Μια φορά και έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, όχι και τόσο παλιά βέβαια, σε ένα χρόνο άχρονο και ένα τόπο απροσδιόριστο οι κάτοικοι της κοινωνίας ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους στην πόλη που είχαν χτίσει με πολύ κόπο οι πρόγονοί τους. Η κοινωνία αυτή που σας λέω είχε ένα πολύ μικρό όνομα, τόσο μικρό και τόσο εύθραυστο ταυτόχρονα. Και το όνομα αυτής Μαζί.
Αυτό το Μαζί ήταν όμως η πηγή του προβλήματος. Και αυτό γιατί σε αυτή την πόλη δεν υπήρχαν νόμοι, που να ορίζουν την ταυτότητα και τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας. Σε αυτή λοιπόν τη συλλογικότητα, όπου τα μέλη της ήταν φαινομενικά ισότιμα, ο Αρχηγός ήταν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις για το μέλλον των κατοίκων, ενώ το συμβούλιο των πέντε αποτελούσε τον εκτελεστή αυτών των αποφάσεων, που επιβάλλονταν στους πολίτες εν μία νυκτί.
«Εδώ δεν υπάρχουν αρχηγοί, δεν υπάρχουν νόμοι. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να παίρνει πρωτοβουλίες και να τις κάνει πράξη. Το Μαζί προέχει!! Δεν υπάρχουν τσιφλίκια και τσιφλικάδες», έλεγε κατά τη διάρκεια των συνελεύσεων στα μέλη της συλλογικότητας ο Αρχηγός.
«Ναι Αρχηγέ μου! Και έτσι πρέπει να γίνεται», έλεγε με μία φωνή το Συμβούλιο των πέντε παρακινώντας το πλήθος να ομολογήσει την πίστη του στο βωμό της συλλογικότητας, θυσιάζοντας ό,τι ελευθερία του είχε απομείνει.
Στη Μαζί ο χρόνος δεν υπήρχε. Όλοι δούλευαν σαν τα στρατιωτάκια. Κάθε Κυριακή, που ήταν μέρα αργίας και κανείς τους δε δούλευε, όλοι συγκεντρώνονταν από το πρωί στο καφενεδάκι της Πλατείας των Ξεπεσμένων Ηρώων, που τίποτα δεν έκαναν και γράφτηκαν στην ιστορία, για την καθιερωμένη τους συνέλευση. Η συνέλευση λειτουργούσε καλά τα πρώτα χρόνια. Οι κάτοικοι συμμετείχαν όλο και περισσότερο και έδειχναν ικανοποιημένοι με τις προτάσεις του Αρχηγού και του Συμβουλίου. Το έγραφε και η μοναδική εφημερίδα που κυκλοφορούσε στη Μαζί. Λες και αυτή δεν έγραφε ότι έλεγε ο αρχηγός.
Υπήρξε όμως μία συνέλευση που σε αυτόν τον άχρονο χρόνο, όλα άλλαξαν.
-Αγαπητοί μου σύντροφοι παίρνω το λόγο για να σας ανακοινώσω, εγώ ο Αρχηγός και το Συμβούλιο, ότι πήραμε την πρωτοβουλία να κηρύξουμε τον πόλεμο στον Πλανήτη Άρη. Καλοί οι Αριανοί, φίλοι μας, αλλά φαντάζεστε πόσα πλούτη θα αποκτήσουμε αν τους εξολοθρεύσουμε;». Στο πλήθος επικράτησε σιωπή. Κανείς δεν αντέδρασε. Τον λόγο πήρε το Συμβούλιο.
-Τι ωραία ιδέα Αρχηγέ!! Μα γιατί να κατακτήσουμε μόνο τον Άρη; Μεγαλύτερο επίτευγμα για εμάς θα είναι να κατακτήσουμε τον πλανήτη Αφροδίτη. Λένε ότι οι κάτοικοί του είναι οι πιο όμορφοι σε όλο τον γαλαξία, είπε η Σύμβουλος Ένα, κοιτώντας ταυτόχρονα το πρόσωπό της στο καθρεφτάκι της.
-Μα ποια Αφροδίτη λες να κατακτήσουμε αγαπητή μου; Η Αφροδίτη δεν είναι τίποτα μπροστά στον Πλανήτη Ερμή. Λένε ότι οι κάτοικοί του, γνωρίζουν όλες τις ειδήσεις πριν από όλους μας και προβλέπουν το μέλλον; Το αποφάσισα! Παίρνω την πρωτοβουλία να κατακτήσουμε τον Ερμή, είπε ο Σύμβουλος Δύο καμαρώνοντας για την απόφασή του. Η Σύμβουλος Ένα τον κοίταξε φανερά ενοχλημένη, ενώ οι κάτοικοι πάλι σιώπησαν.
-Είσαι αναίσθητος! Η ομορφιά μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο!! Όχι η είδηση! Το άκουσες αυτό Δύο;, του φώναξε
-Χμμ, Ένα, Δύο, ηρεμήστε σας παρακαλώ! Ο Σύμβουλος Τρία θέλει να μιλήσει, είπε ο Αρχηγός της Μαζί, έχοντας το ρόλο του συντονισμού.
-Ξέρετε…, να …, ξέρετε… γιατί να μην κατακτήσουμε και τους δύο πλανήτες; Και μη μιλάτε δυνατά… Μπορεί να μας ακούσει κανείς., είπε ο Τρία
-Ναι!! Ναι!! Ναι!!!!! Έτσι! Όλοι μαζί από τη Μαζί θα κατακτήσουμε τους πλανήτες Αφροδίτη και Ερμή!! Ναι! Μπράβο συντρόφια!, αναφώνησε ο Σύμβουλος Τέσσερα.
-Για περιμένετε!! Για περιμένετε! Καλοί οι Πλανήτες, αλλά το Φεγγάρι είναι καλύτερο! Παίρνω την πρωτοβουλία να κατακτήσουμε το Φεγγάρι και να ελέγξουμε τη νύχτα. Να ρίξουμε το σκοτάδι σε όλους και να τους αφήνουμε στο φως μόνο όταν το θέλουμε εμείς! Εμπρός για το Φεγγάρι συντρόφια!! Βλέπετε και οι κάτοικοι συμφωνούν! Δε μας μιλούν! Σιωπούν και συναινούν! , είπε ο Σύμβουλος Πέντε.
Οι κάτοικοι που είχαν μαζευτεί στο καφενεδάκι της Πλατείας των Ξεπεσμένων Ηρώων δε μιλούσαν καθόλου. Απλά άκουγαν το Συμβούλιο που τσακωνόταν για το ποιους πλανήτες έπρεπε να κατακτήσουν και τότε ήταν που ο Αρχηγός αποφάσισε να επέμβει.
-Αγαπητό μου Συμβούλιο, αγαπητοί μου κάτοικοι παίρνω την πρωτοβουλία να σας ανακοινώσω ότι εκτός από όλους αυτούς τους Πλανήτες, θα κατακτήσουμε τον ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο Ήλιο, τον παντοκράτορα του Γαλαξία μας. Εγώ θα αποφασίζω πότε οι ακτίνες του θα φτάνουν σε όλους τους Πλανήτες. Εγώ ο ένας και μοναδικός, ο Αρχηγός είμαι ο Ήλιος όλων σας, είπε γεμάτος αλαζονεία.
-Ναι αρχηγέ εσύ είσαι ο Ήλιος όλων μας σε αυτή την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα!, είπαν τα μέλη του Συμβουλίου
-Παίξτε βιολιτζίδες! Να μας ζήσει ο Αρχηγός της αυτοοργανωμένης πόλης μας!, διέταξε ο Σύμβουλος Τρία.
-Σας ευχαριστώ όλους!! Σας ευχαριστώ που στηρίζετε την πρωτοβουλία μου, αγαπητό μου συμβούλιο, αγαπητό μου ποίμνιο. Κάτοικοι της Μαζί σας συγχαίρω για την επιλογή σας να υποστηρίξετε τις πρωτοβουλίες μου με τη σιωπή σας!!Ας πιούμε όλοι μαζί και στην επόμενη συνέλευσή μας, την Κυριακή, θα σας ανακοινώσω το σχέδιο κατάκτησης των πλανητών, μα πάνω από όλα, το πώς θα γίνω ο Ήλιος όλων. Όμως αύριο έχουμε δουλειά. Στις 5 το απόγευμα θα πέσετε όλοι για ύπνο και θα ξυπνήσετε στις 4 τα ξημερώματα. Έχουμε πολλή δουλειά. Ως Ήλιος σας θα πρέπει να αποκτήσω τα ανάλογα αγάλματα εγώ και το συμβούλιό μας. Σας ανακοινώνω την πρωτοβουλία μου τώρα. Άντε λοιπόν. Έτσι!! Μπράβο!! Σιγά σιγά σηκωθείτε, είπε ο Αρχηγός και όλοι άρχισαν να γυρίζουν στις οικείες τους.
Τα σπίτια των κατοίκων της Μαζί, ήταν απλά μικρά κτίρια που στις εξώπορτές τους είχαν μόνο ένα αριθμό. Όλοι οι κάτοικοι, κοιμήθηκαν νωρίς όπως τους είπε ο Αρχηγός, παίρνοντας την πρωτοβουλία. Κάπου εκεί στο σκοτάδι, τα άστρα της νύχτας φώτιζαν την πόλη, που θα κατακτούσε όλο το Γαλαξία. Αυτά τα άστρα κοιτούσαν σιωπηλά οι κάτοικοι Επτά, Οκτώ, Εννέα, Δέκα και Δεκατρία, χωρίς να μιλούν, παρά μόνο να ατενίζουν τον ορίζοντα.
Οι εργασίες είχαν ήδη ξεκινήσει. Οι κάτοικοι περνούσαν, όλη τη μέρα τους στα ορυχεία και τα λατομεία, ενώ οι γλύπτες ξεκίνησαν να σχεδιάζουν τα αγάλματα του Αρχηγού και του Συμβουλίου. Ακούραστοι στρατιώτες, μιας μάχης που δε θα είχε τελειωμό, αναμετρούνταν με τη ζέστη και την κούραση γιατί έπρεπε να εκτελέσουν την πρωτοβουλία του Αρχηγού. Το βράδυ έβρισκε τους κατοίκους ήδη αποκοιμισμένους. Εκτός από τους κατοίκους Επτά, Οκτώ, Εννέα, Δέκα και Δεκατρία, που ξαγρυπνούσαν για να ατενίζουν τον ορίζοντα.
Κυριακή. Η ημέρα της κορυφαίας και πιο σημαντικής συνέλευσης έφτασε. Τα αγάλματα του Αρχηγού και του Συμβουλίου ήταν ήδη έτοιμα και περίμεναν την αποκάλυψη τους εδώ και δύο μέρες.
-Αγαπητοί μου κάτοικοι της Μαζί, αποκαλύπτοντας τα αγάλματά μας, εγώ και το Συμβούλιο παίρνουμε την πρωτοβουλία να σας ανακοινώσουμε, ότι σε τούτοι την αυτοοργανωμένη κοινωνία, που όλοι είμαστε ίσοι και ο καθένας παίρνει πρωτοβουλίες για το καλό της πόλης μας, είστε όλοι Βλάκες με Βήτα Κεφαλαίο. Από σήμερα και στο εξής παίρνω την πρωτοβουλία να αποφασίζω εγώ για το τι θα κάνει ο καθένας σας. Γιατί εγώ είμαι αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να κατακτήσει τον Ήλιο., είπε ο Αρχηγός γεμάτος αλαζονεία. «Εμπρός λοιπόν, καλοί μου σύντροφοι, όλοι στη δουλειά. Εγώ και το Συμβούλιο θα σας παρατηρούμε καθώς θα στάζει ο ιδρώτας σας και τα ροζιασμένα χέρια μας θα αρχίσουν να ματώνουν».
Οι κάτοικοι της Μαζί άρχισαν σιγά σιγά να αποχωρούν. Μόνο οι κάτοικοι Επτά, Οκτώ, Εννέα, Δέκα και Δεκατρία κοντοστάθηκαν και με μία φωνή είπαν:
-Κάνεις λάθος Αρχηγέ… παίρνουμε την πρωτοβουλία να σου πούμε ότι εσύ και το συμβούλιό σου είστε δικτάτορες. Δεν πιστεύουμε σε όσα λέτε.
Τότε οι υπόλοιποι κάτοικοι, κοντοστάθηκαν και πλησίασαν τους τέσσερις κατοίκους που ύψωσαν το ανάστημά τους στον Ήλιο Αρχηγό της Μαζί. Το Συμβούλιο τώρα είχε σωπάσει και σαστισμένο περίμενε την εξέλιξη των γεγονότων.
-Εγώ δικτάτορας; Ανόητοι!! Θα σας κλείσω στη φυλακή, που μου αντιμιλήσατε. Κάτοικοι της Μαζί συλλάβετε αυτούς τους τέσσερις που θέλουν να μας διασπάσουν, είπε ο Αρχηγός.
Οι κάτοικοι της Μαζί προσπέρασαν τους τέσσερις θαρραλέους συντρόφους τους και κατευθύνθηκαν προς τον Αρχηγό και το Συμβούλιο.
-Παίρνουμε την πρωτοβουλία να σας ζητήσουμε να μετανοήσετε για τα λάθη σας. Δε θέλουμε να κατακτήσουμε το Γαλαξία, Θέλουμε να διεκδικήσουμε τη ζωή μας όλοι μαζί, χωρίς πολέμους. Να θεσπίσουμε νόμους και κανόνες για να ζούμε ειρηνικά για όλα μας τα χρόνια, είπαν οι κάτοικοι.
Το Συμβούλιο άρχισε να υποχωρεί και ο Αρχηγός, αρκετά υπερήφανος για να κάνει πίσω είπε:
-Μπα….κάνουμε και ανταρσία; Θα υποχωρήσω για τώρα, αλλά μη νομίζετε ότι με νικήσατε. Ακόμα και από τη φυλακή θα ξαναβγώ νικητής Ήλιος του γαλαξία.
-Μα δε θα σε φυλακίσουμε, είπε η κάτοικος Επτά.
Ο Αρχηγός σάστισε.
-Και τι θα κάνετε λοιπόν μαζί μας;
-Θα σου διδάξουμε να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Και κάπως έτσι, όπως λένε και στα παραμύθια, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς… θα το δείξει η ιστορία.
Πίνακας: Ludwig Meidner «Apocalyptic City» (1913)