Από τις παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τις συμμετοχές του στη μεγάλη οθόνη έως και σήμερα, ο ηθοποιός και performer Αναστάσης Ροϊλός είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1988, σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Από το 2009 μετράει πολλές συμμετοχές σε παραστάσεις θεάτρου, χορού και κινηματογραφικά projects. Η πρώτη παράσταση που παρουσίασε στην Αθήνα ήταν το «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη  σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη το 2013, που ανέβηκε στο Θέατρο Πορεία και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το 2014 στο πλαίσιο του «Συστήματος Αθήνα», αποσπώντας  το θερμό χειροκρότημα κοινού και κριτικών. Σήμερα, ο Αναστάσης Ροϊλός πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά εποχής «Άγριες Μέλισσες» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου. Παράλληλα το θεατρόφιλο κοινό θα έχει την ευκαιρία να τον δει τον Ιανουάριο στον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και, μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες, στη «Φαίδρα» της Μαρίνα Τσβετάγιεβα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο.

Ο ηθοποιός Αναστάσης Ροϊλός μιλά στην Εφημερίδα Εποχή για την πορεία του και το θέατρο σήμερα.

Πώς συνδυάζετε το ενδιαφέρον σας για την ψυχολογία και τα κοινωνικά ζητήματα με την υποκριτική;

Το θέατρο και η ψυχολογία ούτως ή άλλως συνδιαλέγονται σε επιστημονικό επίπεδο. Το θέατρο αντλεί και επηρεάζεται από τις ανακαλύψεις της ψυχολογίας.

Και στο θέατρο τι αγαπήσατε;

Στο θέατρο αγαπώ τη μεταμόρφωση και την εμπειρία του μοιράσματος με τους συνεργάτες και το κοινό. Είναι ένας έρωτας διαρκείας.

Ποιοι άνθρωποι σας έχουν καθορίσει ως καλλιτέχνη;

Είναι πάρα πολλοί. Το να απαριθμήσω ονόματα θα ήταν σαν να θέλω να πάρω λίγη από τη λάμψη τους και παράλληλα ίσως παραλείψω ακούσια μερικούς, κάτι το οποίο θα έφερα βαρέως μετά. Θα πω μόνο πως είμαι ευγνώμων “για τους” και “στους” ανθρώπους που υπήρξαν Δάσκαλοι στη ζωή μου είτε από τη θέση του διδάσκοντος είτε του συνεργάτη αλλά και για/σε όσους δεν πρόλαβα να γνωρίσω προσωπικά ή δεν τους γνώρισα ακόμη.

Η τηλεόραση αλλάζει τον χαρακτήρα ενός ηθοποιού;

Η τηλεόραση είναι απλώς ένα μέσο, όπως είναι και το θέατρο, ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο. Παράλληλα, η ευρεία αναγνωρισιμότητα είναι μία πιθανότητα που ο ηθοποιός τη γνωρίζει από την αρχή της ενασχόλησής του με το αντικείμενο, άσχετα αν θα έρθει κάποια στιγμή στην πορεία του ή όχι. Στην τηλεόραση, η λειτουργία του ηθοποιού σε σχέση με των υπόλοιπων επαγγελμάτων και προσώπων που εργάζονται εκεί ή απλώς κάνουν ένα πέρασμα, απέχει όσο ο ουρανός από τη γη. Το θέμα λοιπόν δεν είναι η τηλεόραση αλλά η επιτυχία. Η επιτυχία μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου και είναι κάτι που θέλει διαχείριση και γερές βάσεις. Αυτό όμως ισχύει σε όλα τα μέσα αλλά και για όλα τα επαγγέλματα.

Φέτος τον Νοέμβριο του 2020, θα εμφανιζόσασταν στο θέατρο Προσκήνιο, στην παράσταση «Φαίδρα» της Μαρίνα Τσβετάγιεβα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Η «Φαίδρα» θα παιζόταν 5 Νοέμβρη, αλλά δεν ανέβηκε καθώς δύο μέρες πριν την πρεμιέρα μας τα θέατρα έκλεισαν. Όλοι οι συντελεστές πιστεύουμε ότι η εμπειρία που θέλουμε να δοθεί από αυτήν την  παράσταση, δεν μπορεί να περάσει μέσα από μία κινηματογραφική σκηνοθεσία. Ο θεατής πρέπει να τη δει και να τη βιώσει στο θέατρο, στον ίδιο χώρο με τους ηθοποιούς. Το live streaming είναι μία καλή επέκταση των δυνατοτήτων του θεάτρου αλλά δεν είναι χωρίς κόστος στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Στην προκειμένη περίπτωση από το μεταφυσικό «θεατές και ηθοποιοί αναπνέουν μαζί» μέχρι το απολύτως πρακτικό και χειροπιαστό ζήτημα των πλάνων, δηλαδή τί επιλέγεις να δει ο θεατής από τη συνολική δράση που λαμβάνει χώρα, τα θέματα που προκύπτουν είναι πολλά. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να ανέβει στο θέατρο όταν ανοίξει και έχουν ηρεμήσει τα πράγματα.

Κατά ποιο τρόπο η ποιητική αλληγορία της Τσβετάγιεβα αφυπνίζει τη σχέση μας με τη φύση και το ένστικτο;

Ένστικτο και φύση είναι το ένα και το αυτό. Η συγγραφέας είναι μία ποιήτρια που εμπνέεται ιδιαιτέρως από τη φύση και την αποτυπώνει σε καθετί που γράφει. Η Τσβετάγιεβα έγραψε τη «Φαίδρα» βασισμένη στον αρχαίο μύθο της  Φαίδρας και του Ιππόλυτου προφανώς επειδή θεώρησε πως ο συγκεκριμένος μύθος μπορεί να εκπληρώσει την ιδέα της για το ένστικτο και τον έρωτα. Το έργο τοποθετεί τους ήρωες μακριά από την πόλη και συγκεκριμένα στο παλάτι του Θησέα στην Τροιζήνα και στο δάσος, όχι τυχαία καθώς εκεί το ένστικτο απελευθερώνεται σε αντιδιαστολή με την πόλη. Αυτό το σημείο φωτίζει περισσότερο και η παράστασή μας: τον άνθρωπο απέναντι στον έρωτα σε μία συνθήκη όπου κυριαρχεί το ένστικτο και η φύση.

Η μοίρα των ηρώων εκπληρώνεται ενώπιον του Θησέα. Πιστεύετε στη μοίρα και το πεπρωμένο;

Δεν πιστεύω στο προδιαγεγραμμένο, αλλά στις δυνατότητες και στις πιθανότητες.

Ως θεατρολόγος, πώς θεωρείτε ότι πρέπει να μεταγράφονται οι αρχαίοι μύθοι στο σήμερα;

Αυτή είναι η θεμελιώδης ερώτηση που πρέπει να θέτει στον εαυτό του ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης. Για εμένα, το ζήτημα είναι ποιες ερωτήσεις θέτεις και όχι τί απαντήσεις δίνεις. Ο μύθος από μόνος του δεν είναι μονάχα ένα πράγμα. Είναι το εφαλτήριο. Τον αρχαίο μύθο της Φαίδρας και του Ιππόλυτου τον παίρνει ο Ευριπίδης το 428 π.Χ. και θέτει τα δικά του ερωτήματα, έπειτα η Τσβετάγιεβα το 1927 και γράφει κάτι που απασχολεί την ίδια σε σχέση με την εποχή της. Σήμερα λοιπόν κάποιος μπορεί να γράψει κάτι καινούριο βασισμένος στα προηγούμενα ή -όπως στην περίπτωσή μας- να μετατρέψει την ήδη γραπτή γλώσσα σε σκηνική. Εφόσον λοιπόν ο σκηνοθέτης αποφασίσει ότι θέλει να μεταγράψει το έργο στο σήμερα και όχι απλώς να το μεταφέρει στη σκηνή σήμερα, θα πρέπει να μπει σε μία δημιουργική διαδικασία αναζήτησης και εμβάθυνσης με τους ηθοποιούς, τον μουσικό, τον σκηνογράφο, τον φωτιστή και τον ενδυματολόγο, για να βρουν τον τρόπο με τον οποίο το κείμενο μιας προηγούμενης εποχής θα συνδιαλεχθεί με την τωρινή. Δεν υπάρχουν «συνταγές» σε αυτό. Η μόνη συνταγή είναι να έχεις όρεξη και να δουλεύεις σε βάθος.

Στις 23 Ιανουαρίου του 2021, αναμένεται να ανέβει στο Εθνικό Θέατρο ο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλλιαμς, όπου υποδύεστε τον ρόλο του Τζιμ. Κατά ποιο τρόπο ο Τζιμ επαναφέρει τους ήρωες του έργου στην πραγματικότητα;

Η εμφάνιση του Τζιμ είναι καταλυτική για τους υπόλοιπους ήρωες του έργου. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους επαναφέρει στην πραγματικότητα. Για ποια πραγματικότητα μιλάμε άλλωστε; Ο κάθε ήρωας έχει τη δική του. Ο Τζιμ κάνει τον θεατή να δει τους ήρωες σε σχέση με τη δική του, τη δική μας δηλαδή, πραγματικότητα. Όπως λέει και ο Τομ, ο Τζιμ είναι το πιο ρεαλιστικό πρόσωπο του έργου. Και θα μπορούσαμε να πούμε και ο πιο ρεαλιστής, με όσα βέβαια μπορεί να κρύβονται από πίσω. Είναι μία λάμψη μέσα στο σκοτάδι που σε κάνει να αναρωτηθείς αν τελικά είναι πράγματι τόσο δύσκολο να βγεις από μία κατάσταση που θεωρείς ότι είσαι αδύναμος να ξεφύγεις. Με λόγια του Τομ πάλι, ο Τζιμ «είναι αυτό το μονίμως καθυστερημένο κάτι που περιμένεις μια ζωή». Και εφόσον προτιμώ τις ερωτήσεις έναντι των απαντήσεων, μήπως ο σωτήρας μας δεν είναι εκείνος που θα μας σώσει αλλά αυτός που θα μας κινητοποιήσει να σώσουμε τον εαυτό μας;

-Ως κοινωνία ζούμε σε ένα γυάλινο κόσμο;

Ο καθένας έχει το δικό του γυάλινο κόσμο, που φοβάται να μην τον σπάσει και παράλληλα πρέπει να το κάνει για να ελευθερωθεί από αυτόν.