Γράφει η Ράνια Παπαδοπούλου
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010. Ξημερώματα. Ο σπουδαίος θεατρικός παραγωγός Γιώργος Λεμπέσης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 80 ετών, έχοντας ζήσει σχεδόν μισό αιώνα στο ελληνικό θέατρο. Ένα θέατρο που έγραψε ιστορία, όπως και ο ίδιος με τις περισσότερες από 100 παραγωγές που ανέβασε από το 1975 έως και το 2008.
Όσοι μιλούν μέχρι και σήμερα για τον Γιώργο Λεμπέση, μιλούν με γλυκύτητα και τον χαρακτηρίζουν ως έναν άνθρωπο του θεάτρου που ζούσε για το θέατρο και ήταν πάντα δίπλα στους ηθοποιούς και τους συνεργάτες του. Άλλωστε, τον Μάρτιο του 2000 έλαβε τιμητική πλακέτα από το ΣΕΗ για την πολύτιμη προσφορά του στο σωματείο και αντιστοίχως τον Ιανουάριο του 2001 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών συγγραφέων για την πολυετή προσφορά του στο νεοελληνικό θέατρο.
Ο Γιώργος Λεμπέσης καταλάβαινε όσο κανείς τους ηθοποιούς, γιατί και εκείνος είχε ξεκινήσει ως ηθοποιός από τα μπουλούκια. «Ό,τι έμαθα το οφείλω στο διάβασμα και στο μεγάλο σχολειό, τα αγαπημένα μου μπουλούκια. Ακόμα φέρνω στο νου μου το πλήθινο σπιτάκι στο Τσιπερόνι, έτσι σαν μια σέπια φωτογραφία, το τραπεζάκι που έβγαζα έξω το Μάιο, με τις πρώτες ζεστούλες, και πάνω του έβαζα το γραμμόφωνο, το Βαλιτσάκι ''Κολούμπια'', που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου. Το κούρδιζα κι έβαζα δίσκους, κυρίως του Βαμβακάρη, και ξαπλωμένος στο γρασίδι άκουγα τη βαριά φωνή του Μάρκου: Στο Φάληρο που πλένεσαι, περιστεράκι γένεσαι», έγραφε μεταξύ άλλων στην αυτοβιογραφία του «Από απόσταση αναπνοής».
Αδημοσίευτα χειρόγραφα αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιώργου Λεμπέση
Οι 4 θεατρικές προσωπικότητες - αδυναμίες του Γιώργου Λεμπέση
Σε τέσσερις προσωπικότητες του θεάτρου είχε αδυναμία ο Γιώργος Λεμπέσης: τον Δημήτρη Χορν, τη Τζένη Καρέζη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
Για τον Δημήτρη Χορν έγραφε: «Του άρεσε πάρα πολύ να λέει ανέκδοτα και να κάνει τους άλλους να γελάνε. Ακόμη του άρεσαν οι φάρσες κι έκανε αρκετές».
Όσον αφορά στην Τζένη Καρέζη, η οποία μαζί με τον Κώστα Καζάκο έχει βαφτίσει την κόρη του Νταίζη, έγραφε «Της άρεσε το φαγητό. Ήταν το μεγαλύτερο πιρούνιτης Ελλάδας, έτσι την έλεγα εγώ. Ακόμα είχε μεγάλη αδυναμία στο τσιγάρο και δε διανοήθηκε ποτέ να το κόψει. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στο συκώτι της πάπιας και στα λουκουμάκια. Παιδικά κατάλοιπα, τα οποία διατηρούσε ζωντανά στη μνήμη της, τα λουκουμάκια και την τυρόπιτα κουρού, που έπαιρνε κι έτρωγε κάθε μέρα, όταν ήταν παιδάκι, από του Τερκενλή στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον, είχε το ιδίωμα, όταν έπαιρνε δύο τρία κιλά και ήταν όρθια, να χτυπά με τις παλάμες της τους γοφούς της, σαν να μπορούσαν τα κιλά να φύγουν. Αυτά επί των ημερών μου».
Εξίσου ιδιαίτερες σχέσεις ο ιστορικός θεατρικός επιχειρηματίας είχε και με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Η Αλίκη είχε μεγάλη αδυναμία στο ποιοτικό θέατρο, αλλά κάθε φορά που δοκίμαζε να κάνει, έτρωγε τα μούτρα της. Ο κόσμος κλότσαγε και την ήθελε όπως την ήξερε. Γι' αυτό δεν την ακολούθησε ποτέ, σε κάθε δοκιμή που έκανε, από την ''Κλεοπάτρα'' στο Ρεξ, μέχρι τη ''Φιλουμένα'' στο θέατρό της. Ήταν καταδικασμένη, κι αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο σαν κατάρα», ανέφερε.
Στη συνέχεια, ο Γιώργος Λεμπέσης έλεγε για τον Αλέκο Αλεξανδράκη «Αγαπούσε το καλό θέατρο και προσπαθούσε μια ζωή, με αποτέλεσμα πολλές φορές να του κοστίσει ακριβά και να δουλεύει χρόνια πολλά για να ξεχρεώσει. Είχε χιούμορ απαράμιλλο κι έλεγε τα αστεία του σοβαρά».
Ο Γιώργος Λεμπέσης με τον Ζυλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη
Γιώργος Λεμπέσης, Νίκος Κούρκουλος
Ο Γιώργος Λεμπέσης με την οικογένειά του
Το θέατρο Λαμπέτη
Το Θέατρο Λαμπέτη ήταν για τον Γιώργο Λεμπέση ένα ακόμα μέλος στην οικογένειά του. Κλείνοντας την αυτοβιογραφία του έγραφε «Προχθές υπέγραψα το τελευταίο μου συμβόλαιο για το Λαμπέτη.Τελευταίος χρόνος που θα το έχω είναι το 2008. Αυτό το θέατρο το αγαπώ σαν να είναι μέλος της οικογένειάς μου και πρέπει να πω ότι πιο πολύ χρόνο αφιέρωσα σε αυτό το θέατρο, παρά στην οικογένειά μου. Τώρα, μαζί με το τέλος του βιβλίου μου, τελειώνει κι ένα μεγάλο κομμάτι της μικρής μου ιστορίας που έγραψα στο θέατρο αυτό. Ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια στο μικρό αγαπημένο μου γραφείο, που πέρασa είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια με χαρές και λύπες, με δόξες μεγάλες, με ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις, αλλά πάντα με την καρδιά μου γεμάτη αγάπη για ό,τι έκανα σχετικά με το θέατρο...».
Ο Γιώργος Λεμπέσης εδώ και δεκατέσσερα χρόνια δε βρίσκεται κοντά μας. Δεν κατάφερα να τον γνωρίσω, όμως τον έμαθα μέσα από τα μάτια της οικογένειάς του και τα μάτια των ηθοποιών που μιλούν μέχρι και σήμερα με σεβασμό και συγκίνηση για εκείνον. Η ιδιοκτησία του ακινήτου του Θεάτρου Λαμπέτη, πριν από λίγα χρόνια για να τον τιμήσει, το μετονόμασε σε Θεατρική σκηνή Γιώργου Λεμπέση.
Ο Γιώργος Λεμπέσης, όχι μόνο έγραψε ιστορία στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, αλλά κατάφερε να μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται να ξεχαστεί για το ήθος του, την αξιοπρέπειά του και την απαράμιλλη αγάπη του τόσο για το θέατρο, όσο και για τους ανθρώπους του. Η ταμπέλα έξω από το θέατρό του είναι εκεί για να μας θυμίζει τον πλούτο και το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου, που τίμησε την τέχνη του περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό.
