«Η Νεράιδα» του Γάλλου μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Ζαν Ζιρωντού (1882-1944) είναι ένα ονειρόδραμα που απευθύνεται σε ενήλικες. Η προσέγγιση της ομάδας Ludus, διατηρεί την ονειρική διάσταση του έργου και ταυτόχρονα προβάλλει διαχρονικές αλήθειες για την αγάπη, το σεβασμό στη φύση, τη διαφορετικότητα και την ελευθερία. Στόχος της παιδικής αυτής παράστασης, είναι τα καθαρά μάτια των παιδιών να αναγνωρίσουν αυτές τις αξίες.  

Το έργο πραγματεύεται τη σύνδεση δύο διαφορετικών κόσμων και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Όλα ξεκινούν, όταν μια Νεράιδα συναντά έναν Ιππότη και ερωτεύονται. Η αγάπη τους δοκιμάζεται μέχρι να γίνει αποδεκτή. Μέσα από τα εμπόδια και τις δυσκολίες, στο τέλος η αγάπη υπερισχύει και η δύναμή της γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ των δύο κόσμων.

«Το νερό που σε καλεί» αγγίζει και κάποιες πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, η ομάδα επινόησε ένα αίσιο τέλος, όπου με ελεύθερη βούληση οι χαρακτήρες ορίζουν τη ζωή τους. Μ’ αυτό τον τρόπο, η ομάδα Ludus θέλει να στηρίξει την ελπίδα των παιδιών και την πίστη τους σε κάθε αλλαγή, που οδηγεί στην προσωπική και συλλογική ευτυχία.

Λίγες ημέρες πριν την ολοκλήρωση των παραστάσεων ο ηθοποιός Μάριος – Νέλσονας Ψαρόπουλος, μιλά στο C.P. για τη «Νεράιδα» του Ζιρωντού και άλλες ιστορίες.

-Τι σας γοήτευσε περισσότερο στο έργο του Ζιρωντού;

Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο στο έργο του Ζιρωντού είναι το να γίνει παραμύθι. Γενικότερα από τα πολύ παλιά χρόνια οι ιστορίες που έχουν περάσει σε μας σαν παραμύθια,  όπως πχ η ωραία κοιμωμένη, η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα,  στη πραγματικότητα ήταν αστικοί μύθοι με στοιχεία παραμυθιού αλλά βίαιες εξελίξεις. Θα λέγαμε κάτι σαν τα " θριλερ" του Μεσαίωνα. Κι αργότερα " διασκευαστήκαν" σε παραμύθια. Κάτι τέτοιο έγινε και με τη Νεράιδα του Ζαν Ζιρωντού. Και το βρήκα πάρα πολύ δημιουργικό και πάρα πολύ ενδιαφέρον.

-Ποιος συμβολισμός επικρατεί στη δική σας διασκευή που φέρει τον τίτλο «Το νερό που σε καλεί»;

Πιστεύω ο αγώνας της συνύπαρξης ενός ανθρώπου και μιας Νεράιδας που φυσικά συμβολίζει την Ένωση δύο κόσμων. Ο αγώνας απέναντι στην Ένωση διαφορετικών πραγμάτων, είναι ίσως ένα από τα πιο αρχετυπικά μοτίβα  της ανθρωπότητας. Και την ακολουθεί στην εξέλιξη της .Η περιέργεια ως προς το διαφορετικό, το καινούριο, το ξένο, η προσπάθεια σχέσης ή σχάσης μεταξύ των δύο, η παραγωγή στερεοτύπων και η άρση αυτών, ακολουθούν όλες τις κοινωνίες και δομούν τη κοινωνική μας αντίληψη. Και είναι πολύ ελπιδοφόρο να δίνεται έστω και συμβολικά αυτό το ερέθισμα στα παιδιά,  από τη μικρή τους ηλικία και να περνάει στο συλλογικό τους υποσυνείδητο.

-Υποδύεστε τον Φίλιππο, τον πρίγκιπα που  εκφράζει τον κόσμο των ανθρώπων. Μιλήστε μας για το ρόλο σας και τον συμβολισμό του;

Ο Φίλιππος είναι ένας ιππότης που χάνει το δρόμο του στο δάσος και συναντά και ερωτεύεται βαθιά μια νεράιδα, που ουδεμία σχέση έχει με το κόσμο των ανθρώπων. Αντίθετα μάλιστα η εικόνα που έχει ο ένας κόσμος για τον άλλο είναι πολύ αρνητικά φορτισμένη. Ο έρωτας τους όμως και η πίστη στην αγάπη τους υπερπηδά τα εμπόδια και τους κάνει να παλεύουν με όλα τους τα μέσα για να μείνει η αγάπη τους ζωντανή. Ο Φίλιππος είναι άλλος ένας σύγχρονος σκεπτόμενος άνθρωπος που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, δε φοβάται να υποπέσει σε λάθη που τον βγάζουν από τη διαδρομή του αλλά επανασυγκροτείται και αναγνωρίζει τα   λάθη του έχοντας μάθει πολλά μέσα από το καινούριο ,  το διαφορετικό που παλεύει με σθένος για να το ανακαλύψει, χωρίς να μένει σε στερεοτυπικές αποδόσεις και ξενοφοβικά κατάλοιπα . Γιατί αυτό που αγαπάμε τόσο καθαρά και έντιμα, είναι η μόνη αλήθεια και αυτό που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Αυτός είναι για μένα ο Φίλιππος.

-Υπογράφετε ως Ομάδα Ludus τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στο στήσιμο της παράστασης;

Συναντήσαμε αρκετές δυσκολίες που πάνω κάτω,  περισσότερο η λιγότερο, αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες και αφορούν την οργάνωση, τους ρυθμούς, τα νοήματα, τις παρεμβάσεις, αλλά από  τη στιγμή που δε πατήσαμε τη μπανανοφλουδα και βγήκαμε όρθιοι, δε νομίζω ότι χρειάζεται να τις αναφέρουμε περαιτέρω.

-Ας περάσουμε στον Μάριο Νέλσωνα. Καταρχάς πώς προέκυψαν τα δύο ονόματα και πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε το δρόμο του θεάτρου;

Χαχαχα ήταν μια μικρή " επανάσταση " της μητέρας μου το Νελσονας. Αυτό θα σας πω μονάχα.  Τώρα όσον αφορά το θέατρο, νομίζω ότι  δεν θα ακούσετε και κάτι πρωτότυπο. Τα παιδιά συνήθως αναπτύσσουν τη φαντασία τους είτε από την εξελικτική τους ανάγκη να ανακαλύψουν το κόσμο και να αποδώσουν νοήματα σε αυτόν είτε όταν παλεύουν να ξεφύγουν από αυτόν. Είτε και τα δύο. Εγώ και δυστυχώς και ευτυχώς, έτυχα κάποιων  συγκυριών που με έκαναν να μη μου αρέσει και πολύ ο κόσμος καθώς μεγάλωνα. Έτσι ήμουν ένα πάρα πολύ ονειροπόλο παιδί που συνεχώς ήταν αφηρημένο και έφτιαχνε κόσμους με τη φαντασία του για να νιώθει ασφαλές. Και πολλές φορές αυτή η ονειροπόληση ήταν παρεξηγήσιμη έως και εκνευριστική. Το θέατρο λοιπόν έγινε η ασφαλής συνθήκη του μετέπειτα ενήλικα.

-Ποια είναι τα όνειρά σας στο χώρο του θεάτρου;
Τα σχέδια μου είναι να ασχοληθώ αφενός ως ηθοποιός σε παραστάσεις και αφετέρου να το χρησιμοποιήσω ως θεραπευτικό εργαλείο μέσα από τη μετεκπαίδευση μου στην εικαστική ψυχοθεραπεία και δραματοθεραπεία.

-Τι άλλο υπάρχει στη ζωή σας εκτός από το θέατρο;
Έχω φτιάξει ένα ενδιαφέρον τρίγωνο. Σπούδασα ψυχολογία στο ΑΠΘ, κλασσικό και σύγχρονο χορό στην Ελλάδα και το εξωτερικό και πέρυσι μαζί με τη δραματική σχολή ολοκλήρωσα τη μετεκπαίδευση μου στην εκφραστική ψυχοθεραπεία μέσω των τεχνών. Έτσι λοιπόν αυτή την περίοδο παλεύω να συνθέσω αυτά τα στοιχεία σε μια οργανική δομή και να δω τι μπορώ να προσφέρω μέσω αυτής.