Σπάρτης 14, πλατεία Αμερικής. Το νεοκλασικό διώροφο κτίριο στο οποίο στεγάζεται εδώ και οκτώ χρόνια περίπου, ο πολυχώρος τέχνης «Αλεξάνδρεια», υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Βασίλη Βλάχου, φέρει τη δική του ιστορία, σε μια περιοχή αρκετά υποβαθμισμένη.
O ηθοποιός Βασίλης Βλάχος, έχοντας συμμετάσχει σε περισσότερες από πενήντα παραγωγές στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, καταφέρνει να δώσει νέα πνοή στην περιοχή φιλοξενώντας στο χώρο του θεατρικές παραστάσεις (στις οποίες ενίοτε συμμετέχει και ο ίδιος), όπως πρόσφατα η «Σκέτη κοροϊδία» του Νίκου Δημητρόπουλου σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη, συναυλίες καλλιτεχνών όπως η Μαρίζα Κωχ, η Νένα Βενετσάνου, ο Γιώργος Κατσαρός κ.ά., βραδιές ποίησης, εκθέσεις και συναντήσεις καλλιτεχνών.
«Η επιλογή της περιοχής έγινε τελείως τυχαία» εξηγεί ο Βασίλης Βλάχος. «Είχα προσπαθήσει κι άλλες φορές να φτιάξω ένα χώρο, αλλά δεν τα κατάφερα. Κάποια στιγμή είχα αγοράσει και ένα οικόπεδο στο Μεταξουργείο. Το 2012 έτυχε να επισκεφτώ μια ξαδέρφη μου στην οδό Σπάρτης και μου είπε να μου δείξει το ισόγειο κάτω από το σπίτι της. Παλιά ήταν ταβέρνα και εκείνη την περίοδο ήταν εγκαταλελειμμένο. Ο χώρος μου άρεσε. Ήταν εντελώς καρμικό. Θεώρησα πρόκληση το να έρθω στην Πλατεία Αμερικής. Νιώθω ότι προσφέρω κάτι περισσότερο από το αν ήμουν στο Γκάζι ή σε κάποια πολυσύχναστη περιοχή. Είναι πρόκληση για τον καλλιτέχνη να προσπαθεί να κάνει δουλειές σε δύσκολες περιόδους και σε χώρους όχι πολύ ευνοημένους», δηλώνει στην «Εποχή» ο ηθοποιός Β. Βλάχος.
Η ιστορία πίσω από το νεοκλασικό
Το νεοκλασικό κτίριο της οδού Σπάρτης έχει τη δική του ιστορία. Εκεί έζησε ένα μέρος της ζωής του ο σπουδαίος λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης, όταν ήταν μικρός αλλά και αργότερα όταν παντρεύτηκε, από το 1940 περίπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '50. Σε εκείνο το χώρο, όπως μας διηγείται ο Β. Βλάχος, «ο συγγραφέας έγραψε κάποια από τα σπουδαιότερα πεζογραφήματά του. Δημιούργησε τις φιλολογικές Παρασκευές, όπου έρχονταν μεγάλα ονόματα της γραμματείας της εποχής: ο Τερζάκης, ο Βενέζης, ο Κατσίμπαλης, ο Θεοτοκάς, αλλά και ο Τσαρούχης. Ήταν ένας χώρος όπου σύχναζε όλη η αφρόκρεμα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας. Ήταν λοιπόν για εμένα πρόκληση να μπορέσω σε αυτόν το χώρο που έχει τόση ενέργεια να διανύσω κι εγώ τη δική μου διαδρομή και να τον αξιοποιήσω όσο μπορώ καλύτερα».
Ειλικρίνεια, απαραίτητο στοιχείο των καλλιτεχνών
Ποιο είναι λοιπόν το στίγμα, ο στόχος του Βασίλη Βλάχου; «Προσπαθώ να προσφέρω πολιτιστικό πράσινο στην περιοχή. Να μπορέσω να μεταλαμπαδεύσω στη νεότερη γενιά όλα όσα έχω μάθει. Να προσφέρω ψυχαγωγία και διασκέδαση στην περιοχή αλλά και ευρύτερα. Δε ζητάω να είμαι ο μεγάλος καινοτόμος του θεάτρου, που θα εκπληρώσω κάτι για το οποίο άλλοι μπορεί να είναι πιο ικανοί. Αρκούμαι στο να προσφέρω πολιτισμό στην περιοχή. Να είμαι ειλικρινής και αληθινός απέναντι στο κοινό, που έρχεται και παρακολουθεί τις εκδηλώσεις μου και με αυτό τον τρόπο να πορευτώ για όσο αντέξω. Πιστεύω ότι η ειλικρίνεια είναι απαραίτητο στοιχείο, αν κάποιος θέλει να θεωρείται καλλιτέχνης. Υπάρχουν άτομα και κύτταρα στον πολιτισμό μας που είναι αξιολογότατα, αλλά υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι είναι αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι επωφελούνται από καταστάσεις και διάφορες συγκυρίες και παρουσιάζουν κάτι το οποίο για εμένα είναι ευτελές, όχι αληθινό, κίβδηλο» επισημαίνει ο Β. Βλάχος.
Ξεκινώντας από μια άλλη Αλεξάνδρεια
Ο Βασίλης Βλάχος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο τόπος καταγωγής του έδωσε το όνομά του στον πολυχώρο τέχνης, αλλά και στην ομώνυμη καλλιτεχνική εταιρεία του ηθοποιού. «Έζησα στην Αλεξάνδρεια μέχρι 5-6 χρονών. Επειδή η μητέρα μου γεννήθηκε στο Σουέζ της Αιγύπτου και ο πατέρας μου στην Αλεξάνδρεια έχω αναμνήσεις και σαφώς κουβαλάω ένα φορτίο κόσμημα της εποχής εκείνης, που αναδείχθηκε ο πολιτισμός, το εμπόριο, οι τέχνες», επισημαίνει ο ηθοποιός. «Η μνήμη είναι πολύ σημαντικό στοιχείο, απαραίτητος σύμβουλος που εκλείπει στις μέρες μας. Αν είχαμε μνήμη, θα είχαμε αποφύγει πολλά σφάλματα που έχουμε διαπράξει είτε στην πολιτική είτε στις τέχνες και αλλού».
Τελικά τι σημαίνει θέατρο για τον Βασίλη Βλάχο; «Για εμένα θέατρο σημαίνει ανάσα ζωής. Μία τέχνη η οποία εμπεριέχει όλες τις άλλες τέχνες. Είναι ένα κύτταρο το οποίο θα ζει και θα αναπνέει όσο υπάρχει ανθρωπότητα, τόσο άμεσο και τόσο ιερό που χρειάζεται να δοθείς απόλυτα σε αυτό με ένθεο πάθος».
Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για όλη την υφήλιο, η δημιουργία και ο πολιτισμός δεν σταματούν. Αυτές τις μέρες, το θέατρο και όλες οι τέχνες, μαζί με τους ανθρώπους που ζουν για αυτές και από αυτές, είναι πράγματι ένα φως στο σκοτάδι, μία ανάσα για το παρόν και το μέλλον.
Ο Δαίμων του Τυπογραφείου χτύπησε στην Εποχή και η συνέντευξη (μισο)δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Κυριακής 3 Μαΐου 2020.
To κείμενο, επαναδημοσιεύτηκε στην εποχή στις 10/5/2020.