Ανατρεπτικός, από την εποχή των Τρυπών μέχρι και σήμερα, ο Γιάννης Αγγελάκας χαράσσει μία πορεία μέσω αυτών των μουσικών ταξιδιών στα οποία καλεί το κοινό να συμμετέχει. Πρόκειται για μία μουσική ιεροτελεστία μέσω των στίχων του, που αποκαλύπτουν μία βαθύτερη έννοια των πραγμάτων. Ο Γιάννης Αγγελάκας, είναι ποιητής. Είναι μουσικός και όχι απλά ένας καλλιτέχνης. Δε χρειάζεται να μιλήσουμε περαιτέρω για την τέχνη του. Αρκεί μόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι η ιστορία γράφεται τώρα. Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Ο κόσμος σαν σαράβαλο για αλλού θα ροβολήσει και η άγρια των άστρων μουσική οδηγεί στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων.
Ο Γιάννης Αγγελάκας μιλά στη Ράνια Παπαδοπούλου, για την πορεία του, την τέχνη, την κοινωνία, τη μουσική βιομηχανία, τις ταμπέλες του καλλιτέχνη και του έντεχνου, τις συλλογικότητες και τη ζωή, που δε μπορεί να υπάρξει χωρίς μουσική, σε μία τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του πριν λίγες μέρες, με αφορμή τις συναυλίες του στις 26 και 27 Φεβρουαρίου 2016 στο Piraeus 117 Academy .
-Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με μία ερώτηση άκρως μουσική. Κατά ποιο τρόπο επηρέασε τη μετέπειτα πορεία σας ο David Bowie, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες;
Γ.Α.: Ξεκινάμε λίγο στα βαθειά. Κοίταξε το μόνο, που μπορώ να περιγράψω, νομίζω το έχω πει και σε κάποια συνέντευξή μου, γύρω στα 16, 17, έχω διαβάσματα, είναι καλοκαίρι και διαβάζω για το γυμνάσιο, λύκειο, όπως το λένε τώρα, τότε το έλεγαν γυμνάσιο , ήμουν στην Πέμπτη γυμνασίου. Ένας φίλος μού πρότεινε να ακούσω το Ziggy Stardust. Είχα αγοράσει το δίσκο, αλλά δεν τον είχα ακούσει ακόμα. Οπότε είναι βράδυ, βάζω ακουστικά για να μην ενοχλώ βέβαια. Μέναμε σε ένα σπίτι ολόκληρη η οικογένεια, η αδερφή μου, ο μπαμπάς μου, η μάνα μου. Είναι καλοκαίρι θυμάμαι. Βάζω να ακούσω το δίσκο και από τις δύο πλευρές και όταν έβγαλα τα ακουστικά, νομίζω ότι πλέον ήμουν κάποιος άλλος. Δεν μπορώ να το περιγράψω, αλλά σίγουρα είχε αλλάξει την οπτική μου στη μουσική, στο ροκ που ακούγαμε μέχρι τότε και σε όλα αυτά. Είναι μία από τις μεγαλύτερες ακουστικές εμπειρίες που είχα ως πιτσιρικάς.
-Και συνεχίζετε νομίζω.
Γ.Α.: Εννοείται ναι . Και για αυτό είναι ίσως από τους λίγους θανάτους, που όταν μπήκα το πρωί στο ίντερνετ και είδα ότι πέθανε ο David Bowie, πάλι συνέβη κάτι μέσα μου. Συνήθως δε δίνω σημασία σε όλα αυτά έτσι κι αλλιώς. Οι παλιοί φεύγουν, οι καινούριοι έρχονται, Όλοι ερχόμαστε και φεύγουμε σε αυτή τη γύρα της ζωής, αλλά κάτι μου έκανε η απουσία και ο θάνατος του David Bowie. Πιο πολύ σαν μια μνήμη μέσα μου .
-Και ήταν ένας καλλιτέχνης που καθόρισε γενιές μετά με τη μουσική του.
Γ.Α.: Φαντάζομαι με τον ίδιο τρόπο, όπως καθόρισε εμένα πιτσιρικά, καθόρισε και εκατομμύρια πιτσιρικαδες σε όλο τον πλανήτη.
-Ένα σημείο σταθμός στην πορεία σας ήταν οι Τρύπες. Το 2001 το συγκρότημα διαλύεται. Τι σας οδήγησε στην απόφαση να κάνετε solo καριέρα;
Γ.Α.: Κοίταξε, δεν είναι κάποια απόφαση η solo καριέρα και δεν είναι κάποια απόφαση η καριέρα για εμένα έτσι κι αλλιώς. Και οι Τρύπες ήταν ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από ανάγκη. Κάτι θέλαμε να κάνουμε ως πιτσιρικάδες χάρην του ότι τρελαινόμασταν με όλα αυτά που κουβαλούσαμε στο μυαλό μας, με τις μουσικές που ακούγαμε, με την κοινωνία , που βλέπαμε πώς εξελίσσεται και όλα αυτά. Και με τον ίδιο τρόπο, ήδη από τα τελευταία άλμπουμ των Τρυπών είχε αρχίσει να δημιουργείται μέσα μου η επιθυμία για άλλους ήχους, άλλα ψαξίματα, άλλες αναζητήσεις, άλλες μουσικές, άλλη τραγουδοποιία. Υπήρχαν σπέρματα σε όλα αυτά που κάναμε και κυρίως στους δύο τελευταίους δίσκους συν του ότι η μπάντα έφτασε σε ένα σημείο που δεν έκανε και πολλές πρόβες και ένιωθα ότι αυτό θα έπρεπε να το αναλάβω πια μόνος μου αν θέλω να ακούσω και να αναζητήσω άλλους ήχους και άλλους τρόπους. Έτσι, βγήκα στο δρόμο και έψαξα άλλους συνεργάτες, μουσικούς, κάναμε αυτή τη μεγάλη ορχήστρα των Επισκεπτών κτλ που ξέρετε.
-Όσον αφορά τη μουσική σας, θα σας χαρακτήριζα ανατρεπτικό, λόγω του ότι δε μένετε σταθερός στους κλασικούς ροκ ρυθμούς. Πότε ανακαλύψατε τι θέλετε να κάνετε πραγματικά στη μουσική;
Γ.Α.: Δεν ανακαλύπτουμε τι θέλουμε να κάνουμε πραγματικά στη μουσική. Υπάρχουν εποχές που θέλουμε να κάνουμε κάποια πράγματα. Ποιος ξέρει ; Κάθε φορά και κάθε εποχή ανάλογα με τις εμπειρίες που έχουμε και με τα ακούσματα που έχουμε, φαντάζομαι ότι αλλάζει και ο τρόπος της τραγουδοποιίας μου, οπότε αυτό το πράγμα, αυτοανακαλύπτεται κάθε μέρα. Ας πούμε κάπως χρονικά λέω ότι στους τελευταίους δίσκους των Τρυπών είχε αρχίσει ήδη μέσα μου να ξυπνά η ιδέα των Επισκεπτών και μιας μεγάλης ορχήστρας που θα έπαιζε περισσότερο και με τη μνήμη, με τα παλιά και τα ρεμπέτικα, τα δημοτικά και με την ψυχεδέλεια του ροκ και με τη σύγχρονη ρυθμολογία, που ήταν τότε το hip hop, οι Massive attack και όλα όσα γίνονταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
-Ωστόσο έχετε ασχοληθεί και με την ηθοποιία. Αυτό πώς προέκυψε; Θυμάμαι ότι από μικρός σας άρεσε το θέατρο και διοργανώνατε κάποιες παραστάσεις
Γ.Α.: Ναι αλλά το είχα ξεχάσει. Ούτε με ενδιαφέρει. Μπορεί να το έκανα μικρός σαν παιδί, αλλά δε με ενδιέφερε πραγματικά η ηθοποιία. Η μουσική ήταν πάντα στο κέντρο των ενδιαφερόντων μου και της δημιουργικότητάς μου. Απλά με το Νίκο Νικολαΐδη είμαστε φίλοι . Δεν ήθελα στην αρχή. Κανά δυο χρόνια το συζητούσαμε και στο τέλος και επειδή ήταν ένας μέγας σκηνοθέτης και ήξερα ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν εν πάσα περιπτώσει της ντροπής, ότι θα μάθω πράγματα, θα με διδάξει πράγματα, τα οποία με ενδιέφεραν κυρίως μόνο εκείνη την εποχή. Δε με ενδιαφέρει η ηθοποιία. Ήταν όμως μία πάρα πολύ ωραία εμπειρία, να έχεις ένα τόσο καλό δάσκαλο, ένα τόσο μεγάλο σκηνοθέτη και να δουλεύεις μαζί του. Οπότε, όταν τυχαίνει να είναι και φίλος, κάποια στιγμή αποδέχεσαι τις προτάσεις του.
-Και μάλιστα είχατε γράψει και τη μουσική για αυτή την ταινία.
Γ.Α.: Αυτό ήταν πιο σημαντικό για εμένα.
-Και ήταν και πιο ιδιαίτερο. Από τη μία ήσαστε και σε κάποιο ρόλο και στο «ρόλο» του μουσικού.
Γ.Α.: Καλά αυτό, βοήθησε νομίζω, γιατί μπαίνοντας στο ρόλο και σα μουσικός, άκουγα σιγά σιγά τη μουσική, που επενδύει αυτός ο ρόλος, που ξυπνάει αυτός ο ρόλος.
-Θα ήθελα να μείνουμε στη μουσική και να μου μιλήσετε για την Altogethernow και τις κυκλοφορίες της. Η δισκογραφία έχει φτάσει στο τέλμα γενικά αυτή την περίοδο και τα τελευταία χρόνια.
Γ.Α.: Είναι αστεία υπόθεση , η δισκογραφία και η μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα. Είναι καλαμπούρι.
-Ωστόσο, μέσα από την Alltogethernow και τις παραγωγές που κάνετε μπορείτε να εκφράζεστε και να εκφράζονται και διάφοροι άλλοι άνθρωποι των τεχνών.
Γ.Α.: Κοίταξε να δεις Ράνια. Ήδη από τις Τρύπες πάλι, εκεί στους τελευταίους δίσκους των Τρυπών ήθελα πλέον το υλικό να ανήκει σε εμάς, αλλά δε μπορέσαμε με τα παιδιά να συνεννοηθούμε για να κάνουμε αυτή την κίνηση. Μπορούσαμε να το είχαμε κάνει από πριν. Δεν υπήρχε διάθεση από τα παιδιά για κάτι τέτοιο, οπότε με το που έμεινα μόνος και συνέχισα μόνος, το επόμενο βήμα μου ήταν να κάνω κάτι στο οποίο πρώτα από όλα, όταν θα βγάζουμε δίσκο, θα ανήκουν τα master σε εμένα και δε θα αποφασίζει κάποια εταιρία πότε θα τα κυκλοφορήσει, πότε θα τα τραβήξει από την κυκλοφορία. Ήταν άλλη μία ενστικτώδη κίνηση απελευθέρωσης αν θέλεις, πως ό,τι θα κάνω από εδώ και μπρος θα ανήκει σε εμένα, θα επενδύω και την αισθητική μου και τη δημιουργικότητά μου και θα κάνουμε μία τέτοια εταιρία και ξεκίνησε σιγά σιγά. Στην πορεία, αρχίσαμε και συνεργασίες με άλλους και βγάλαμε δίσκους άλλων ανθρώπων. Τώρα βέβαια τα τελευταία χρόνια, που το κράτος έχει ορμίσει με μένος εναντίον όλων των ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν κάτι επιχειρηματικά , η εταιρία υπολειτουργεί. Δεν νομίζω ότι πια εύκολα θα ξανακυκλοφορήσουμε πέραν από τις προσωπικές μου δουλειές , τις προσωπικές μου συνεργασίες, cd κάποιου άλλου καλλιτέχνη, γιατί δε γίνεται. Είναι αδύνατο οικονομικά. Δε μας παίρνει. Το καταφέραμε και αυτό. Να μην μπορούμε δηλαδή να βγάζουμε τους δίσκους που θα θέλαμε να βγάλουμε από άλλους καλλιτέχνες ή από φίλους. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα.
-Δυστυχώς και για τους νεότερους καλλιτέχνες θα μπορούσα να πω, που έχουν αυτή τη λαχτάρα να έχουν ένα CD, το πρώτο τους CD στα χέρια τους και οι πόρτες των δισκογραφικών είναι κλειστές κατά κάποιο τρόπο και οι ίδιοι πληρώνουν για τις παραγωγές τους, ακόμα και αν έχουν το όνομα ενός μεγάλου label από πίσω τους.
Γ.Α.: Καλά ναι, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μάλλον τώρα τα πράγματα έχουν γίνει εύκολα από την άλλη άποψη, από την αυτονόμηση των ανθρώπων που δημιουργούν ή βγάζουν CDs, γιατί καλύτερα να το βγάλεις μόνος σου και μέσα από το διαδίκτυο να το παλέψεις. Νομίζω αν βγει κάτι που αξίζει θα βρει τους ακροατές του. Έχει δυσκολίες η εποχή, αλλά έχει και τα καλά της. Εμένα μου αρέσει το ότι, εντάξει τα CDs πια δεν πουλάνε, ό,τι πουλάνε, αλλά τα βγάζουμε μόνοι μας, τα διακινούμε μόνοι μας, μέχρι τώρα δηλαδή, γιατί τώρα που τα έχω ρετάρει ας πούμε, αρχίσαμε μία συνεργασία Alltogethernow με τη Feelgood, η οποία θα διανέμει και θα παράγει τα CDs και τα έργα της Alltogethernow.
-Ναι και η Feelgood είναι μία από τις τελευταίες «αφίξεις» στο χώρο των δισκογραφικών εταιριών και θεωρώ ότι κάνει μία αξιόλογη δουλειά.
Γ.Α.: Δεν ξέρω ακόμα. Τώρα ξεκίνησε η συνεργασία μας. Γνώρισα τους ανθρώπους της. Είναι εντάξει, αλλά ζούμε σε μία πάρα πολύ δύσκολη εποχή. Δηλαδή είναι και λίγο δονκιχωτικό να διευθύνεις μία εταιρία παραγωγής, που περιμένει να ζήσει πουλώντας CDs.
-Αυτό είναι αλήθεια. Τον όρο του καλλιτέχνη γιατί τον απεχθάνεστε τόσο;
Γ.Α.: Ναι τον απεχθανόμουν από μικρός. Από την εποχή των Τρυπών όταν μας έκαναν συνεντεύξεις δεν ήθελα να μας λένε καλλιτέχνες. Ίσως γιατί δε μου λέει τίποτα. Υπήρχε μια τόσο μεγάλη επίθεση «καλλιτεχνών», που το μόνο πράγμα που κάνανε ήταν της σκουπιδοφαγίας, εκείνης της δεκαετίας του 1990 και αρχές του 2000 και δεν ήθελα να καλυφθώ πίσω από έναν όρο που μας ενώνει όλους. Ήταν αν θες, μία πολεμική, απέναντι στην κυρίαρχη έννοια του καλλιτέχνη στην Ελλάδα εκείνες τις εποχές.
-Είναι δηλαδή μία ακόμα ταμπέλα.
Γ.Α.: Ναι, μία ταμπέλα, η οποία έβαζε κάτω από την ίδια στέγη διάφορα αντιφατικά πράγματα, με τα οποία τις περισσότερες φορές ένιωσα και λίγο πολεμικά αν θέλεις. Ένιωθα ότι όχι απλώς δεν είχαμε τίποτα κοινό, αλλά πολλές φορές ένιωθα ότι εμείς χτίζαμε κάτι και κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες το ξαναγκρεμίζανε και ξανά απ’την αρχή και όλα αυτά.
-Όπως για παράδειγμα άλλη μια ταμπέλα των τελευταίων δύο δεκαετιών, μπορεί και παραπάνω είναι και η λέξη έντεχνο.
Γ.Α.: Αυτό είναι μία μεγάλη πληγή ας πούμε, της μουσικής βιομηχανίας στη χώρα μας με τον τρόπο που εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον όρο και πώς ο κάθε ανέμπνευστος, με οποιαδήποτε επώνυμα, χωρίς πραγματική ουσία, χωρίς πραγματική διάθεση, χωρίς να επικοινωνήσει με κάτι ή να υπερασπιστεί κάποια αισθητική. Με λόγια του αέρα έφτιαχναν τραγούδια και σχολές και ακροατήρια ακολουθούσαν αυτό το τίποτα, πράγματα βέβαια που συμβαίνουν ακόμα και σήμερα. Εν πάση περιπτώσει, να μην ξεχνάμε ότι το Δεύτερο ήταν ένα προπύργιο της δεκαετίας του 1990 και μετά, αυτής της άδειας,της κενής μουσικής που παιζόταν με περιτύλιγμα πολύ σοφιστικέ και σοβαροφανές, όχι σοβαρό.
-Η μουσική και η στρατευμένη τέχνη μπορούν να αντισταθούν σε κάθε είδους εξουσία ή σύστημα;
Γ.Α.: Η στρατευμένη τέχνη δεν μου λέει και τίποτα. Γιατί πίσω από τον όρο στρατευμένη τέχνη πάλι, φάγαμε στη μάπα όλους αυτούς τους μεταπολιτευτικούς του πολιτικού τραγουδιού που στήσαν καριέρες, άλλοι πήραν υπουργεία , άλλοι έβγαλαν πάρα πολλά λεφτά. Ξέρεις όλο αυτό. Αλλά πιστεύω ότι η αληθινή μουσική, η μουσική που έχει ζουμί, που βγαίνει μέσα από δημιουργικές εντάσεις, από αληθινές αγωνίες και αληθινό ταλέντο, πάντα έχει ένα τρόπο και πάντα από τη δεκαετία του 1960 και μετά και πριν, μπορούσε να αλλάξει με ένα τρόπο κάποια μυαλά, κάποιους ανθρώπους, οπότε να αλλάξει και λίγο την ιστορία της, τον τρόπο που προχωράει η ανθρωπότητα.
- Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας , αισθάνεστε απογοητευμένος από την εμπειρία της κυβέρνησης της αριστεράς, αλλά και από την πολιτική γενικότερα;
Γ.Α.: Με την πολιτική στη χώρα μας, πάντα αισθανόμουν απογοητευμένος. Απλά νομίζω ότι τώρα έχει ξεβρακωθεί τόσο πολύ το πράγμα, που δεν υπάρχει και λόγος να μιλάμε για πολιτική. Μου φαίνεται πολύ καρτούν η ιστορία, πολύ θέατρο σκιών, πολύ κουκλοθέατρο. Άλλοι κινούν τα νήματα. Πια όλοι το ξέρουν. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που να μιλούν σοβαρά για την πολιτική στην Ελλάδα, και για τους πολιτικούς της και για τα θέματά της. Έχουμε ξεβρακωθεί.
-Δυστυχώς πλέον δεν ξέρουμε τι πολιτική ακολουθεί ο καθένας και ποιοι είναι οι πολιτικοί.
Γ.Α.: Νομίζω και το ότι δεν ξέρουμε τι είναι πολιτική στην Ελλάδα, από τότε που γίναμε κράτος. Αυτό που είδαμε ξεκάθαρα αυτά τα τελευταία χρόνια, που ίσχυε από πάντα. Κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για εμάς και όχι οι κατά καιρούς πρωθυπουργοί και οι βουλευτές, το Κοινοβούλιο. Δε μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί το συζητάμε το θέμα. Μου φαίνεται γελοίο το ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στην πολιτική, έτσι όπως έχει λειτουργήσει και έτσι όπως συνεχίζει να λειτουργεί στη χώρα μας.
-Η αντίδραση προϋποθέτει τη δράση. Εμείς απλά αντιδρούμε στα μέτρα της οποιαδήποτε κυβέρνησης χωρίς να έχουμε περάσει από το στάδιο της δράσης, οπότε καθόμαστε απλά σε ένα καναπέ και παρακολουθούμε. Είμαστε απλοί παρατηρητές πολλές φορές.
Γ.Α.: Δεν ξέρω τι να πω. Είναι πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα. Δεν ξέρω αν και ο ίδιος έχω καταλάβει πραγματικά τι γίνεται, αλλά έτσι κι αλλιώς σίγουρα δεν υπάρχει πράξη σοβαρή και δράση σοβαρή από τον κόσμο. Έχουν καταφέρει και γίνονται μόνο αποσπασματικά. Τώρα κατεβαίνουν οι αγρότες. Κάποτε είχαν κατέβει οι ταξιτζήδες. Μετά θα έρθει η δικιά μας σειρά. Μια κοινωνία αν είναι να αντιδράσει, αντιδρά ενωμένη και συνολικά. Αυτό δεν έγινε και ούτε πρόκειται να συμβεί γιατί κανείς δε θέλει να ενωθεί και να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
-Ωστόσο τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλές συλλογικότητες. Πιστεύετε στη δύναμη των συλλογικοτήτων;
Γ.Α.: Ναι πιστεύω. Ας πούμε κάτι από τα πιο ωραία πράγματα που κάναμε και συνέβησαν τα τελευταία χρόνια είναι όταν είχαμε παίξει για αυτό το πάρκο στα Εξάρχεια, που ήταν να γίνει πάρκινγκ (σσ . στην Ναυαρίνου). Εκεί είδες μια γειτονιά που κατάφερε να κάνει μία αλλαγή των πραγμάτων, να διεκδικήσει και να αποκτήσει ένα χώρο για να παίρνει μία ανάσα εκεί πέρα, να το στήσει μόνη της κλπ. Μόνο σε αυτό μπορούμε να ελπίζουμε. Σε μικρά πράγματα στην καθημερινότητά μας, στις συντροφιές μας, στο πώς φερόμαστε στους γύρω μας. Δε λέω και τίποτα πρωτότυπο. Είναι το γνωστό ότι η επανάσταση ξεκινά πρώτα στο μυαλό του καθένα μας.
- 26 και 27 Φεβρουαρίου θα εμφανιστείτε στο Piraeus 117 Academy για δύο μοναδικές συναυλίες με τους συνεργάτες σας. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τις προγραμματισμένες εμφανίσεις σας στην Αθήνα; Νομίζω ότι επίσης έχετε κανονίσει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Γ.Α.: Αυτό τον καιρό είμαστε σε περιοδεία έτσι κι αλλιώς μέχρι το Μάρτιο. Έχουμε ξεκινήσει από το Νοέμβρη και μέχρι το Μάρτη παίζουμε είτε σε μικρά κλαμπάκια στην επαρχία, στο ΑΝ, είτε σε ένα μεγάλο χώρο, που θα γίνει τώρα στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια καινούρια μπάντα. Είναι νέα παιδιά και έχω κι εγώ μία καινούρια φόρα αν θέλεις. Άλλαξε κάπως και ο ήχος και ο τρόπος. Εντάξει είναι μέσα στον κύκλο ενός μουσικού να ανανεώνεται, να ξαναψάχνει, να ξανακολυμπάει. Αυτή τη στιγμή είναι μία εποχή που με ευχαριστεί, δηλαδή είμαι στο δρόμο και παίζουμε τη μουσική που είναι να παίξουμε αυτόν τον καιρό.
-Διασκευάζετε επίσης και ρεμπέτικα τραγούδια για τη συγκεκριμένη συναυλία.
Γ.Α.: Κοίταξε, αυτό το κάναμε παλαιότερα έτσι κι αλλιώς . Με το καινούριο σχήμα η μόνη διασκευή που παίζουμε από παλιά είναι μία του Τσιτσάνη
-Το ρεμπέτικο τι θεωρείτε ότι το κάνει μοναδικό ακόμα και στις ημέρες μας; Ακούμε δηλαδή τα τραγούδια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη με την ίδια λατρεία που τα ακούγαμε και παλαιότερα.
Γ.Α.: Ναι είναι σπουδαίο. Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη στιγμή του νεοελληνικού μας πολιτισμού, όλο αυτό το πράγμα. Και είναι αυτό που θα το κάνει το 3000, να συνεχίσουν να υπάρχουν νεανικές μπάντες, ρεμπέτικες κομπανίες, που θα κοιτούν να παίζουν με δέος και σεβασμό τα κομμάτια, που παίζονταν τότε. Υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή λαϊκού πολιτισμού αυτής της χώρας. Είναι τόσο δυνατό, που δε θα το σβήσει καμία χιλιετία ακόμα.
-Επίσης θα παρουσιάσετε και υλικό από το νέο δίσκο σας, που θα ηχογραφηθεί το χειμώνα.
Γ.Α.: Ήδη έχουμε ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν, αλλά προς το παρόν δεν παρουσιάζουμε καινούρια κομμάτια, γιατί με έχει κουράσει αυτό με το youtube, που παίζουμε ένα καινούριο κομμάτι, όπως το παίζουμε και ώσπου να βγει ο δίσκος έχει 500.000 views και δεν αντιπροσωπεύει καθόλου την άποψή μου για το κομμάτι, απλά ήταν μια στιγμή, όπως παίχτηκε σε μία συναυλία κάποτε. Θέλω να λύσω πρώτα αυτό το θέμα και μετά θα αρχίσουμε να παίζουμε τα καινούρια μας
-Ο δίσκος πότε θα κυκλοφορήσει;
Γ.Α.: Την άνοιξη. Κάπου εκεί.
-Έχετε αποφασίσει τίτλο;
Γ.Α.: Δε θα πούμε ακόμα.
-Εκτός από αυτό, οι επόμενες συναυλίες σας;
Γ.Α.: Έχουμε συναυλίες μέχρι το Μάρτη. Δε θυμάμαι τώρα το πρόγραμμα. Θα πάμε στο Βόλο και στη Λάρισα, στην Κύπρο, Σέρρες, Δράμα, Βόρεια Ελλάδα, καταλήγουμε Αθήνα, έχουμε μία συναυλία στη Θεσσαλονίκη το Μάρτιο και τελειώνουμε μετά και ξαναβγαίνουμε το καλοκαίρι, για να ασχοληθούμε λίγο πιο σοβαρά με τις ηχογραφήσεις.
-Κλείνοντας, τι είναι για εσάς η μουσική;
Γ.Α.: Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου. Δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή. Ελπίζω να μην υπάρχει σε κανένα πλανήτη, σε καμία διάσταση ζωή χωρίς μουσική. Και είμαι σίγουρος ότι δε γίνεται να υπάρχει.
