Οι ιστορίες μιας ανερχόμενης ηθοποιού και μιας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ έρχονται στο προσκήνιο μέσω της παράστασης «Το Καθημερινό τραγούδι του απείρου».

Η Θεατρική Ομάδα Loxodox, μετά το ανέβασμα της πρώτης της παραγωγής με τίτλο «Ο αστικός μύθος του ΓΨ» (θέατρο Επί Κολωνώ, 2020), παρουσιάζει στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 από 31 Ιανουαρίου 2022 και για δέκα μόνο παραστάσεις το έργο «Το καθημερινό τραγούδι του απείρου» σε σκηνοθεσία Αλκίνοου Δωρή.

«Το καθημερινό τραγούδι του απείρου» είναι ένα έργο, όπου ο γυναικείος λόγος πρωτοστατεί. Οι μονόλογοι μίας ανερχόμενης ηθοποιού και μίας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ περιπλέκονται και δημιουργούν ένα διαχρονικό διάλογο με φόντο τα όνειρα και τις ανησυχίες τους. Το Μπάγκειον Ξενοδοχείο -ένας χώρος που στο παρελθόν αποτέλεσε πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών- ανοίγει τις πόρτες του και υποδέχεται τη Θεατρική Ομάδα Loxodox. Το έργο «ηχεί» στα αυτιά των θεατών – επισκεπτών της αίθουσας χορού σαν ένα καθημερινό τραγούδι προς τα μύχια της ψυχής και τους απελευθερώνει.

Όπως αναφέρει και ο Αλκίνοος Δωρής στο σκηνοθετικό του σημείωμα «Ο κόσμος του κινηματογράφου για μια ηθοποιό που ψάχνει εναγωνίως μια δεύτερη ευκαιρία και το ασφυκτικά αποστειρωμένο περιβάλλον της προτεσταντικής εκκλησίας για την γυναίκα ενός εφημέριου, είναι οι δυο ιστορίες που συνυφαίνονται και αποτελούν το σώμα της παράστασης που φτιάξαμε,  εμπνεόμενοι από δυο ραδιοφωνικούς μονόλογους του Alan Bennet. Ίσως αυτό που καθιστά σύγχρονο το θέμα και υπό μία έννοια «τωρινό», είναι ο αμιγής γυναικείος λόγος που ψάχνει χώρο να αναπνεύσει, εντός ενός προκαθορισμένου πατριαρχικού ορίου, ενός κλοιού απαξίωσης, χειραγώγησης και στερεοτύπων. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, γράφοντας πως αυτό είναι το θέμα και η υπόθεση. Όμως, υπάρχει και η καθημερινή τραγωδία της ζωής, που γίνεται τραγούδι εσώτερο, τραγούδι διαφυγής των ηρωίδων με ένα αισιόδοξο πέταγμα προς το άπειρο. Εκεί όπου κανείς δεν δεσμεύεται από κανέναν και τίποτα».

Με αφορμή το ανέβασμα του έργου, ο σκηνοθέτης Αλκίνοος Δωρής, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης στο Μπάγκειον, αφηγείται στο Culture Press όλη τη διαδικασία της δημιουργίας ενός καθημερινού τραγουδιού προς το άπειρο.

-Δύο γυναίκες. Μία ανερχόμενη ηθοποιός και μία γυναίκα εφημέριου εθισμένη στο αλκοόλ.Πώς αυτοί οι δύο μονόλογοι συνιστούν ένα διαχρονικό διάλογο;

Για την ακρίβεια τρεις γυναίκες. Υπάρχουν φυσικά δυο κυρίαρχες αφηγήσεις, δυο γερές βάσεις όπου εκτυλίσσεται η ιστορία της παράστασης, όμως μέσα σε αυτόν τον διάλογο υπάρχει και ένα,  δραστικής σημασίας, τρίτο πρόσωπο. Το διαχρονικό του διαλόγου έγκειται στην συγγένεια που παρουσιάζουν τα πρόσωπα. Mέσα από τις λέξεις τους καταλαβαίνουμε τελικά τι κοινό μπορεί να έχει o εθισμός στο αλκοόλ με τον εθισμό του να είσαι αρεστός και πληροφορημένος.

-Πώς προσεγγίσατε δραματουργικά και σκηνοθετικά το έργο;

 Το σημαντικότερο πράγμα για την δουλειά μας, είναι το νόημα του κείμενου. Δίχως την κατάκτηση του, δεν μπορεί να υπάρξει δράση. Έτσι το βλέπουμε σαν ομάδα, σαν ένα άλογο που γονατίζει για να δεχθεί τον αναβάτη του. Ευτυχώς, οι συνεργάτιδές μου διακατέχονται από τρομερή ποιότητα στη δουλειά τους και στην ψυχή τους. Η συνεργασία μας είναι εξαιρετική και ιδιαίτερα δημιουργική. Είμαι ειλικρινά περήφανος για την δουλειά που έχουν ρίξει. Το τραγούδι σαν εργαλείο ήταν κάτι καινούριο για εμάς και νομίζω ότι πήγε πραγματικά καλά. Το αντιμετωπίσαμε πρώτα με φόβο και έπειτα με αγάπη.

-Ανάμεσα στα όνειρα και τις ανησυχίες αυτών των δύο γυναικών, ποιες στιγμές καθορίζουν την πορεία τους;

Αυτό ακριβώς που συμβαίνει και στις ζωές των ανθρώπων, αυτή η αδράνεια που προσφέρει η καθημερινότητα, αυτό συμβαίνει και στα πρόσωπα. Έχουν βουτήξει σε ένα πλήθος νευρώσεων διότι φοβούνται να μην χάσουν τον εαυτό τους, η επαναληπτικότητα και η ρουτίνα είναι ακριβώς αυτό, ο φόβος του να βγεις έξω από τον εαυτό σου. Ποτέ δεν συμβαίνει κάτι δραματικό. Δεν μπορούν να συμβαίνουν συνέχεια δραματικές καταστάσεις στη ζωή μας. Εκεί τον ρόλο τον έχει αναλάβει το καθημερινό δράμα που σιγά σιγά σε διαλύει και σε αλλοιώνει μέχρι να έρθει το τέλος.

-Το τελευταίο διάστημα το θέμα της γυναικοκτονίας και της ενδοοικογενειακής κακοποίησης βρίσκεται στο προσκήνιο. Ο αμιγής γυναικείος λόγος μπορεί να βρει το χώρο που χρειάζεται για να αναπνεύσει, ξεπερνώντας τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, αλλά και οποιοδήποτε προκαθορισμένο πατριαρχικό όριο;

Ο λόγος ανήκει στις γυναίκες. Δε χρειάζονται παραχωρήσεις και σε αυτό το κομμάτι, έχουν υποστεί αρκετά. Ο λόγος από την άλλη δεν έχει φύλο και αυτό είναι το πλεονέκτημα του. Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις κάτι το οποίο δεν αντιλαμβάνεσαι. Ευτυχώς για τις γυναίκες η πατριαρχία δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Η μανία του να ορίζεις συνεχώς τα πράγματα γύρω σου είναι και αυτή μια αντίληψη διάκρισης. Ο κόσμος άγεται και φέρεται μέσα σε ένα περιβάλλον ατέρμονης βίας. Σαν ομάδα επιλέξαμε να φέρουμε στο προσκήνιο τρεις γυναίκες για να πουν θαρραλέα την ιστορία τους και να αντισταθούν στην βία.

-Με ποιο τρόπο η καθημερινή τραγωδία της ζωής μετατρέπεται στο καθημερινό τραγούδι του απείρου;

Το άπειρο είναι μάλλον ένας τόπος ασυνεχής. Τα πρόσωπα της παράστασης στρέφονται προς αυτό, το κοιτάζουν τραγουδώντας. Είναι μια ποιητική εικόνα αλλά έχει και κάτι πολυ πραγματικό, όπως όταν αφαιρείσαι για παράδειγμα, είναι σαν να κοιτάς το άπειρο. Τοποθετείς την αγωνία σου και τον φόβο σου σε μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, κάτι τέτοιο μάλλον.

-Ποιοι οι στίχοι αυτού του καθημερινού τραγουδιού προς το άπειρο;

Δε νομίζω ότι ειναι κάτι συγκεκριμένο. Τα δυο μεγάλα θέματα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπεριέχουν μέσα τους ένα μεγάλο κοινό τραγούδι. Ένας τίτλος επικοινωνεί με το έργο μέχρι το σημείο που επιλέγει ο καθένας μας. Είναι πολύ ανοιχτό σε ερμηνεία.

-Εδώ και δύο χρόνια ζούμε μέσα στον κίνδυνο της πανδημίας. Πώς ένας νέος καλλιτέχνης αντιμετωπίζει το άγνωστο - αβέβαιο μέλλον;

Το μέλλον είναι πάντα άγνωστο και αβέβαιο, όχι μόνο για ένα καλλιτέχνη, για οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν μπορώ να ενδώσω στην τρομολαγνία, μου είναι κάτι τελείως ξένο. Προσωπικά έχω ζήσει πολύ χειρότερες καταστάσεις από την πανδημία. Η πανδημία έχει τη μορφή ενός επιστεγάσματος στην μέχρι τώρα ζωή μου. Με αντικειμενικότητα και ρεαλισμό περιμένω πάντα τα χειρότερα. Φαίνεται αρκετά απαισιόδοξο, αλλα δυστυχώς λέω ό,τι βλέπω γύρω μου: κυνισμό και αντιπνευματικότητα. Υπάρχουν αντίδοτα για έναν καλλιτέχνη: το Σινεμά, η αλληλεγγύη, η φιλία, οι διακοπές, το διάβασμα..

 INFO:"Το καθημερινό τραγούδι του απείρου"  από τη Θεατρική ομάδα Loxodox σε σκηνοθεσία Αλκίνοου Δωρή παρουσιάζεται από 31 Ιανουαρίου έως 1 Μαρτίου 2022 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (Πλατεία Ομονοίας, Αθήνα) και για 10 μόνο παραστάσεις.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη, Δήμητρα Σπανούλη

Αγορά εισιτηρίων:
-Μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-kathimerino-tragoudi-tou-apeirou/
-Τηλ. Κρατήσεων με απαραίτητη προαγορά εισιτηρίων (Δευτ. – Παρ. 10:00 – 15:00 & 18:00 – 20:00): 6948199103