Ίσως είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της νέας γενιάς. Ο λόγος του κρυστάλλινος , μπορεί να σε παρασύρει σε ένα καμβά συναισθημάτων ακόμα και αν κάτι έχει αποδοθεί με απλό τρόπο. Ο Αύγουστος Κορτώ, κατά κόσμο Πέτρος Χατζόπουλος, μέσα από τα βιβλία του καταφέρνει να σου μεταδώσει τις σκέψεις του και να διαλεχτεί μαζί σου. Απλά, κατανοητά και αληθινά. Στο τελευταίο του βιβλίο, «Το Βιβλίο της Κατερίνας», μας παρουσιάζει την οικογενειακή του ιστορία μεταμορφώνοντας τον εαυτό του στην Κατερίνα, τη μητέρα του. Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανένα. Μόνο όσους θα το διαβάσουν. Αυτό το βιβλίο μπορεί να σε κάνει κομμάτια. Μέσα στα κομμάτια αυτά όμως, θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό. Ακόμα και αν αυτό σε διαλύσει. Και η αλήθεια είναι ότι όντως με διέλυσε για να βρω πράγματα που είχα ξεχάσει. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και κάπου εδώ, σε αυτό το σημείο, γράφεται και η συζήτησή μου με τον Αύγουστο Κορτώ…

-Τι σας ώθησε στο να πάρετε την απόφαση και να γράψετε το βιβλίο της Κατερίνας;

Α.Κ.: Νομίζω πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Το πένθος που κουβαλούσα χρόνια είχε επιλυθεί, και ήμουν έτοιμος να πω την ιστορία που λέω μεταμφιεσμένη σε τόσα παλιότερα βιβλία μου, αυτή τη φορά απογυμνωμένη από μυθοπλασίες.

Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να δώσετε τη φωνή σας στην Κατερίνα, δεδομένου ότι είναι ένα σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σας;

Α.Κ.: Στην πραγματικότητα ήταν υπέροχο – κάτι σαν τη μέθεξη της δαιμονοληψίας, σε συνδυασμό με την τρυφερότητα της μνήμης. Ήταν σαν να την είχα και πάλι κοντά μου.

-Όταν τελειώσατε τη συγγραφή του βιβλίου αναφέρατε ότι χρειαστήκατε ψυχολογική υποστήριξη.

Α.Κ.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι πέρασα μερικούς δύσκολους μήνες. Ένιωθα άδειος κι αποπροσανατολισμένος, και δεν ήξερα αν μπορούσα κι αν έπρεπε να μοιραστώ την ιστορία της Κατερίνας. Ωστόσο, χάρη στην ανεκτίμητη βοήθεια του άντρα μου, των φίλων μου και των γιατρών μου, κατόρθωσα να αντιμετωπίσω το βιβλιαράκι μου – και κατ’ επέκταση τον εαυτό μου – με αγάπη αντί για φόβο. Και γι’ ακόμα μια φορά, αναδύθηκα πιο δυνατός.

-Η Κατερίνα αναφέρει ότι αυτή είναι η αλήθεια της και ότι ο καθένας  επιλέγει τη λήθη που επιθυμεί. Εσείς ποια λήθη θα επιλέγατε;

Α.Κ.: Αυτή που έτσι κι αλλιώς εφαρμόζει η μονταζιέρα του νου μου – τη διαγραφή κάθε πικρής ανάμνησης.

-Από την άλλη η λήθη δεν είναι φυγή;

Α.Κ.: Εγώ την βλέπω ως το αντίθετο της αλήθειας: ένα ψέμα, άλλοτε εσκεμμένο κι άλλοτε ακούσιο, που μπορεί να περιέχει μεγάλη παρηγοριά.

-Οι συγγενείς σας πώς αντέδρασαν με την έκδοση του βιβλίου;

Α.Κ.: Ο πατέρας μου, ο μοναδικός μου συγγενής τη γνώμη του οποίου μετράω, το λάτρεψε. Μου είπε πως ήταν σαν ν’ άκουγε ξανά τη φωνή της Κατερίνας. Σαν να επέστρεψε, θυμίζοντάς του όλη την αγάπη που είχαν μοιραστεί.

-Το κοινό αγκάλιασε αυτό το βιβλίο. Τι πιστεύετε ότι αγάπησε το κοινό μέσα στο βιβλίο σας;

Α.Κ.: Ίσως να πρόκειται για μιαν αντανάκλαση, μια προβολή του κάθε αναγνώστη. Πέρα από τη δύναμη της μητρικής αγάπης, ο καθένας μας κουβαλάει τους νεκρούς του, και λαχταρά να τους ανταμώσει και πάλι, έστω και μέσα απ’ τις σελίδες ενός βιβλίου.

-Εν καιρώ οικονομικής κρίσης, πιστεύετε ότι η πολιτιστική παιδεία φθείρεται; Και με ποιο τρόπο;

Α.Κ.: Όλα φθείρονται σε περίοδο οικονομικής δυσπραγίας. Ωστόσο, παρά την κρίση, νομίζω πως τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι, βιβλιοφάγοι και μη, στράφηκαν στην απόδραση που προσφέρουν τα βιβλία. Ενδεικτική είναι, λόγου χάρη, η επιδημική σχεδόν εξάπλωση των λεσχών ανάγνωσης.

-Οι άνθρωποι του πνεύματος τι στάση οφείλουν να κρατούν απέναντι στο κοινό σε μία τέτοια περίοδο;

Α.Κ.: Μπορώ να μιλήσω μόνο με την ιδιότητα του συγγραφέα. Και σ’ ό,τι αφορά τη γραφή, προσπαθώ να είμαι συνεπής πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου, και εν συνεχεία στις προσδοκίες των ανθρώπων που τόσα χρόνια με στηρίζουν με την εκτίμηση και την αγάπη τους.

-Τι σημαίνει για εσάς δημοκρατία στην Ελλάδα του 2014;

Α.Κ.: Για να δανειστώ τα λόγια του μεγαλοφυούς Τσώρτσιλ, ‘το χειρότερο είδος διακυβέρνησης, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα’.

-Στο πανεπιστήμιο ένας καθηγητής στη Δημιουργική Γραφή μας είχε δώσει το  θέμα «Ελλάδα 2025. Πώς βλέπω το μέλλον» . Εσείς πώς βλέπετε το μέλλον;

Α.Κ.: Ανέκαθεν έβλεπα το μέλλον με αδικαιολόγητη αισιοδοξία. Πιθανώς να πρόκειται για αμυντικό μηχανισμό, πάντως προσδοκώ έναν καλύτερο κόσμο.

-Μία Ευχή για το 2014

Α.Κ.: Ο καθένας να αποδυθεί ολόψυχα στο κυνήγι της προσωπικής του ευτυχίας. 

**Το βιβλίο της Κατερίνας του Αύγουστου Κορτώ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

***Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε το Δεκέμβριο του 2013