«Το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ γεννήθηκε με την επιθυμία να αποτελέσει ένα δυναμικό πόλο έρευνας, καλλιτεχνικής δημιουργίας και ανάδειξης του σύγχρονου θεάτρου ντοκιμαντέρ, το οποίο γνωρίζει μια νέα άνθηση στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Θέλουμε από τη μια να ισχυροποιήσουμε τη θέση του στην εγχώρια σκηνή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη νέων δραματουργιών του πραγματικού με ισχυρό κοινωνικοπολιτικό στίγμα, να αξιοποιήσουμε το γεγονός ότι αυτό το θέατρο αφορά πολλούς περισσότερους ανθρώπους που υπερβαίνουν την κατηγορία του θεατρόφιλου κοινού. Κι από την άλλη, θέλουμε να δημιουργήσουμε γέφυρα επικοινωνίας με τη διεθνή σκηνή, ενισχύοντας την εξωστρέφεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όλα αυτά σε μια δύσκολη, μεταβατική περίοδο όπου το θέατρο αναμετριέται με τη φύση και την αποστολή του, αναζητώντας το σχήμα και το ρόλο του την επόμενη μέρα», εξηγεί στην «Εποχή» η Μάρθα Μπουζιούρη, σκηνοθέτις και καλλιτεχνική διευθύντρια του Δ.Δ.Θ.Ν.

Αναζητώντας τις απαρχές του θεάτρου ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, η Μάρθα Μπουζιούρη αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το θέατρο ντοκιμαντέρ είναι ένας τρόπος αντίληψης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του εαυτού μας μέσα από τον άλλο. «Πολύ συχνά η συζήτηση επιστρέφει στις απαρχές αυτού του είδους θεάτρου. Είναι γοητευτικό να πιστεύουμε πως όλα ξεκίνησαν εδώ, πως οι Πέρσες είναι η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία που αντλεί τη θεματολογία της από πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, με τον Αισχύλο στο βιωματικό ρόλο του αυτόπτη μάρτυρα. Ή να πηγαίνουμε ακόμα πιο πίσω, στη Μιλήτου Άλωσις και στη συναισθηματική αντίδραση του αθηναϊκού κοινού, επειδή ο Φρύνιχος τους θύμισε “οικεία κακά”. Δεν είμαι σε θέση να προσφέρω μια ιστορική επισκόπηση του είδους –αυτός είναι ίσως ένας ενδιαφέρον διάλογος που μπορεί να ανοίξει το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ– μπορώ μόνο να προσγειωθώ στο σήμερα και να πω πως δημιουργοί όπως οι Γεωργία Μαυραγάνη, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Ανέστης Αζάς και Πρόδρομος Τσινικόρης, έδωσαν πρώτοι ένα σύγχρονο στίγμα ως προς τη θεματολογία και το ύφος αυτού του είδους θεάτρου στην Ελλάδα. Τελικά, νομίζω ότι το θέατρο ντοκιμαντέρ ή του πραγματικού ή ντοκουμέντο ή όπως αλλιώς αναφέρεται, είναι περισσότερο ένας τρόπος να αντιλαμβανόμαστε την καλλιτεχνική δημιουργία σε σχέση με το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιέται και ωριμάζει, το κοινωνικοπολιτικό της αποτύπωμα, και τελικά τον εαυτό μας μέσα από τον άλλο».

Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, ποια τα όρια του θεάτρου ντοκιμαντέρ; «Αυτό το ερώτημα απασχολεί έντονα τους δημιουργούς αυτού του είδους θεάτρου. Υπάρχει ένας εγγενής προβληματισμός σχετικά με τα όρια της δημιουργικής ελευθερίας και το βαθμό που επιτρέπεται να “επέμβουμε” στο αυθεντικό υλικό. Ωστόσο, αυτό που ακουμπάμε στη σκηνή δεν είναι ερευνητικό ρεπορτάζ ή επιστημονική μελέτη, αλλά ένα καλλιτεχνικό έργο που θα κριθεί τόσο για την αισθητική όσο και το περιεχόμενό του. Στο τέλος της ημέρας, καλούμαστε να πούμε μια ιστορία με όσο πιο ενδιαφέροντα τρόπο μπορούμε, κι αυτή να φτάσει στους αποδέκτες της, ισορροπώντας με σεβασμό απέναντι στους ανθρώπους που μας ενέπνευσαν ή μας εμπιστεύτηκαν την ιστορία τους», απαντά η Μάρθα Μπουζιούρη.

Μετά την ολοκλήρωση του Meeting Event 2020, το ΔΔΘΝ αναμένεται να εγκαινιάσει τη δράση Meet the Artisti – Online edition, μια σειρά διαδικτυακών συναντήσεων με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, αλλά και μια σειρά εργαστηρίων που θα ανακοινωθούν σύντομα.
Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα του πρώτου meeting event: documentarytheatre.com/meeting-event-2020

Ράνια Παπαδοπούλου