Ακόμα και αν τα πράγματα έχουν γίνει «Χάλια» και χρειαζόμαστε έναν «καθρέφτη» για να δούμε τον εαυτό μας, ο Φοίβος Δεληβοριάς ξεκινά να τραγουδά για μία «Αρμένικη Βίζιτα» και δε σταματά ποτέ.  Αισθάνεται μέρος μιας «κωμικής δημιουργικής μειονότητας» και είναι συνηθισμένος να ζει σε μία αλλιώτικη μειοψηφία. Κατά το Φοίβο ζούμε σε μία απολύτως διεφθαρμένη και υποκριτική δημοκρατία, αλλά με ένα «Ό,τι εύχεσαι ξεκίνα» μας παρακινεί να παλέψουμε για τα ιδανικά, τα όνειρα και για την ίδια τη ζωή και καθώς γράφει ένα μωράκι δίπλα του χαμογελά.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλά στο alfavita.gr για την πολιτική, την κοινωνία και τη μουσική στις μέρες της κρίσης.

-Από την περίοδο του 1998 και το συγκινητικό εκείνο βίντεο στη φιλοσοφική, που ήταν κατάμεστο από κόσμο, μέχρι το σήμερα, τι έχει μεσολαβήσει;

Ένα σκηνικό έπεσε στο κεφάλι μας. Τα προάστια κωπηλατούν για να διαφύγουν. Οι συγγραφείς των επιθεωρήσεων του στιλ «Τα θέλει ο Κωλοτράβας μας» είναι οι μόνοι που αξίζουν πια τον τίτλο του διορατικού πνευματικού ανθρώπου.Ο Ρέμος έγινε δάσκαλος.Οι δάσκαλοι του σχολείου  δεν χρειάζονται πια σε κανέναν, κατά τα Διατάγματα. Ο σκύλος  Βαγγέλης δεν είναι πια εδώ. Τα κομματικά σκυλιά δε φεύγουν με τίποτε. Ένα μωράκι δίπλα μου την ώρα που γράφω, χαμογελάει πανευτυχές στην ασταμάτητη ζωή.

-Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού «Εκείνη»;

Σκεφτόμουν ένα βράδυ ότι όλες οι ενδιαφέρουσες έννοιες (ελευθερία, ζωή, δημοκρατία, ποίηση, αγάπη) είναι θηλυκές στα ελληνικά. Εκτός από τον θάνατο. Και σκέφτηκα ένα τραγούδι για έναν που βρίσκει τον θάνατο άπειρες φορές - για μιαν Εκείνη.

-Στο τραγούδι σας «Ερημιά στην Καλλιθέα», ο Σταλόνε,που κρύβετε μέσα σας  αλλά και όλοι οι  άλλοι στο τέλος φεύγουν βλέποντας τις αλλαγές στο σήμερα. Αν πάμε πάλι πίσω στο 1998,που ήσαστε σε μία πιο νεαρή ηλικίακαι αναλογιστείτε την κατάσταση σήμερα τι θα κάνατε; Θα φεύγατε ή θα μένατε και γιατί;

Θα έμενα, έτσι κι αλλιώς, γιατί δουλεύω σε σχέση με τα ελληνικά. Επίσης διότι τότε και τώρα, ανήκα και ανήκω σε ένα 10%-και δε μιλάω πολιτικά. Αισθάνομαι σαν μέρος μιας κωμικής δημιουργικής μειονότητας που την Ελλάδα δεν την αντιλαμβάνεται ούτε ως υπερπατριώτη δολοφόνο ούτε ως την απόλυτη μιζέρια, που μόνο με το βόλεμα αντέχεται. Είμαι συνηθισμένος να ζω σε μιαν αλλιώτικη μειοψηφία-και έτσι θα ζούσα παντού.

-Στα χρόνια της κρίσης σε κάθε γειτονιά ξεφυτρώνουν εστίες αλληλεγγύης , όπως κοινωνικά, συλλογικές κουζίνες , προϊόντα χωρίς μεσάζοντες. Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος προσπαθεί να αντιδράσει και να αμυνθεί στις επιθέσεις που βλέπετε. Εσείς ως Φοίβος  πώς βλέπετε τις δράσεις αυτές ως άτομο και ως καλλιτέχνης; Θα συμμετείχατε- ενισχύατε αυτές τις προσπάθειες και γιατί;

Το πιο ωραίο πράγμα είναι όλα αυτά. Και μια απόδειξη ότι ίσως αυτό που ξεκινάει τώρα είναι πιο σημαντικό από «τις παλιές καλές μέρες» που όλοι θυμούνται αποσπασματικά. Τότε όλοι ασχολούμασταν με τις «σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν». Τώρα, δειλά-δειλά και με τον «βίο του διπλανού». Όπου μπορεί να βοηθηθεί τέτοια πρωτοβουλία πηγαίνω αμέσως-μόνος ή με την ομάδα «Αγάπη Ρε Ματζόρε» που συστήθηκε ακριβώς γι’αυτό.

-Το 2013 ήταν ένα έτος που με μία σειρά γεγονότων συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το κλείσιμο της ΕΡΤ εν μία νυκτί, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών, η περίπτωση του Σακκά κ.ά. Είναι γεγονός ότι παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Πιστεύετε ότι υπάρχει στη χώρα μας ζήτημα δημοκρατίας και γιατί;

Πάντα υπάρχει τέτοιο ζήτημα, όταν δεν υπάρχει ισονομία.Και ισονομία δεν υπάρχει, εδώ που τα λέμε. Δεν θέλω να πω «έχουμε χούντα», γιατί υπάρχουν κι αυτοί που ονειρεύονται πραγματικά τη Χούντα. Απολύτως διεφθαρμένη και υποκριτική δημοκρατία όμως, έχουμε.Το ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υπερασπίζονται τους πρωταγωνιστές της-και ελεεινολογούν τα θύματα- είναι το πιο αποκαρδιωτικό.

-Από 18 Ιανουαρίου, ξεκινάτε στο Passport μία νέα σειρά εμφανίσεων.  Τι καινούριο ετοιμάζετε σε αυτή την νέα σειρά εμφανίσεων;

Πρωτοπαρουσιάζω κάποια απ’τα καινούργια τραγούδια που με γενικό τίτλο «Καλλιθέα» γράφω αυτή την περίοδο. Γύρω απ’αυτά έχουμε στήσει ένα σκηνικό, μουσικό και κυριολεκτικό , με τους συνεργάτες μου.

-Γιατί «Αρμένικη Βίζιτα»; Τι συμβολίζει ο τίτλος;

Στο τέλος μένω ολομόναχος στη σκηνή και παίζω τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό συνειρμικά, κάτι που ως τώρα έκανα μόνο στην παρέα μου. Είμαι ένας κουραστικός μουσαφίρης, λοιπόν, που δε λέει να κατέβει απ’τη σκηνή.

-Από το Βινύλιο, στις κασέτες. Από τις κασέτες στους δίσκους. Από τους δίσκους στα digital singles. Πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλον για την ελληνική μουσική βιομηχανία;  Και αν ναι ποιο προβλέπετε ότι θα είναι το μέλλον αυτό;

Γενικώς,η Ελλάδα μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο ως βιοτεχνία. Όταν το νόμισμά μας πάψει να αποτιμάται τόσο παράλογα θα ξαναμπορούμε να στηρίξουμε αυτό που είμαστε:μια μικρή αγορά. Ο κόσμος έχει κάθε καλή διάθεση να στηρίξει κάτι που συμβαίνει εδώ, λαϊκό, εναλλακτικό, ρουτινιέρικο ή ασυνήθιστο. Φτάνει να το μπορεί.

-Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική;

Ναι, αλλά η μεγάλη πειρατεία. Η κακή της χρήση, η φτηνή της εκμετάλλευση. Οι μεγάλοι χρήστες (ξενοδοχεία, ραδιόφωνα, εφημερίδες, κανάλια, ιντερνετικοί κολοσσοί) είναι που την σκότωσαν πειρατεύοντάς την. Ο μικρός πειρατής πολλές φορές την αγαπάει περισσότερο. Παρ’όλ’αυτά, μην παρεξηγηθώ: το πνευματικό δικαίωμα είναι σαν το εργατικό δικαίωμα. Το να καταργηθεί το ένα, είναι η αρχή του να καταργηθεί και το άλλο.

-Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Θα αυτοσχεδιάσω.

-Μία ευχή προς τους αναγνώστες μας

Ευτυχές (και στο χέρι μας).

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2014