Ο κλαρινετίστας και σαξοφωνίστας Φλώρος Φλωρίδης έχει στο ενεργητικό του περισσότερα από 25 άλμπουμ ξεκινώντας από το 1979 και τον  διπλό δίσκο «Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου» με τον Σάκη Παπαδημητρίου – ο πρώτος avant-jazz δίσκος που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα – περνώντας σε άλμπουμ όπως το «Well,anything can happen» (Puzzlemusik, 2009) που έγινε σε συνεργασία με τον Nicky Skopelitis και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο και φτάνοντας στην σημερινή κυκλοφορία. Στην πορεία – και ενώ τα τελευταία πολλά χρόνια μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Βερολίνο και την γενέτειρα του Θεσσαλονίκη – έχει διανύσει μία πολύ σημαντική διαδρομή στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, την πειραματική μουσική και την free jazz ανοίγοντας νέους δρόμους στην σύγχρονη ευρωπαϊκή μουσική.  Από τους πολυάριθμους σταθμούς αυτής της συναρπαστικής πορείας ενδεικτικά αναφέρονται επίσης οι συνεργασίες του με: Okay Temiz, Günter “Baby” Sommer, Akira Ando, Michael Griener και πολλοί άλλοι.

Αν και πρωτοπόρος στο είδος της μουσικής που έχει ακολουθήσει, ο Φλώρος Φλωρίδης δε σταματά ποτέ να προσπαθεί σε κάτι καινούριο. Απόδειξη, ο δίσκος «Featuring», που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2018 από την Puzzlemusik. Το  «Featuring» είναι μία  σύμπραξη των Phil Wachsman (βιολί, electronics), Paul Lytton (Ντραμς, Percussion, Live Electronics, Όργανα ιδιοκατασκευής), Sten Sandell (πιάνο), Floros Floridis (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο) και Nate Wooley (τρομπέτα), πέντε κορυφαίων μουσικών της free jazz / avant-garde jazz. Πρόκειται για την ηχογράφηση της εμφάνισης του κουιντέτου, στις 6 Μαΐου 2016 στο Φεστιβάλ «Ulrichsberger Kaleidophon» στην Αυστρία.

Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου, πριν από λίγο καιρό συναντηθήκαμε με το Φλώρο Φλωρίδη και μιλήσαμε για όλα αυτά που συντελούν στη δημιουργικότητά του.

-Γιατί επιλέξατε να δώσετε αυτόν τον τίτλο στο δίσκο σας;

Φ.Φ.: Featuring στην δισκογραφία είναι ένας όρος κοινός, αναφέρεται σε μουσικούς γνωστούς μεν στο είδος τους, αλλά όχι σταθερά μέλη των σχημάτων-γκρουπς στην ηχογράφηση ή/και εμφάνιση, των οποίων συμμετέχουν. Όλοι μας λοιπόν καταρχάς έχουμε υπάρξει και συμμετάσχει σε τέτοιες ηχογραφήσεις αλλά είναι και ένα αυτοσαρκαστικό σχόλιο διότι στην ελεύθερη αυτοσχεδιαζόμενη μουσική αυτό είναι κανόνας, μια και τα σταθερά σχήματα είναι ελάχιστα...και ένας από τους λόγους είναι και η έλλειψη αρκετών χρημάτων που υποστηρίζουν αυτήν την σκηνή. Το σχήμα θεωρείται η συνέχεια ενός που είχαμε με τον Lytton, τον Wachsmann και τον Schneider καμιά 30αριά χρόνια πριν LSFW 1986, υπάρχει και δίσκος με τον τίτλο “ELISPONDOS”. Τότε ήταν κοινή ιδέα να ονομάζονται τα σχήματα από τα αρχικά των μουσικών. Ισότητα, δημοκρατικότητα κλπ. στην κοινή δημιουργία της μουσικής δηλ. όσο περισσότερο πιο κοντά στην αλήθεια. Έτσι ξαναέγινε και εμφανιστήκαμε στην Στέγη σαν τρίο 3-4 χρόνια πριν και τώρα με την προσθήκη των Santell και Wooley γίναμε WLSFW. (Wooley, Lytton, Santell, Floridis, Wachsmann).

-Τι σας ώθησε να ηχογραφήσετε και να κυκλοφορήσει τη συγκεκριμένη εμφάνισή σας;

Φ.Φ.: Η ποιότητα της μουσικής. Όταν το Αυστριακό ραδιόφωνο μας έστειλε την ηχογράφηση από την συναυλία, αυτό που ακούσαμε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μια και περάσαμε και καλά κατά την διάρκεια της συνεργασίας είπαμε να την καταγράψουμε σε ποιο σταθερή - διαχρονική πλατφόρμα, αυτό το CD δηλαδή.

-Είστε ένας από τους πρωτοπόρους της free jazz/avant-garde jazz.  Κατά τη γνώμη σας, η πρωτοπορία εκλείπει από την Ελλάδα;

Φ.Φ.: Όχι, δεν νομίζω ότι εκλείπει από την Ελλάδα και κυρίως αυτήν την εποχή με το διαδίκτυο όλα είναι εύκολα σαν πληροφορία τουλάχιστον. Τις περισσότερες φορές όμως, γίνεται και εκφράζεται με τον “αλά Γκρέκα” τρόπο δηλ. προσαρμόζεται όπως βολεύει μόνον σε εμάς και πολύ επιφανειακά. Ο χαρακτηρισμός δεν μας τιμά και ιδιαίτερα και χρειάζεται αρκετές κοινωνικές αλλαγές κυρίως, διότι δεν μας λείπει το ταλέντο και η δημιουργία, που δυστυχώς παραμένουν οι ίδιες από την αρχή του Νεοελληνικού μορφώματος -κράτους εδώ και καμιά 200αρια χρόνια. Βαριά κουβέντα αλλά είναι και μια πραγματικότητα. Πάντα οι αλλαγές μας σαν κοινωνία, γίνονται πολύ αργά, πολύ λίγο,.. Από την άλλη μεριά τώρα πια και στον υπόλοιπο κόσμο βλέπουμε μια τσαπατσουλιά σε πολλά πράγματα και βέβαια και στην τέχνη δεν θα γινόταν εξαίρεση. Άρα ξανά επηρεάσαμε με τον πολιτισμό μας τον υπόλοιπο κόσμο. (Πικρό χαμόγελο).

-Τι σας γοητεύει περισσότερο στην αυτοσχεδιαστική μουσική ως τρόπο έκφρασης και τεχνική;

Φ.Φ.: Τώρα πια, το «γοητεύει» είναι μάλλον λάθος χαρακτηρισμός. Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο αυτοσχεδιασμός είναι τρόπος δημιουργίας και όχι στιλιστικό είδος για την καταχώριση των μουσικών ειδών (τζαζ, ροκ, κλασσικής, παραδοσιακής, τραγουδιού ή avant garde… κλπ.) και τον εφάρμοσα στα περισσότερα από αυτά τα είδη επί σκηνής και με αληθινές συνθήκες, στην Ελλάδα π.χ. με “Χειμερινούς Κολυμβητές”- ελληνικό τραγούδι για 20 χρόνια, στην προσπάθεια της αυτόνομης παρουσίας της “Μπάντας της Φλώρινας” όσον  αφορά σ την ανάδειξη αλλά και εξέλιξη μιας κατά βάση παραδοσιακής μουσικής, στο θέατρο με την Ρούλα Πατεράκη στο “Πολυμπέκετ” πχ. στα περισσότερα από τα ,με δικά μου σχήματα. Επομένως τον πιστεύω, με … «γοητεύει» σαν μέθοδος δημιουργίας, άλλωστε είναι μια από τις δυο με τις οποίες δημιουργούμε τέχνη και πολιτισμό. Η τεχνική του είναι ένα άλλο βασικό πλεονέκτημα. Είναι απαιτητική και ζητά την μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από την μια μεριά, που όμως δεν είναι πάντα η ικανή και αναγκαία συνθήκη για μια ποιοτική παράσταση. Είναι τεχνική ανοιχτή στην ευαισθησία, στην μόρφωση, στην αφοσίωση, στην ευφυΐα…

-Υπάρχουν όρια και κανόνες στους επί σκηνής αυτό σχεδιασμούς;

Φ.Φ.: Τα όρια υπάρχουν μόνο σε σχέση με την γνώση, την δεξιοτεχνία κλπ. των εκφραστικών πηγών που χρησιμοποιούν οι αυτοσχεδιάζοντες - αυτοσχεδιαστές και κυρίως όλα αυτά που περιγράψαμε προηγουμένως.

-Από το δίσκο "Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου" μέχρι και σήμερα, σας διακατέχει ο ίδιος ενθουσιασμός;

Φ.Φ.: Στην αρχή ναι και βέβαια υπήρχε μέχρι …φανατισμού, όπως και κάθε τι νέο σε μένα τουλάχιστον, αλλά τώρα πια «ενθουσιασμός» δεν έλεγα ότι είναι και ο κατάλληλος χαρακτηρισμός. Μου αρέσει να προσπαθώ πάντα σε κάτι καινούριο στην διαδικασία της έκφρασης μου, όσο μου το επιτρέπουν βέβαια οι ικανότητες, το καλλιτεχνικό περιβάλλον, η οικονομική άνεση… Αφού λοιπόν, ο αυτοσχεδιασμός είναι τόσο ανεξάντλητα ανοιχτός, είναι προφανής η αγάπη μου για αυτόν σαν μέθοδο καλλιτεχνικής έκφρασης.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; 

Φ.Φ.: Αυτό που με απασχολεί  κυρίως αυτήν την εποχή, είναι ένα οπτικό-ακουστικό δοκίμιο με τον τίτλο “ΤΟΠΟΣ” που θα παρουσιαστεί στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου, μέσα σε ένα γενικότερο πρόγραμμα που ήδη τρέχει στην Ακαδημία, με τίτλο “Wo kommen wir hin” (Κατά Που Πάμε?) στις 30,31 Μαΐου και 1 Ιούνιου 2019. Έχει αρκετή δουλειά και είναι  φιλόδοξο βέβαια, αλλά ελπίζω με την βοήθεια και των συνεργατών μου να τα καταφέρουμε. Μέχρι τότε υπάρχουν και μερικές εμφανίσεις και ελπίζουμε σε νέες με το WLSFW.