Την «Αυτοκατηγορία» του βραβευμένου Αυστριακού συγγραφέα Πέτερ Χάντκε παρουσιάζει φέτος το ΑΝΤΙΘΕΑΤΡΟ της Μαρίας Ξενουδάκη (Αυλητών 10, Ψυρρή, τηλ: 6972-542674) από την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Μαρίας Λουίζας Κωνσταντινίδη και σκηνοθεσία Μαρίας Ξενουδάκη, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9:15μμ.

Η «Αυτοκατηγορία», είναι ένα έργο αγόρευσης, ένα θεατρικό δίχως μύθο. Καμιά ιστορία δεν προβάλλεται, τουλάχιστον καμιά συγκεκριμένη ιστορία ενός συγκεκριμένου ατόμου. Το «Εγώ» στην «Αυτοκατηγορία» δεν είναι το εγώ μιας αφήγησης, αλλά, μονάχα το «εγώ» της δραματικής τέχνης. Εδώ το «Εγώ» καταλύει όλους τους κανόνες, που έχουν προκύψει από την ιστορία της συμβίωσης των ανθρώπων.

Το έργο δεν είναι έμμεσο, μεσολαβητικό, αλλά άμεσο θέατρο. Ο ακροατής και θεατής, γίνεται ο ακροατής και θεατής του ίδιου του εαυτού του. Δε χρειάζεται να συμπράττει, αφού κιόλας το κομμάτι παίζει γι’ αυτόν τον ίδιο.Στο τέλος του έργου ακούγονται ποιητικές δομές του Πέτερ Χάντκε, όπως «Ο ανάποδος κόσμος» και η «Άκρη των λέξεων», καθώς και ποιήματα της Μαρίας Ξενουδάκη από την ποιητική συλλογή «Αλτρουίτα» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 1999).Την παράσταση συνοδεύουν μουσικά η 25η Συμφωνία του Μότσαρτ, ο Κοριολανός του Μπετόβεν, ο Γολγοθάς των W.A.S.P., το Cry του Thomas Bergensen.

Έχοντας μία θεατρική εμπειρία που ξεπερνά τα σαράντα χρόνια, η ηθοποιός – σκηνοθέτις Μαρία Ξενουδάκη αναφέρει σχετικά με τους ανθρώπους που την καθόρισαν ως καλλιτέχνη «Δεν είχα πρότυπα. Απλώς είχα πολύ καλούς δασκάλους τους οποίους υπάκουα. Όσο κακή μαθήτρια ήμουν στο Γυμνάσιο τόσο καλή ήμουν στη Δραματική σχολή. Σπούδασα υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κατσέλη, αλλά και σκηνοθεσία στη Σχολή του Μπέργκαν στο Μάλμο στη Σουηδία για δύο χρόνια. Από αυτή τη σχολή κράτησα το μεταφυσικό στοιχείο και το συμβολισμό, δημιουργώντας δικές μου καταστάσεις. Δε μιμήθηκα κανέναν. Θαυμάζω κάτι, μου αρέσει, το εκτιμώ, αλλά θα κάνω αυτό που θέλω εγώ».

Ωστόσο, αναφορικά με την «Αυτοκατηγορία», δεν είναι η πρώτη φορά που η σκηνοθέτις παρουσιάζει το έργο. «Είναι η τρίτη φορά που παίζω την «Αυτοκατηγορία». Είναι ένα πολύ διαχρονικό έργο. Είναι έργο κλασικό και πανανθρώπινο. Ο Χάντκε το έγραψε το 1969. Φυσικά δεν κάνω πολιτικό θέατρο, αλλά είμαι πολύ κοινωνικοποιημένη σαν καλλιτέχνης, όχι πολιτικοποιημένη όμως με την έννοια του να ανήκω σε κάποιο κόμμα. Αυτό που μου αρέσει στην «Αυτοκατηγορία» είναι το ότι ενώ είναι κοινωνικοποιημένο έργο και όχι πολιτικοποιημένο. Ο,τιδήποτε έχει προκύψει από την πολιτική το ανατρέπει. Πάνω από όλα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Τι σκοπό έχει, που ήρθε στη γη, τι έχει καταφέρει και πού έχει καταλήξει και το αποτέλεσμα είναι τελείως απογοητευτικό», επισημαίνει.

Αν κάποιος αναζητήσει το βιογραφικό της Μαρίας  Ξενουδάκη, θα αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή ότι η πορεία της είναι συνυφασμένη με την ίδρυση, την πορεία και την ψυχή του Αντιθεάτρου. Ποια ήταν και είναι εκείνα τα στοιχεία που γοήτευσαν τη Μαρία Ξενουδάκη και την έκαναν να ασχοληθεί με το Αντιθέατρο; «Ξεκινώντας από το έργο του Χάντκε «Βρίζοντας το κοινό», το πιο δυνατό του έργο, συνειδητοποίησα ότι αυτό που με ενδιέφερε ήταν να «καταστρέψω» το θέατρο που υπάρχει και να δημιουργήσω ένα άλλο θέατρο. Είχα μία καταστροφική τάση με την έννοια της δημιουργικότητας, του μη κατεστημένου. Αυτό το βρήκα πάρα πολύ στον Χάντκε και το έργο που σας είπα, το οποίο είναι αγορεύσεις, όπου εκφράζει τις απόψεις του για το τι σημαίνει θέατρο και τι πρέπει να είναι το θέατρο και πόσο πρέπει να αγαπάμε το λόγο, τις λέξεις , τις σιωπές. Με γοήτευσε αυτό το αντικατεστημένο, το εκτός φόρμας. Με γοήτευσε η ανατροπή της έννοιας, που προσέφερε το αντιθέατρο. Ως φιλοσοφία, το αντιθέατρο είναι κάτι επαναστατικό. Αυτή η ελευθερία που είχε -όχι ασυδοσία-σε μία πολύ αυστηρή αρχή και δόγμα με γοήτευσε. Το Αντιθέατρο είναι δογματικό», υποστηρίζει η ίδια.

Το «Αντιθέατρο» παρουσιάζει κάθε χρόνο έργα που ξεπερνούν τις γνωστές θεατρικές φόρμες, έργα που θέλουν να αφυπνίσουν το κατεστημένο, ενώ παράλληλα διατίθεται για τη φιλοξενία πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά και σεμιναρίων, όπως αυτό που ετοιμάζει και η Μαρία Ξενουδάκη, έχοντας ως μότο της «Αντιθέατρο: τώρα, πάντα και για πάντα».