Οι αδελφές Τίτα και Λου της Catherine Anne είναι αχώριστες, ένα σώμα και μια ψυχή. Εγκαταλείπουν το πατρικό τους σπίτι και ξεκινούν για ένα μακρινό ταξίδι. Θα βουτήξουν στη ζωή με πάθος και θα γνωρίσουν τον κόσμο και τον έρωτα, αναζητώντας ταυτόχρονα το πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού τους. Μια γοητευτική ιστορία μύησης στη ζωή.

Οι αδελφές Άννα και Έλλη του Βασίλη Ζιώγα είναι εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι και στο παρελθόν. Δυο αντίθετοι κόσμοι σε συνεχή αντιπαράθεση και σύγκρουση, με σημείο συνάντησης την ανάμνηση και την παιδική τους ηλικία. Προκαλούν, αγαπιούνται, απελπίζονται, αναπολούν, ξαναγεννιούνται. Το έργο του Βασίλη Ζιώγα «Χρωματιστές γυναίκες» θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του νεοελληνικού ποιητικού θεάτρου.

Στο θέατρο Βαφείο – Λάκης Κάραλης, από την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019 και κάθε Τρίτη στις 21:00 (για δέκα μόνο Τρίτες) ανεβαίνει παράσταση «Χρωματιστές γυναίκες -  Dialogue in the dark», στην οποία παρουσιάζονται δύο έργα σε διάλογο, το έργο «Τίτα Λου» της Catherine Anne και οι «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα.

Η σκηνοθέτης Ειρήνη Τζαβάρα παρουσιάζει στο Culture Press όλα αυτά που την ώθησαν στο να σκηνοθετήσει το έργο «Χρωματιστές γυναίκες – dialogue in the dark».

-Τι σας ώθησε να ανεβάσετε το έργο «Χρωματιστές γυναίκες – dialogue in the dark»;
Ε.Τ.: Το εναρκτήριο λάκτισμα για το ανέβασμα του έργου ήταν όταν μου ανέθεσαν στην θεατρική ομάδα της πρωινής μου δουλειάς να αναλάβω στη σύσταση της το έργο που θα ανέβει. Το επέλεξα για πρακτικούς λόγους λόγω του μικρού σχήματος θιάσου που είχα στα χέρια μου καθώς και γιατί ήταν ένα έργο που γνώριζα καλά από τα χρόνια της σχολής. Στην πορεία το ανέβασμα εκείνο ναυάγησε αλλά εγώ έχοντας μελετήσει σε βάθος τις «χρωματιστές γυναίκες» του Β. Ζιώγα δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Έτσι αποφάσισα να το κάνω και να απευθυνθώ σε θεατρικά φεστιβάλ. Μελετώντας το, το  φινάλε του  με πήγαινε σε ένα άλλο γνώριμο κείμενο μου από τα χρόνια της σχολής. Έτσι έφτιαξα μια διασκευή και με τα δυο κείμενα.

-Γιατί dialogue in the dark;
Ε.Τ.: Η «Τίτα» από το «Τίτα-Λου» λέει κάπου: «Μου λείπουν οι λέξεις… όλα μου λείπουν, όλα με πονούν..» και κάπου αλλού η τυφλή Λου: « Δεν αισθάνεσαι ποτέ ανάπηρη, δεν αισθάνεσαι ποτέ στερημένη, Δεν αισθάνεσαι ποτέ χαμένη, Δεν αισθάνεσαι ποτέ εγκαταλειμμένη, Μπεατρίς εσύ που βλέπεις δεν αισθάνεσαι ποτέ με κάτι λιγότερο;». Η έλλειψη είναι πίσω από όλα. Η τυφλότητα της Λου η πραγματική αλλά και συμβολική… δημιουργεί αυτό το «διάλογο στο σκοτάδι». Διάλογο τεσσάρων ηρωίδων που παλεύουν με τις ελλείψεις τους..τις αναπηρίες τους… και τα τραύματα τους.

-Κατά ποιο τρόπο συνδιαλέγονται τα δύο έργα στα οποία στηρίζεται η παράσταση;
Ε.Τ.: Οι δυο αδελφές  «Τίτα –Λου» αλλά και οι «Έλλη και Άννα» θα μπορούσαν να είναι οι δυο πλευρές ενός ανθρώπου.  Κάτι που ενισχύεται από τα κοστούμια που έχω επιλέξει. Μαζί δημιουργούν το ολόκληρο. Το όλον.  Το αυθύπαρκτο.

- Ποια κοινά χαρακτηριστικά εντοπίζεται στις αδερφές Τίτα – Λου και στις αδερφές Άννα – Έλλη;
Ε.Τ.: Το βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό είναι οι ελλείψεις τους, οι αναπηρίες τους είτε φυσική αναπηρία (τυφλότητα)στο Τίτα -Λου , είτε συμβολική. Η Έλλη λέει κάπου ότι δεν μπορεί να δει πέρα από το προφανές : «εγώ βλέπω μόνο αυτό που βλέπω, Ύστερα πέφτω και κοιμάμαι. Το πρωί ξυπνώ και πάλι βλέπω μόνο αυτό που βλέπω» σε αντίθεση με την αδερφή της Άννα που λέει «τίποτα δεν μ ’αγγίζει. Ζω με την  πολυτέλεια ενός ελεύθερου ανθρώπου. Τα βλέπω όλα. Βλέπω παντού. Έτσι η τυφλή Λου που «έχει τα δικά της χρώματα» «βλέπει» με τα μάτια της ψυχής  πιο καθαρά από την αδερφή της  Τιτα που της «λείπουν οι λέξεις». Οι τέσσερις ηρωίδες συναντώνται επίσης με το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού τους. Είτε με το ταξίδι ενηλικίωσης της Τίτας και της Λου, είτε με τον τρόπο που προσεγγίζει η μια την άλλη, η «Έλλη» και η «Άννα».

- Οι αδελφές Τίτα και Λου μέσα από το ταξίδι τους, καταφέρνουν να ανακαλύψουν το πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού τους;
Ε.Τ.: Φυσικά. Όπως και οι άλλες δύο «Έλλη» και «Άννα» μετά τις συγκρούσεις τους και στη προσπάθεια να συνυπάρξουν βρίσκουν τελικά το βαθύτερα κομμάτι του εαυτού τους στην  ξέγνοιαστη παιδική τους ηλικία… και στην αθωότητα.  

-Οι αδελφές Άννα και Έλλη του Βασίλη Ζιώγα είναι εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι και στο παρελθόν. Πότε αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους;
Ε.Τ.:   Oι ηρωίδες του Β. Ζιώγα ελευθερώνονται όταν «συναντηθούν» ξανά στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας και καταφέρουν να γίνουν ένα. Όταν  υιοθετήσει η μια τα χαρακτηρίστηκα της άλλης και  ενωθούν σε μια  «γροθιά» εναντίον όλων των εξωτερικών κινδύνων.

-Ποιο είναι το πιο βαθύ μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσω αυτής της παράστασης;
Ε.Τ.: Η αγάπη που δένει τις δυο αδερφές και στα δυο έργα. Είναι η λύτρωση τους. Η λύτρωση που έρχεται μέσω του άλλου. Όταν ο δεσμός είναι δυνατός και η αγάπη  υπερισχύσει μπορεί να υπερνικήσει όλους τους κινδύνους.