«Εγώ ξεχωρίζω δεν είμαι μέσος όρος. Εγώ κάνω τη δική μου επανάσταση». Μία γυναίκα, που έμαθε να μην υποτάσσεται σε τίποτα και σε κανέναν, βρίσκεται εγκλωβισμένη στους ρόλους και τις κοινωνικές επιταγές μίας ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Θα καταφέρει να κάνει τη δική της επανάσταση; Και ποια θα είναι τα αποτελέσματά της;
Είκοσι χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στο Εθνικό Θέατρο (1998) σε σκηνοθεσία Βίκτωρος Αρδίττη, «O Ουρανός κατακόκκινος» επανέρχεται στο προσκήνιο υπό τη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Παπουτσόγλου, που υποδύεται τη Σοφία Αποστόλου, μία γυναίκα αποφασισμένη να συνεχίσει τη δική της επανάσταση, άνευ ορίων και άνευ όρων.
Η παράσταση υπό αυτή τη μορφή, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 2ο Φεστιβάλ Θεατρικού μονολόγου τον Οκτώβριο 2018, στον Πολυχώρο ΕύΠολις Θέατρο στο Ν. Κόσμο, λαμβάνοντας τον 3ο έπαινο. Ακολούθησαν τέσσερις ακόμα παραστάσεις στο ίδιο θέατρο και μια παρουσίαση τον Απρίλιο του 2019 στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Γυναικείων Φυλακών ΙΙ Κορυδαλλού.
Πρωταγωνιστής πάντοτε ο Άλλος, αυτός που βρίσκεται και δεν βρίσκεται ανάμεσα μας. Πρόσωπα που ακροβατούν ευάλωτα ανάμεσα στην απουσία και στην παρουσία. Οι ηττημένοι του εμφυλίου, οι κυνηγημένοι και οι απόκληροι του μετεμφυλιακού κράτους, οι παράνομοι, οι νέοι που ονειρεύονται να βρεθούν μακριά μα πάντοτε μένουν σε ένα παρόν εγκλωβισμένο.
Στον απόηχο της παρουσίασης της παράστασης στο Θέατρο Θησείον, όπου η παράσταση απέσπασε το χειροκρότημα κοινού και κριτικών, η ηθοποιός Σοφία Παπουτσόγλου μιλά στο C.P. για τον «Ουρανό Κατακόκκινο» εκθέτοντας τις πιο βαθιές της σκέψεις γύρω από τη ζωή και το θέατρο.
-Ποιες στιγμές στιγμάτισαν τη Σοφία Αποστόλου, την ηρωίδα που υποδύεστε;
Σ.Π.: Κατά την γνώμη μου, η απόλυση της Αποστόλου, ο θάνατος του συζύγου της και η φυλάκιση του γιου τους, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εσωτερική της επανάσταση.
-Ο συγκεκριμένος μονόλογος περιέχει πολλά βιογραφικά στοιχεία της συγγραφέως. Πώς επιτυγχάνεται αυτή η ακροβασία ζωής και μυθοπλασίας;
Σ.Π.: Έτσι έχει ειπωθεί, αν και δεν γνωρίζουμε σε ποιό βαθμό είναι αυτοβιογραφικό, ούτε και χρειάζεται. Ο ηθοποιός λειτουργεί, όπως πρέπει να λειτουργήσει και ο θεατής θα πάρει αυτό, που πρέπει να πάρει. Από την στιγμή, που η Λούλα (Αναγνωστάκη) δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας, δεν μπορώ να απαντήσω εγώ σε αυτό. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι αυτή η τόσο μεγάλη δραματουργός είχε έναν δικό της μοναδικό τρόπο να γράφει.
-Πόσο εύκολα πέφτουμε και αντιστοίχως πόσο εύκολα μπορούμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα της καθεστηκυίας τάξης;
Σ.Π.: Όσο εύκολο είναι να πέσει κάποιος, τόσο δύσκολο είναι να ανατρέψει αυτά τα δεδομένα. Κάτι, που έχει παγιωθεί συλλογικά είναι πολύ χρονοβόρο και επίπονο να ξεριζωθεί. Ισχύει για όλα αυτό. Όπου όμως υπάρχει θέληση και επιμονή, υπάρχει και η δύναμη.
-Τι οδήγησε την Αποστόλου στον αλκοολισμό αλλά και στην αποτοξίνωσή της;
Σ.Π.: Όπως αναφέρει και στο μονόλογο της, αναρωτιέται ακόμη... Όμως αν την παρακολουθήσουμε, θ' ανακαλύψουμε ότι κάτι της λείπει, ότι υποβόσκει εσωτερική σύγκρουση και δεν είναι στο 100% ευχαριστημένη με την ζωή της. Μέσα από αυτήν την προσωπική της αναζήτηση, ωθείται στον αλκοολισμό. Η αποτοξίνωση έρχεται, όταν αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα υγείας.
-Η επανάσταση της Σοφίας Αποστόλου έχει θετικά αποτελέσματα;
Σ.Π.: Μόνο θετικά μπορεί να έχει. Η Σοφία Αποστόλου, μέσα από το τόσο οξύ κείμενο της Λ. Αναγνωστάκη, δίνει ένα σπουδαίο μήνυμα. Ο καθένας μπορεί ν' αλλάξει την ζωή του, τις επιλογές του, τα όνειρα του και να ακολουθήσει τον δρόμο, που θέλει. Να απαρνηθεί ο,τιδήποτε κατεστημένο και φορεμένο, χωρίς να λογαριάζει την εικόνα της. Είναι και αυτό, εντός "επανάστασης".
-Κλείνοντας τη συζήτησή μας, κατά τη γνώμη σας, γιατί η Αναγνωστάκη επιλέγει να βάψει τον ουρανό της κατακόκκινο και τι συμβολίζει στο έργο;
Σ.Π.: Το κόκκινο, από μόνο του είναι ένα χρώμα έντονο. Συμβολίζει δύναμη, έρωτα, πάθος. Ένας Ουρανός Κατακόκκινος απεικονίζει, ίσως την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών και απ' την άλλη, μάς μεταφέρει την δόξα και την μεγαλοπρέπεια των αποφάσεων της ηρωίδας κ εν κατακλείδι της προσωπικής της επανάστασης, απέναντι σε όσα έχει ζήσει.
