Μια τραγωδία για δυο παιδιά έρμαια μιας κοινωνικής σύμβασης, μία ιστορία προδοσίας, ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου, η «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, που ανεβαίνει από το Θέατρο του Άλλοτε σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου, ολοκληρώνει τις παραστάσεις της στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021.

Η καταραμένη ερωτική ιστορία της Γκόλφως και του Τάσου αφηγείται την πένθιμη, αιμάτινη γραμμή που τους κυνηγά από τη γέννησή τους και τη σκούρα πηχτή μοίρα που ξεχειλίζει από το κοινωνικό χάσμα που δημιουργούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Το βουκολικό δράμα του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, που αποτελεί ένα από τα εμβληματικότερα έργα του νεοελληνικού θεάτρου, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1894 από τον θίασο «Πρόοδος» του Δημήτρη Κοτοπούλη και το 1913 στη Θεσσαλονίκη από τον Εθνικό Δραματικό Θίασο.  Σύντομα, το έργο διαδόθηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Αντίστοιχη επιτυχία, γνώρισε και στον κινηματογράφο, αποτελώντας την πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους ταινία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, γυρισμένη το 1914 από τον Κωνσταντίνο Μπαχατώρη.

Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης από το Θέατρο του Άλλοτε, που αναμένεται να περιοδεύσει σε επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα, η σκηνοθέτρια – ηθοποιός Βαρβάρα Δουναμίδου, μιλά στo «Culture Press» για το έργο, αλλά και την απόρροια των κοινωνικών συμβάσεων στη ζωή των ανθρώπων.

-Η "Γκόλφω" αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου. Τι σας ώθησε στο ανέβασμά της;

Είναι αλήθεια πως το δράμα της Γκόλφως είναι ένα χιλιοπαιγμένο έργο. Ωστόσο με το Θέατρο του Άλλοτε επιλέγουμε αρκετά συχνά, να ανεβάζουμε έργα στα οποία δίνουμε μια διαφορετική εκδοχή, μια σκοτεινή οπτική, ένα ‘’πειραγμένο’’ τέλος. Έτσι και στη Γκόλφω δοκιμάσαμε να αναγνώσουμε το έργο, με μια πιο διεισδυτική ματιά. Ήταν προσωπική πρόκληση να το ζωντανέψω αποκομμένο εντελώς από το παρελθόν.

-Πώς προσεγγίσατε δραματουργικά το έργο;

Γνωρίζουμε όλοι, πως το έργο είναι ένα βουκολικό δράμα με όλα εκείνα τα πολύτιμα συστατικά του κλασσικού δράματος. Η νέα που αγαπά τον νέο, εκείνος την προδίδει, αυτή αυτοκτονεί. Ως σκηνοθέτις όμως ήθελα να το προσεγγίσω διαφορετικά. Να βγάλω την ταμπέλα του μελό και να βάλω μια καινούργια. Μια πιο επαναστατική, λιγότερο παθητική για τη γυναικεία φύση. Έχουμε εμβαθύνει σαν ηθοποιοί στην ουσία του κάθε ρόλου, δίνοντας πιο πραγματικά, πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Καταργώντας τις φόρμες του Καλού και του Κακού, όλοι γινόμαστε ΄Όλα!

-Το Θέατρο του Άλλοτε σκάβοντας βαθιά -όπως πάντα- την ανθρώπινη φύση, ψάχνει στο σώμα και στο αίμα των ηρώων, για εκείνη την αποκρυσταλλωμένη ουσία που εκσφενδονίζει την ανθρώπινη ψυχή, όσο μικρή κι αν είναι, στο πέρας της αγάπης. Στο εν λόγω έργο ποια είναι αυτή η αποκρυσταλλωμένη ουσία;

Ψάχνοντας να βρούμε το σώμα και την ψυχή του ρόλου, καταδυθήκαμε σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια. Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον να απαρνιέται την αγαπημένη του σε λίγα λεπτά στο όνομα του πλούτου, τι είναι εκείνο που ωθεί ένα νέο αθώο κορίτσι να ξεστομίσει βαριές κατάρες στον άνθρωπο που αγαπά; Τι είναι εκείνο που οδηγεί δύο νέους στην αυτοκτονία; Προσωπικά νιώθω μέσα στο θεατρικό σώμα της Γκόλφως, μια πηγή που αναβλύζει δύναμη, θυμό, αγάπη, συγχώρεση, επιμονή και θάρρος. Γνωρίζει πως θα πεθάνει και δεν την ακουμπά ο φόβος του θανάτου. Ως ηθοποιός δεν μπορώ (και νομίζω πως δεν θα μπορέσει κανείς ποτέ) να εξηγήσει πως λειτουργεί βαθιά μέσα μας αυτή η αντλία συναισθημάτων, αυτή η σχισμή που είναι συνδεδεμένη με το σύμπαν, αυτή η αρχέγονη πηγή ενέργειας που ηλεκτρίζει το πραγματικό μας σώμα και αντικατοπτρίζει το βίωμα, τις αντιδράσεις, το αίσθημα ενός ήρωα, ενός ρόλου, που δεν υπήρξε ποτέ.

- Η ιστορία της "Γκόλφως" αποτελεί μια τραγωδία, όχι για βασιλιάδες και γέννες βασιλικές, αλλά για δυο παιδιά έρμαια μιας κοινωνικής σύμβασης, που τους ρίχνει βίαια στο
σκοτεινό πηγάδι του θανάτου. Κατά τη γνώμη σας, οι τότε κοινωνικές συμβάσεις κατά πόσο επηρεάζουν τη σημερινή εποχή;

Δεν νομίζω να ξεφύγουμε ποτέ από τις διάφορες κοινωνικές συμβάσεις. Είναι και θα είναι τροχοπέδη στην εξέλιξη μας, ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Ωστόσο ελπίζω πως κάποιες από τις παλιές συμβάσεις ξεθωριάζουν και χάνονται στο πέρασμα των χρόνων. Ίσως αντικαταθίστανται από νέες, και η κάθε εποχή να έχει τις δικές της, είναι όμως βέβαιο, πως η κοινωνική σύμβαση φτωχών – πλουσίων που παίζει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας της Γκόλφως και του Τάσου, δεν θα σταματήσει ποτέ. Όσο μας νοιάζει η κοινωνική θέση του άλλου, πάντα ένας άνθρωπος θα πληγώνεται σε αυτό τον κόσμο.

-Μέσα από το σκοτάδι αυτής της τραγωδίας, κατά ποιο τρόπο μπορεί να γεννηθεί το φως και να επέλθει η κάθαρση;

Σε όλα τα έργα του Θεάτρου του Άλλοτε όσο σκοτεινά κι αν είναι, πάντα υπάρχει εκείνο το λυτρωτικό φως που λάμπει πάνω από τα σώματα των ηρώων ενός δράματος. Είναι φυσική εξέλιξη. Η Ζωή νικά πάντα. Κι αυτή είναι η ανακούφιση του θεατή.

-Τι μας διδάσκει η ιστορία της "Γκόλφως";

Η ιστορία της Γκόλφως είναι ένα δράμα που φαινομενικά μιλά για την Ιερή Αγάπη. Η ιστορία όμως έχει κάτι πιο βαθύ. Έχει προδοσία, κτητικότητα, χειριστικές συμπεριφορές, επιπολαιότητα, αναξιοπρέπεια, ματαιοδοξία. Στο δικό μας τέλος η Γκόλφω αποκτά πια την αξιοπρέπεια της. Στο θάνατο βρίσκει το θάρρος να αντισταθεί στη μοίρα της.

-Τι σημαίνει για εσάς η επιστροφή στα θέατρα μετά από την περίοδο του εγκλεισμού;

Αρχίσαμε να αναπνέουμε ξανά!

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Γκόλφω: Βαρβάρα Δουμανίδου, Τάσος: Δημήτρης Βασιλειάδης, Κίτσος: Αναστάσης Μαυρομιχάλης, Ζήσης: Στέργιος Κωνσταντζίκης, Σταυρούλα: Μαρία Σεμερτζίδου, Αστέρω: Όλγα Καλαμάρα, Θανασούλας: Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Γιάννος: Γιώργος Καλπακίδης, Δήμος: Θεοδώρα Κωστάκου, Μοίρες: Νατάσα Κοψαχείλη, Βάλια Γκαγκάτση

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση