαία ατμόσφαιρα στο σύνολο του ακούσματος. Τόσο από το στίχο όσο και από τη μουσική και τις τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν τα κομμάτια της ηχογράφησης και της μίξης. Να αισθάνεται ο ακροατής, ότι μεταφέρεται σε ένα παράξενο, μυστηριακό περιβάλλον, μέσα στο οποίο να μπορεί να αισθανθεί, αυτά που αισθανόμουν εγώ όταν έγραφα τα τραγούδια. Θλίψη, χαρά, αγωνία, ελπίδα, αβεβαιότητα και λύτρωση.

-Ο δίσκος «Επιστρέφω στη γη», αποτελείται από δέκα τραγούδια, όπου το καθένα παρουσιάζει και μία διαφορετική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που πάσχει από τα γεγονότα της εποχής αλλά ταυτόχρονα έρχεται αντιμέτωπος με τα συναισθήματά του. Εσείς με ποια ιστορία ταυτίζεστε περισσότερο;

A.M.:  Δε μου αρέσει να απαντάω διπλωματικά, αλλά ειλικρινά δε θα μπορούσα να επιλέξω κάποια ιστορία έναντι κάποιας άλλης. Όλες προέκυψαν από την ίδια μήτρα. Την ίδια δεξαμενή ερεθισμάτων. Αλληλοσυγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται ταυτόχρονα και στα μάτια μου είναι ίσες, σαν να ‘ταν παιδιά μου.

-Γιατί τοποθετείτε τη βάση του πρωταγωνιστή του τραγουδιού «28.000», είκοσι οκτώ έτη χιλιάδες φωτός μακριά από τη Γη;

A.M.:  Ουσιαστικά 28.000 έτη φωτός είναι η απόσταση του ηλιακού μας συστήματος από το κεντρικότερο σημείο του γαλαξία. Οπότε ο πρωταγωνιστής επέλεξε να στήσει τη βάση του εκεί, λόγω της στρατηγικής σημασίας του σημείου, σε σχέση πάντα με την αποστολή που του ανατέθηκε.

-Ποια τα ευρήματα που εξετάζει σε αυτή τη βάση;

A.M.:  Όλα αυτά τα ευρήματα που έχει συλλέξει καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής του, τα οποία δεν ταυτίζονται με αυτό που αναζητά, δηλαδή την αγάπη και που τον κάνουν να απελπίζεται για την επιτυχή έκβαση της αποστολής.

-Μέσω των χαρακτήρων, που πλάθετε δραπετεύετε από τη Γη. Αισθάνεστε αυτή την ανάγκη έστω και νοητά;

A.M.:  Η ανάγκη που υπάρχει ορισμένες φορές, είναι αυτή της απόδρασης από την πραγματικότητα. Η μουσική  μπορεί να δημιουργήσει πύλες εξόδου και σε πολλές περιστάσεις για μένα έχει παίξει αυτό το ρόλο.

-Ακούγοντας το δίσκο σας αντιλαμβάνομαι μία απογοήτευση ως προς την εποχή που ζούμε. Η μουσική για εσάς ενίοτε είναι ένας τρόπος έκφρασης, διαμαρτυρίας ή και εκτόνωσης για τα κακώς κείμενα που βιώνει ένας νέος;

A.M.: Χρησιμοποιώ τη μουσική ως μέσο για την ανάδειξη της εσωτερικότητας, χωρίς σκοπιμότητες. Δεν έχει να κάνει τόσο με διαμαρτυρία ή εκτόνωση, όπως δεν έχει να κάνει και με την εποχή. Προσπαθώ να προβληματίζομαι με διαχρονικά ερωτήματα, που ίσως να επαναπροσδιορίζονται στο σήμερα. Οι εποχές και οι άνθρωποι σε βάθος χρόνου θεωρώ ότι αλλάζουν ελάχιστα. Αν ζούσα πριν 30 χρόνια, πάλι τα ίδια θα έγραφα. Η διαχρονική κοινωνική παρακμή, παίζει μεγάλο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαι στα τραγούδια μου, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο από το να την καυτηριάσω, το να τραβήξω από τη λάσπη τις αξίες, το άτομο και τη μοναδικότητα.

-Τι σας έχει απογοητεύσει περισσότερο από αυτή την κοινωνική παρακμή;

Α.Μ.: Είναι ένα κράμα συμπεριφορών και ιδεών. Με εξάρσεις και υφέσεις που κάνουν ιστορικούς κύκλους. Το χειρότερο όλων είναι η αδιαφορία. Υπάρχει μια απάθεια και μια άνοστη ουδετερότητα που καταβάλλει ανθρώπους που κατά τα άλλα δεν έχουν κακές προθέσεις και αυτό είναι που σε κάνει τελικά να απογοητεύεσαι.

-Ποιες αξίες θέλετε να τραβήξετε από τη λάσπη;

Α.Κ.: Τη συμπόνια, τη συναίσθηση, την αγάπη, την απαιτούμενη αντιδραστικότητα, το σεβασμό προς τη φύση, τη Γη που μας φιλοξενεί. Κυρίως για το τελευταίο, γενικά προσπάθησα, αν και είναι οξύμωρο, μέσα από ανθρωποκεντρικές αφηγήσεις, να καταδείξω το πόσο λάθος είναι η ανθρωποκεντρική θεώρηση στο βαθμό που τη βιώνουμε. Ζούμε παρασιτικά. Καταστρέφουμε για να καταναλώνουμε, οδεύουμε στον γκρεμό και σφυρίζουμε αδιάφορα. Ένα ινδιάνικο ρητό λέει: «Δεν κληρονομούμε τη Γη από τους προγόνους μας. Τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας».

-Τι συνιστά για εσάς η επιστροφή στη γη;

Α.Κ.:  Είναι η επιστροφή στις ρίζες, στο οικείο. Η επιστροφή σε κάτι με το οποίο έχεις συνδεθεί με απόλυτο τρόπο και που σε ορίζει και θα σε ορίζει για πάντα.

-Παράλληλα πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθεί κάποιος κάτι οριστικό, όπως η ιστορία που αφηγείστε μέσω του τραγουδιού «Κάτι οριστικό»;
Α.Κ.: Αν και προτιμώ να μην ερμηνεύω τους στίχους μου και να αφήνω την ερμηνεία τους στην ευχέρεια του ακροατή, για να απαντήσω στην ερώτησή σας, πρέπει να πω πως το ‘’οριστικό’’ στο τραγούδι αυτό, έτσι όπως το είχα στο μυαλό μου, είναι ο θάνατος. Η συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο, από τη στιγμή που αποκτά λογική, ότι κάποια μέρα η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπά και η εσωτερική πάλη αποτελούν την κεντρική ιδέα του κομματιού. Είναι παράξενο γιατί ζούμε μ’ αυτό, σαν να το έχουμε αποδεχθεί, χωρίς όμως να μπορούμε να το αποδεχθούμε πραγματικά. 

-Το «οριστικό», πώς θα μπορούσε να γίνει αναστρέψιμο;

Α.Κ.:  Στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον δε θα μπορούσε να γίνει. Αν μιλήσουμε γενικά, έχω την αίσθηση ότι και πάλι, κάτι το οποίο είναι οριστικό με την απόλυτη έννοια, δεν μπορεί να αναστραφεί, όσο κι αν το επιθυμούμε.

-Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;

Α.Κ.:  Στις 13 Απριλίου θα γίνει η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου, στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη και  παράλληλα, προετοιμάζουμε τη δημιουργία ενός ακόμη video clip, μετά από αυτό που κυκλοφόρησε για το «28.000».

-Κλείνοντας, θα ήθελα να μας χαρίσετε τους στίχους που σας αντιπροσωπεύουν περισσότερο από τα τραγούδια του δίσκου σας.

Α.Κ.:   Αν και όπως είπα πριν μου είναι πολύ δύσκολο να κάνω διακρίσεις ανάμεσα στα κομμάτια μου, θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω κάτι, έστω και ενδεικτικά.
Σαράντα εκατοστά, πάνω απ’ της Μοίρας τα οστά
αιωρούμαι σαν θεός, σαν μαύρος λύκος νηστικός
Και περιμένω…

**Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2018