Από το θεατρικό σανίδι, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο έως τη συμμετοχή της στα κοινά, η ηθοποιός και Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού, κα. Μαίρη Βιδάλη, υπηρετεί με αγάπη και σθένος τον πολιτισμό. Οι τελευταίες της παραστάσεις, η «Λέλα Καραγιάννη» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη και οι «Αθάνατες»  της Τάνιας Χαροκόπου σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Λοϊζίδη έχουν παρουσιαστεί και θα παρουσιαστούν στην Ελλάδα και το εξωτερικό με επιτυχία συνεχίζοντας την  περιοδεία τους. Μία από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές της ερμηνείες είναι αυτή στην ταινία «17 σφαίρες για έναν άγγελο» σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου, όπου υποδύθηκε την Ηρώ Κωνσταντοπούλου.

Σήμερα, παρά τις αντιξοότητες της πανδημίας, ανεβάζει την παράσταση «Το επάγγελμα της κ. Γουόρεν» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου που παρουσιάζεται στο Διάχρονο Θέατρο του Νέου Κόσμου κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:30. Φυσικά συνεχίζει ακάθεκτη τη δραστηριότητά της ως Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού.

Η κα. Μαίρη Βιδάλη μιλά στο Culture Press  για την πορεία της στον χώρο της τέχνης, το φετινό προγραμματισμό της Περιφέρειας Αττικής και τη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία

- Τήνος, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία, Καλλιθέα, Κηφισιά, Βοστώνη. Πώς σας επηρέασαν αυτές οι περιοχές ως άνθρωπο και καλλιτέχνη;

Μ.Β. Γεννήθηκα στην Καλλιθέα, όπου ζω ακόμα. Αγαπώ πάρα πολύ την περιοχή, η οποία έχει αναβαθμιστεί με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Εκλέχθηκα για πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος στην Κηφισιά, που ήταν και η πρώτη μου επαφή με τα κοινά. Η Βοστώνη ήταν ένα πέρασμα. Έζησα μόνο για ένα χρόνο εκεί, αλλά δε μου πήγαινε καθόλου η νοοτροπία και η ζωή στην Αμερική. Γενικά, το fast track δε μου αρέσει ιδιαίτερα, όμως οι δυνατότητες που σου δίνει αυτή η χώρα είναι ανεξάντλητες. Μακάρι να είχαμε κι εμείς αυτό το σύστημα αξιοκρατίας. Όσον αφορά την Τήνο, που πρωτοπήγα δώδεκα ετών, την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, νομίζω ότι αυτά τα άγια μέρη είναι μέσα στο αίμα μου. Πιστεύω στη θεωρία ότι όπως κληρονομούμε το χρώμα των ματιών μας και ίσως τον τρόπο ομιλίας μας, κληρονομούμε και τις μνήμες των προγόνων μας. Αυτές οι μνήμες είναι στο dna μας. Φέτος, που γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αισθάνομαι σαν να έχω βιώσει κι εγώ το διωγμό του πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν, παίζοντας στο αρχαίο θέατρο της Εφέσου, επισκέφτηκα το Αϊβαλί και βρήκα το σπίτι της γιαγιάς μου.

- Το 2022 συμπληρώνετε σαράντα πέντε χρόνια ενεργoύς παρουσίας στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Η απόφασή σας ωστόσο να ασχοληθείτε με την υποκριτική, ήρθε στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών, όταν είδατε την Άννα Συνοδινού να ερμηνεύει την «Ηλέκτρα». Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε τόσο ώστε να ακολουθήσετε τον δρόμο της τέχνης;

Μ.Β. Για την ακρίβεια, αν αφαιρέσω τα τρία χρόνια που κυοφορούσα τα παιδιά μου, συμπληρώνω σαράντα δύο χρόνια. Ήταν τρία χρόνια ανάπαυλας, που δεν ήταν και τόσο. Ειδικά όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου, συνέχισα να δουλεύω στην τηλεόραση. Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την τέχνη ήταν ένα ένστικτο. Βλέποντας την «Ηλέκτρα» εκείνο το βράδυ, τώρα, τόσα χρόνια μετά, μπορώ να καταλάβω ότι το ένστικτό μου ήταν σωστό. Εκείνο που με συγκίνησε ήταν τα συναισθήματα της γυναίκας που έβλεπα μπροστά μου, η αλληλεπίδρασή της με το κοινό και η δυνατότητα μετάδοσης της συγκίνησής της. Αυτό το συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια αργότερα.

- Σπύρος Ευαγγελάτος, Γρηγόρης Γρηγορίου, Ντίμης Δαδήρας, Μάνος Κατράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Αλεξάνδρα Λαδικού, Νίκος Φώσκολος, μερικές από τις προσωπικότητες που συναντήσατε στη ζωή σας. Τι κρατάτε στη μνήμη σας ως παρακαταθήκη;

Μ.Β. Με την Αλεξάνδρα Λαδικού δεν έχουμε συνεργαστεί. Ήμουν συμμαθήτρια με το μεγάλο της γιο. Είναι η «πνευματική μου μητέρα», που στέκεται κοντά μου μέχρι και σήμερα σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Όσο για τα τεράστια και υπέροχα ονόματα που αναφέρατε και είχα την τύχη να συνεργαστώ, θυμάμαι την ανιδιοτελή βοήθειά τους και την ιδιοφυή προσωπικότητά τους. Μου λείπουν και η μνήμη τους πάντα θα με συντροφεύει.

- Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Τι έχετε αγαπήσει και τι έχετε απορρίψει από αυτά τα μέσα; Ποια η σχέση τους με την παιδεία, που γνωρίζουμε ότι είναι ένα από τα βασικά ενδιαφέροντά σας;

Μ.Β. Το θέατρο είναι η αγάπη μου και ο κινηματογράφος ο έρωτάς μου. Μου λείπει πολύ. Η τηλεόραση ήταν η επαφή μου με το ευρύ κοινό. Τώρα, με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι η τηλεόραση και ο κινηματογράφος τείνουν να γίνουν ένα. Η ποιότητα των σειρών έχει ανέβει πολύ. Χαίρομαι αφάνταστα. Όσον αφορά την παιδεία, προφανώς εννοείτε τη διά βίου μάθηση, που είναι συνώνυμη με τη δουλειά μου. Ο κάθε άνθρωπος που θέλει να εξελιχθεί στο δρόμο που έχει διαλέξει, πρέπει να μελετά συνεχώς το αντικείμενό του. Θυμάμαι τα παιδιά μου, που όταν ήταν μικρά μου έλεγαν «Μαμά, πότε θα πάψεις να διαβάζεις το μάθημά σου;» και τους απαντούσα «Ποτέ!».

- Το 2002 ιδρύσατε την ΑΜΚΕ «Διάχρονο Θέατρο» και το 2010 αποκτήσατε το δικό σας θεατρικό σπίτι στην οδό Πυθέου 50 – 52 στον Νέο Κόσμο. Γράφετε στο εναρκτήριο πρόγραμμα ότι δημιουργήσατε ένα χώρο με επιλεγμένους συνεργάτες, όπου η «ψυχή σας δε θα γεράσει». Πώς η τέχνη κρατά νέα και δροσερή την ψυχή;

Μ.Β. Ξεκίνησε με τη «Φαίδρα» του Ρακίνα. Το 2010 που άνοιξε ο θεατρικός μας χώρος, ανεβάσαμε τον «Γλάρο» του Τσέχωφ.  Στο «πώς η τέχνη κρατά νέα και δροσερή τη ψυχή», θα σας απαντήσω με τα λόγια του Μπέρναντ Σο: «Τέχνη είναι ο μαγικός καθρέφτης που αντανακλά τα αόρατα όνειρά σου σε ορατές εικόνες». Νομίζω ότι αυτό το κείμενο είναι πάρα πολύ ωραίο και με εκφράζει απόλυτα. Η επιλογή των συνεργατών γίνεται με δύο κριτήρια, πρώτα τον άνθρωπο και μετά τον καλλιτέχνη. Φυσικά, όλοι τους είναι ταλαντούχοι. Ο δάσκαλός μου, ο Πέλος Κατσέλης έλεγε «Πρώτα να είστε άνθρωποι. Αν δεν είστε άνθρωποι, δε θα γίνετε ποτέ αληθινοί καλλιτέχνες». Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα.

- Μπουμπουλίνα, Λέλα Καραγιάννη, Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Πώς σας εμπνέουν οι γυναίκες που αγωνίζονται για τα σπουδαία;

Μ.Β. Η ζωή ένωσε αυτές τις τρεις γυναίκες με ένα αόρατο νήμα. Η Λέλα Καραγιάννη είναι τρισέγγονη της Μπουμπουλίνας. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου και η Λέλα Καραγιάννη ήταν στο ίδιο κελί λίγο πριν εκτελεστούν τον Σεπτέμβρη του 1944. Είμαι πολύ τυχερή που έχω ερμηνεύσει αυτές τις τρεις ηρωίδες. Έχουν γίνει φάροι στη ζωή μου. Είμαι περήφανη σαν Ελληνίδα που υπήρξαν αυτές οι μορφές και θα υπάρξουν ξανά αν κάτι συμβεί. Πάντοτε, η αυτοθυσία και ο αγώνας θα υπάρχουν στην δυνατή ελληνική ψυχή. 

- «Το επάγγελμα της κ. Γουόρεν» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σο, σε μετάφραση Εύας Γεωργουσοπούλου και σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου, η νέα σας παράσταση. Πώς συνομιλεί το έργο με το σήμερα;

Μ.Β. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις γενιές υπάρχουν πάντα, αλλά εδώ έχουμε πιο πολύ να κάνουμε με την αντιμετώπιση των δυσχερειών της ζωής. Δηλαδή, αν θα διαλέξεις τον καλό ή τον άσχημο δρόμο, τον ηθικό ή τον ανήθικο τρόπο αντιμετώπισης και λύσης των προβλημάτων σου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό σε αυτό το έργο. Φυσικά, νομίζω ότι η νέα γενιά πάντοτε δικαιώνεται. Πιστεύω ότι η νέα γενιά πάει πάντοτε προς το καλύτερο και για τα αρνητικά της  χρεώνεται η προηγούμενη. Φέρουμε μαζί μας το κακό που κληρονομούμε.

- Όσον αφορά τη συμμετοχή σας στα κοινά, εκλεγήκατε για δεύτερη θητεία Περιφερειακή Σύμβουλος και είστε Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού και Εντεταλμένη Περιφερειακή Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων. Η Περιφέρεια Αττικής, στο δύσκολο περσινό καλοκαίρι στήριξε ιδιαιτέρως τους ανθρώπους του πολιτισμού και έδωσε την ευκαιρία στους πολίτες να παρακολουθήσουν δωρεάν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ποιες ήταν οι σημαντικότερες δράσεις από την περσινή σας δραστηριότητα;

Μ.Β. Ο Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού είναι ένας τίτλος. Στην ουσία δεν είναι τίποτα, αν δεν είσαι Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού του Γιώργου Πατούλη. Ο επικεφαλής δίνει τις κατευθύνσεις και την ελευθερία. Ο Περιφερειάρχης μας πιστεύει ότι ο πολιτισμός είναι επένδυση και αναπτυξιακό έργο, όταν άλλοι περιφερειάρχες κατά καιρούς πίστευαν ότι αναπτυξιακά έργα ήταν μόνο οι εργολαβίες. Πιστεύει ότι, ειδικά στην Ελλάδα, ο πολιτισμός και ο τουρισμός είναι η βιομηχανία μας. Έτσι, είχα πάρα πολλές δυνατότητες να βοηθήσω όσο γινόταν σε αυτόν τον τομέα.

Εδώ και ένα χρόνο που είμαι Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού, έχουν γίνει πάμπολα έργα, όπως να δαπανώνται τρία εκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση της τέχνης, της μουσικής και του θεάτρου και να εντάσσονται οι ΑΜΚΕ στο ΕΣΠΑ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι ΑΜΚΕ είναι το 90% των εταιρειών θεάτρου και των ανθρώπων του πολιτισμού. Πάρα πολλές από αυτές πήραν μια μεγάλη ανάσα. Τα χρήματα που έδωσε η Περιφέρεια Αττικής στις ΑΜΚΕ, στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, είναι μη επιστρεπτέα. Δώσαμε ένα εκατομμύριο ευρώ για τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία. Κάναμε μεγάλα έργα πάνω σε αυτό, όπως το ότι πρωτοπαίχτηκε σε παγκόσμια πρώτη μία όπερα με θέμα τον Μάρκο Μπότσαρη. Έχει γίνει ένα λεύκωμα από τον έγκριτο μουσικολόγο Λάμπρο Λιάβα πάνω σε όλα τα τραγούδια της επανάστασης και πάρα πολλές ακόμα δράσεις. Θεσπίσαμε τα βραβεία «Λήκυθος», οργανώσαμε διαγωνισμό με θέμα το 1821. Φέτος, ο διαγωνισμός ποίησης, εικαστικών, θεατρικού έργου και μουσικής σύνθεσης θα έχει ως θέμα τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δίνουμε στον σύγχρονο καλλιτέχνη τη δυνατότητα να εμπνευστεί από μεγάλες στιγμές της ιστορίας. Κάνουμε προτάσεις συνεργασίας, όπως η μεγάλη συνεργασία και συγχρηματοδότηση της Εθνικής Πινακοθήκης. Είμαστε οι μεγαλύτεροι χορηγοί αυτού του έργου.

Θέλουμε να γίνουν κι άλλα μουσεία, όπως ένα «οικομουσείο» για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ελπίζουμε να εγκριθεί από την Επιτροπή. Επίσης, στον προγραμματισμό μας θέλουμε να συμπεριλάβουμε ένα φεστιβάλ στο Αττικό Άλσος. Δεν έχει περάσει ακόμα από την επιτροπή πολιτισμού, αλλά πιστεύουμε ότι θα το αγκαλιάσουν όλες οι παρατάξεις. Όμως, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που θα αφήσει η Περιφέρεια είναι μία ιδέα του Περιφερειάρχη, να φτιάξουμε στο Πεδίον του Άρεως, στο τέλος του δρόμου των ηρώων, ένα μνημείο για τον ελληνισμό και τον φιλελληνισμό. Αυτό θα είναι μία κορυφαία δράση που ήθελε να υλοποιήσει ο Χαρίλαος Τρικούπης στα εκατό χρόνια από την παλιγγενεσία, αλλά δεν τα κατάφερε για οικονομικούς λόγους. Είναι το πρώτο θέμα που θα φέρω στην Επιτροπή Πολιτισμού για το 2022.

Η Μαίρη Βιδάλη με τον Περιφερειάρχη Αττικής κ. Γιώργο Πατούλη και τη Γωγώ Ατζολετάκη,
μετά την παράσταση "Οι Ψευτοσπουδαίες" του Μολιέρου.

- Ποιοι είναι οι προσωπικοί σας στόχοι μέσα από τη θέση που υπηρετείτε;

Μ.Β. Οι προσωπικοί μου στόχοι είναι οι στόχοι της διοίκησης. Θέλουμε να αφήσουμε ένα αποτύπωμα που θα είναι προίκα στο αύριο της Περιφέρειας. Οι πρωτοβουλίες που προανέφερα, νομίζω ότι το επιβεβαιώνουν.

- 8 Μαρτίου 2022. Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας. Πιστεύετε ότι ο δρόμος μέχρι την κατάκτηση της πλήρους ισότητας είναι ακόμα μακρύς;

Μ.Β. Θεωρώ από τη φύση της τη γυναίκα ανώτερη από τον άνδρα, γιατί έχει το προνόμιο να κυοφορεί και να φέρνει στη ζωή την ίδια τη ζωή. Όσο για την ισότητα, εγώ τη λέω ισοτιμία. Η ισοτιμία θα αργήσει να υπάρξει. Ο δρόμος είναι μακρύς για τα πρακτικά και καθημερινά θέματα. Η γυναίκα καθημερινά αποδεικνύει τη δύναμη και το δικαίωμά της να σταθεί ισότιμα δίπλα στον άνδρα.