Ένα κόσμο που επιτρέπει στους ανθρώπους να μένουν στον τόπο τους και να ορίζουν τη ζωή τους με τα δικά τους μέτρα. Όπου τα κράτη έχουν το θάρρος αλλά και τα μέσα να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον. Να εξασφαλίσουν υγεία, παιδεία, πρόνοια, φως, νερό και τηλέφωνο, όχι μόνο στις καλές αλλά και στις δύσκολε ς στιγμές. Όπου η οικονομία δεν είναι πλασματική, αλλά εγγυάται την επιβίωση έστω κι αν κλείσουν οι δρόμοι της παγκοσμιοποίησης.

Ένα κόσμο όπου η επιστήμη, η τέχνη, ο πολιτισμός, η διασκέδαση χαράζουν τους δικούς τους δρόμους, όχι απαραίτητα κερδοσκοπικούς. Όπου η πληροφορία απελευθερώνει και δεν χειραγωγεί. Όπου οι πολίτες έχουν σοβαρούς λόγους να εμπιστεύονται τις ηγεσίες τους.

Ένα κόσμο, με λίγα λόγια, όπου τα σενάρια καταστροφής, περιβαλλοντικής, υγειονομικής, οικονομικής, εξακολουθούν να ανήκουν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας.

Και βάλαμε τα δυνατά μας. Ανταγωνιστήκαμε τη φύση. Χλευάσαμε το δημόσιο συμφέρον. Απαξιώσαμε το κράτος. Εξουδετερώσαμε τις δημόσιες υπηρεσίες. Ξεπουλήσαμε κάθε τι κοινό. Διαγράψαμε από το λεξιλόγιό μας την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία. Εναποθέσαμε τις τύχες μας στα ρίσκα της αγοράς. Πετύχαμε πράγματι την παγκοσμιοποίηση. Των προβλημάτων και των αδυναμιών μας.

Σήμερα, οι πάγοι που λιώνουν, ο πλανήτης που πεθαίνει, οι ορδές των απελπισμένων που δεν χωράνε πουθενά, ο αγώνας δρόμου χωρίς έπαθλο και σκοπό, τα αγαθά χωρίς χαρά, η φτώχεια, η απόγνωση, η αποξένωση δεν κατάφεραν ακόμα να μας πείσουν ότι κάναμε λάθος. 

Μήπως το καταφέρει ο κορωνοϊός;

Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος

24/3/2020