Δε θα τον δείτε στην τηλεόραση, δε θα ακούσετε τραγούδια του σε πολύ γνωστά ραδιόφωνα, αλλά ίσως να τον ανακαλύψετε τυχαία μέσω κάποιου φίλου , που θα σας προτείνει να τον ακούσετε. Ο Steven Wilson είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους μουσικούς της underground μουσικής σκηνής, που χαρακτηρίζεται από μία μοναδικότητα, που κάνει το κοινό του να τον ακολουθεί φανατικά σε ό,τι κι αν κάνει.
Βρίσκεται συνεχώς σε ένα ταξίδι αναζήτησης μίας νέας μουσικής, που θα τον συγκινήσει. Βέβαια σε αυτό το ταξίδι καλεί και τους ακροατές του για να τον ακολουθήσουν και να αποκτήσουν αυτή την εμπειρία, που βιώνει ο ίδιος κάθε φορά που ανακαλύπτει κάτι καινούριο.
Ο Steven Wilson είναι γνωστός ως ιδρυτής, κιθαρίστας, τραγουδιστής και στιχουργός των “Porcupine Tree”, ενώ έχει διατελέσει μέλος και πολλών άλλων μουσικών σχημάτων όπως οι No-Man, οι I.E.M., οι Bass Communion, οι Storm Corrosion και οι Blackfield, ενώ όπως αναφέρει και ο ίδιος το κλειδί της επιτυχίας του είναι οι άνθρωποι που ακούν τη μουσική του και αντιλαμβάνονται το μουσικό του γίγνεσθαι.
Για τον Steven Wilson, περισσότερη αξία έχει να συγκινηθεί ένας άνθρωπος από τη μουσική του, να αλλάξει στάση ζωής ή κάποιες ιδέες του, από οποιοδήποτε βραβείο. Ο νέος του δίσκος με τίτλο «Τo the bone», που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες έχει να κάνει με το θέμα της αλήθειας σε μία εποχή που επικρατεί ένα παρανοϊκό χάος.
Με αφορμή τη συναυλία του την Τετάρτη 25 Ιουλίου, που θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη στην Αθήνα, ο Steven Wilson συζητά με τη Ράνια Παπαδοπούλου για την ιστορία του, την περιοδεία του, τα επόμενα σχέδιά του, μα πάνω από όλα για την αλήθεια του ως καλλιτέχνης, που σέβεται την τέχνη του αλλά και το κοινό του.
-Από τα πρώτα χρόνια της πορείας σας, στους Porcupine Tree, το project Bass Communion και γενικότερα την solo καριέρα σας, ποιες στιγμές σας καθόρισαν σαν καλλιτέχνη;
S.W.: Τα πράγματα που με καθόρισαν ως καλλιτέχνη είναι αυτά που ορίζουν κάθε καλλιτέχνη και είναι τα πράγματα που σε εμπνέουν στην αρχή, όταν είσαι πολύ μικρός και θέλεις να γίνεις μουσικός. Εμένα τα πράγματα που με ενέπνευσαν ήταν οι δίσκοι που άκουγαν οι γονείς μου. Αυτοί οι δίσκοι που άκουγα με τους γονείς μου όταν ήμουν περίπου επτά ετών, δημιούργησαν το μουσικό DNA μου, τη βασική προσωπικότητα που έχω ως μουσικός. Αυτό νομίζω ότι συνεχίζεται κατά τη διάρκεια όλης της καριέρας μου. Η έμπνευση του να είμαι μουσικός προέρχεται ακόμα και σήμερα από τη μαγεία της ανακάλυψης νέας μουσικής, που δε γνωρίζω. Και όχι μόνο η μουσική. Και ο κινηματογράφος επίσης αποτελεί για εμένα μία μεγάλη πηγή έμπνευσης. Η όλη ιδέα του να είσαι ικανός να πάρεις μαζί σου τον ακροατή ή το θεατή σε ένα συναισθηματικό ταξίδι, ήταν και συνεχίζει να είναι η καρδιά αυτού που με ενθουσιάζει στο να είσαι ικανός να δημιουργείς κάτι και να το στέλνεις έξω στον κόσμο για να το βιώσει κι αυτός ο ίδιος με τη σειρά του.
-Κάτι που αγαπά το κοινό, που σας ακολουθεί.
S.W.: Το κοινό μου είναι πάρα πολύ πιστό σε εμένα και νομίζω ότι κατά ένα μέρος αυτό οφείλεται πολύ στο γεγονός ότι είμαι ακόμα αυτό που αποκαλούν «underground καλλιτέχνης». Δεν έχω την υποστήριξη που έχουν οι δημοφιλείς – mainstream καλλιτέχνες. Δε θα με δείτε στην τηλεόραση, δε θα με ακούσετε πολύ στο εμπορικό ραδιόφωνο. Είναι δύσκολο να βρείτε κάτι στον τύπο για εμένα. Οι άνθρωποι που ανακαλύπτουν τη μουσική μου, την ανακαλύπτουν συνήθως από κάποια προσωπική πρόταση. Έτσι, ένας φίλος τους, μπορεί να τους έχει προτείνει τη μουσική μου. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να σε ακολουθήσει ο κόσμος, γιατί με ανακαλύπτουν με έναν οργανικό, φυσικό τρόπο, που πιστεύω ότι τους κάνει να θέλουν να μείνουν μαζί μου και να είναι γοητευμένοι από όλο τον μουσικό μου κόσμο, γιατί είναι κάτι που δε μπορούν να το συναντήσουν στο δημοφιλή - mainstream πολιτισμό. Νομίζω ότι από πολλές απόψεις πάντα ήμουν και συνεχίζω να είμαι αυτό που ίσως αποκαλούν underground ή cult καλλιτέχνης. Οι underground ή οι cult καλλιτέχνες έχουν ένα πολύ πιστό κοινό. Αυτό ισχύει και στη δική μου περίπτωση και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.
-Μπορεί να ανήκετε στην underground μουσική σκηνή, αλλά έχετε αποκτήσει τέσσερις υποψηφιότητες για Grammy και τρία βραβεία στα Progressive music awards. Πώς νιώθετε για αυτό;
S.W.: Υπάρχουν πολύ λίγες στιγμές στην καριέρα μου, όπου υπήρχε κάποια αναγνώριση από τους δημοφιλείς – mainstream. Οι υποψηφιότητες για Grammy είναι φανταστικές και είμαι πολύ κολακευμένος που είχα αυτού του είδους την αναγνώριση, αλλά αυτά τα πράγματα στην πραγματικότητα δε σημαίνουν κάτι για εμένα προσωπικά. Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Η υποψηφιότητα για βραβείο Grammy, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της δουλειάς, αλλά με το γεγονός ότι έκανες κάποια εντύπωση, ότι έφτασες στη συνείδηση των ανθρώπων που ψηφίζουν. Δεν έχει όμως να κάνει, όπως είπα, με την ποιότητα της δουλειάς. Για παράδειγμα, τις χρονιές που ήμουν υποψήφιος για τα Grammys, σε μία από τις κατηγορίες που ήμουν υποψήφιος, χωρίς εξαίρεση πάντα ήταν τα πιο διάσημα πράγματα. Για παράδειγμα, σε μία από τις κατηγορίες που ήμουν υποψήφιος, ένας ακόμα υποψήφιος ήταν ο Eric Clapton, ο οποίος κέρδισε το βραβείο, επειδή οι άνθρωποι που ψήφιζαν για τα βραβεία είχαν ακούσει το δίσκο του Eric Clapton. Δεν είχαν ακούσει ποτέ το δίσκο του Steven Wilson. Οπότε, ψήφισαν αυτά που γνώριζαν και ήταν οικεία τους. Νομίζω ότι και μία ακόμα χρονιά που ήμουν υποψήφιος, υποψήφιοι ήταν και οι Foo Fighters και χωρίς έκπληξη κέρδισαν το βραβείο. Νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίζεις για τον εαυτό σου ότι ενώ όλα αυτά είναι κολακευτικά, ταυτόχρονα δε σημαίνουν κάτι και δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα της δουλειάς και της μουσικής. Τα πράγματα που σημαίνουν περισσότερο για εμένα είναι οι απαντήσεις των fans και η εμπλοκή τους με τη μουσική. Ακούω συχνά τις ιστορίες τους για μία συγκεκριμένη μουσική σύνθεση ή ένα συγκεκριμένο τραγούδι, που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν δύσκολες στιγμές στη ζωή τους είτε άλλαξαν την οπτική και τις ιδέες τους, είτε άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται κάτι, όπως για παράδειγμα το να είναι χορτοφάγοι. Αυτό σημαίνει τόσα πολλά για εμένα. Το να έχω κάνει κάποιον να σκεφτεί για τα δικαιώματα των ζώων, για τη σκληρότητα ενάντια στα ζώα, το να σκεφτεί κάποιος να γίνει χορτοφάγος. Αυτά σημαίνουν πολλά περισσότερα για εμένα από οποιαδήποτε υποψηφιότητα για κάποιο βραβείο.
-Αυτό που λέτε είναι πολύ ενδιαφέρον και συνάμα σημαντικό, δεδομένου ότι ένα βραβείο μπορεί να ανοίξει μερικές πόρτες στην καριέρα ενός μουσικού.
S.W.: Αυτό ισχύει. Εννοώ ότι τα βραβεία είναι πολύ πιο σημαντικά στους υπόλοιπους της βιομηχανίας απ’ ό,τι είναι για τους ανθρώπους που ακούν πραγματικά μουσική. Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Τα βραβεία μερικές φορές είναι περισσότερο ένας τρόπος για να προσεγγίσεις κι άλλους ανθρώπους. Σκέφτομαι βέβαια ότι υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν περισσότερο σημασία σε εμένα, μετά την υποψηφιότητά μου για τα βραβεία Grammy. Αναγνωρίζω ότι αυτό είναι κάτι πολύ θετικό.
-Έχετε μία επιτυχημένη καριέρα που μετρά περισσότερο από τριάντα χρόνια. Ποιο είναι το κλειδί της επιτυχίας σας;
S.W.: Νομίζω ότι το κλειδί της επιτυχίας μου είναι οι άνθρωποι που ακούν τη μουσική μου. Πιστεύω ότι καταλαβαίνουν πως ό,τι κάνω το κάνω με κάποια ακεραιότητα και ότι το κάνω γιατί πιστεύω σε αυτό και νιώθουν ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Άλλαξα πολύ μέσα στο χρόνο. Έχω ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής, άλλαξα στυλ πολλές φορές, δημιούργησα συγκροτήματα, διέλυσα συγκροτήματα, δημιούργησα άλλα νέα συγκροτήματα, τελείωσα αυτά τα συγκροτήματα, δημιούργησα νέες συνεργασίες που έφεραν άλλες συνεργασίες. Ένας μέρος αυτής της εξέλιξης, ένα μέρος αυτής της σταδιακής αλλαγής κατά ένα τρόπο με έφερε αντιμέτωπο με τις προσδοκίες του κοινού. Νομίζω ότι αυτή η περίοδος, μου έχει αποδώσει το σεβασμό των ανθρώπων, που με ακολουθούν, των ανθρώπων που ακούν τη μουσική μου. Κατά ένα τρόπο, πιστεύω ότι αυτό μου έδωσε περισσότερη μακροζωία, επειδή οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται καθετί που κάνω, είτε τους αρέσει, είτε όχι. Δεν αρέσει σε όλους τους φανς μου, όλη η μουσική που δημιουργώ, αλλά θεωρώ ότι με ακολουθούν ακόμα σε αυτό το ταξίδι, επειδή καταλαβαίνουν ότι αυτό που κάνω, το κάνω με αυτή την αίσθηση ακεραιότητας και όχι για να γίνω δημοφιλής, είτε εμπορικός, το κάνω γιατί έχω το ένστικτο ότι πρέπει να το κάνω.
-Κατά τη γνώμη σας, ένα μουσικό κομμάτι πότε έχει την προοπτική για να γίνει επιτυχημένο;
S.W.: Μακάρι να ήξερα την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, γιατί κάνω στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση κατά τη διάρκεια όλης της καριέρας μου. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στους μουσικούς, αλλά σε όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους: στους συγγραφείς, στους ζωγράφους, στους σκηνοθέτες. Πρέπει να συνηθίσεις το γεγονός ότι μερικές φορές η μουσική έχει τη δική της ζωή και πολύ συχνά τα τραγούδια που είναι πιο δημοφιλή στους φανς μου δεν είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια. Αντιθέτως, τα τραγούδια που μου αρέσουν περισσότερο, μερικές φορές είναι αυτά που τα παραβλέπει το κοινό μου. Νομίζω ότι πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι η μουσική είναι ένα πολύ προσωπικό πράγμα. Η σχέση σου με τη δική σου μουσική συχνά διαφέρει από τη σχέση που έχουν το κοινό και οι μουσικοί ακροατές. Οπότε, δε γνωρίζω καθόλου, γιατί μερικά από τα τραγούδια μου γίνονται πιο δημοφιλή από άλλα. Υποθέτω ότι αν το καταλάβαινα αυτό θα ήταν ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα, γιατί τότε θα ξεκινούσα να καταλαβαίνω τι ψάχνουν οι φανς μου, σε τι απαντούν με ένα πιο θετικό τρόπο. Αυτό ίσως είναι επικίνδυνο. Ίσως είναι καλύτερα να μην καταλαβαίνεις, γιατί αυτό σημαίνει ότι απλά φτιάχνεις τη μουσική σου για τον ίδιο σου τον εαυτό.
-Ποια η άποψή σας για τη μουσική βιομηχανία, όπως έχει εξελιχθεί την τελευταία δεκαετία;
S.W.: Ο τρόπος κατά τον οποίο έχει εξελιχθεί η μουσική βιομηχανία την τελευταία δεκαετία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο με τον οποίο έχει εξελιχθεί το διαδίκτυο. Αυτά τα δύο πράγματα είναι πλήρως σχετικά. Όπως συνέβη σε πολλά πράγματα, το διαδίκτυο έχει αλλάξει τελείως το πρόσωπο της μουσικής βιομηχανίας. Έχει αλλάξει τελείως κάθε βιομηχανία: τη βιομηχανία του κινηματογράφου, τον κόσμο της πολιτικής, τον κόσμο της ενημέρωσης, έχει αλλάξει ακόμα τον κόσμο πραγμάτων, όπως η πορνογραφία. Το διαδίκτυο έχει αλλάξει τα πάντα, οπότε σαφώς και έχει αλλάξει και τη μουσική βιομηχανία. Ειλικρινά, δε μου αρέσει συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο το διαδίκτυο έχει αλλάξει τη μουσική βιομηχανία, γιατί είμαι θαυμαστής της ιδέας του δίσκου ως ένα μουσικό ταξίδι. Είμαι θαυμαστής της ιδέας του ότι ο ακροατής σου, θα καθίσει και θα ακούσει το δίσκο σου από την αρχή μέχρι το τέλος και ότι μπορείς να πάρεις τον ακροατή μαζί σου σε ένα μουσικό ταξίδι που διαρκεί περισσότερο από σαράντα πέντε λεπτά, εξήντα λεπτά είτε για όσα λεπτά μπορεί να διαρκεί ο κάθε δίσκος και πραγματικά θα βιώσουν αυτό το μουσικό ταξίδι με τον τρόπο που επιθυμείς. Θα βιώσουν αυτό το ταξίδι με τον ίδιο τρόπο, που βιώνουν το διάβασμα ενός βιβλίου ή με τον τρόπο που βιώνουν το να βλέπεις μία ταινία στον κινηματογράφο. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν εμπλέκονται πια με αυτόν τον τρόπο με τη μουσική. Η μουσική έχει να κάνει περισσότερο με τη λογική της λίστας, ανεξάρτητα τραγούδια, που μπορούν να προστεθούν σε μία λίστα είτε στο spotify, είτε στο youtube είτε οπουδήποτε, ανάλογα με το πώς οι άνθρωποι ακούν μουσική. Για εμένα αυτό είναι κρίμα, γιατί με αυτόν τον τρόπο για παράδειγμα κανείς δε θα δει μία ταινία από την αρχή ως το τέλος, κάποιος θα διαβάσει μόνο ένα κεφάλαιο από ένα βιβλίο και δε θα διαβάσει ποτέ όλο το βιβλίο. Αυτό συμβαίνει συνεχώς στη μουσική βιομηχανία. Τείνουμε να μαθαίνουμε μόνο ένα με δύο τραγούδια από ένα καλλιτέχνη, τα προσθέτουμε σε μία λίστα και δεν εξερευνούμε ποτέ όλη τη δουλειά ενός καλλιτέχνη. Είναι κρίμα, γιατί δεν είναι αυτό με το οποίο ερωτεύτηκα ως παιδί. Δεν είναι η ιδέα του δίσκου ως ένα μουσικό ταξίδι. Έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά δε μπορούμε να το αλλάξουμε. Δε μπορώ να το αλλάξω, οπότε οφείλω να βρω ένα τρόπο να δουλέψω με τη βιομηχανία, ακόμα και αν δε μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο έχει εξελιχθεί.
-Θεωρείτε ότι η progressive μουσική έχει επηρεαστεί από τους όρους της εμπορικότητας;
S.W.: Ειλικρινά, δε γνωρίζω τι είναι η progressive μουσική. Απλά γράφω μουσική. Γράφω τη μουσική του Steven Wilson. Δε γνωρίζω τι είναι πλέον. Έχω ποπ μουσική, μέταλ ριφς, μεγάλα εννοιολογικά κομμάτια, ακουστικά τραγούδια… Ξέρω ότι ο κόσμος με αποκαλεί progressive, αλλά δε χρησιμοποίησα ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό για τον εαυτό μου. Πραγματικά δε γνωρίζω. Πάντα υπήρχε αυτό που αποκαλούμε progressive μουσική, που είναι πολύ εύκολο να την απολαύσουμε και είναι προσιτή. Μερικοί θεωρούν τους Pink Floyd progressive. Και πάλι δε νομίζω να χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξη, αλλά κάποιοι τους θεωρούν progressive ροκ. Για εμένα, αν αυτό ισχύει οι Pink Floyd είναι πάρα πολύ προσιτοί, πολύ εμπορικοί κατά κάποιο τρόπο, με την έννοια ότι δεν είναι κάτι που αποκλείει οποιονδήποτε πιθανό ακροατή. Ο οποιοσδήποτε απολαμβάνει τη μουσική, μπορεί να απολαύσει τη μουσική των Pink Floyd. Οπότε, κατά έναν τρόπο αν θεωρείς τους Pink Floyd progressive, τότε είναι κάτι πολύ εμπορικό, πολύ προσιτό, μία μουσική που μπορείς να την απολαύσεις εύκολα, χωρίς να ντρέπεσαι γι’ αυτό. Μερικές φορές γράφω αγνή, ποπ, εύθυμη μουσική και μου αρέσει. Αγαπώ την ποπ μουσική. Μεγάλωσα ακούγοντας Abba. Δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα με το να γράφω αυτό που αποκαλούν εμπορική μουσική. Δε θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «εμπορική», αλλά θα την χαρακτήριζα «προσιτή», πολύ εύκολη για το κοινό που ακούει mainstream μουσική.
-Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε και ο νέος σας δίσκος με τίτλο «To the bone». Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτό;
S.W.: Αυτός ο δίσκος επικεντρώνεται στην τραγουδοποιία μου και στα τραγούδια που είναι πιο προσιτά και ελπίζω να είναι τα πιο προσιτά και εύκολα για να συνδεθείς με τους δίσκους, που έχω κάνει έως τώρα. Έχει πολλά εννοιολογικά στοιχεία. Ο δίσκος έχει να κάνει με την ιδέα της αλήθειας στη σύγχρονη εποχή, το τι θεωρούμε αλήθεια και το αν υπάρχει αλήθεια στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στον κόσμο των fake news. Ξέρετε σε αυτόν τον κόσμο, βομβαρδιζόμαστε από μία πληθώρα πληροφοριών αλλά και την παραπληροφόρηση και τις ψευδείς ειδήσεις. Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια για αυτή την ιδέα της αλήθειας, που δεν υπάρχει καθόλου είτε δεν αλήθεια, αλλά αντίληψη, γιατί η αλήθεια πάντα φιλτράρεται από την προσωπικότητα ενός ανθρώπου και τις εμπειρίες του. Οπότε, η αλήθεια σου είναι διαφορετική από τη δική μου. Και οι δυο μας, αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια μας ανάλογα με το πώς έχουμε μεγαλώσει, από την πολιτική, τη θρησκεία μας, το φύλο μας κλπ. Όλα αυτά τα πράγματα επηρεάζουν την αντίληψή μας για τον κόσμο. Οπότε τι νοούμε ως αλήθεια; Εναλλακτικά, δεν είναι καθόλου αλήθεια, αλλά αντίληψη. Ο δίσκος λοιπόν έχει να κάνει με την ιδέα της αλήθειας ως αντίληψης.
-Διάβασα για το δίσκο σας ότι τα τραγούδια αναφέρονται στιχουργικά στο παρανοϊκό χάος αυτής της εποχής, κατά την οποία η αλήθεια είναι μία εύκαμπτη αντίληψη. Πώς μπορούμε λοιπόν να δραπετεύσουμε από αυτό το χάος;
S.W.: Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε. Αυτό που ίσως να μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να είμαστε ικανοί να φιλτράρουμε τις πληροφορίες, στις οποίες εκτιθέμεθα και ειδικότερα μέσω του διαδικτύου. Το διαδίκτυο, όπως είπα, έχει αλλάξει τον τρόπο που ζούμε σε μία ιδιαίτερα μικρή περίοδο χρονικά. Είκοσι χρόνια πριν ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός. Το διαδίκτυο έχει κυριεύσει τις ζωές μας. Τα περισσότερα τα οποία κάνουμε, πλέον έχουν σχέση με το διαδίκτυο: τα e-mail, τα μέσα κοινωνικής δικτύωση μας συνδέουν με τους φίλους μας, διαβάζουμε νέα, αντιλαμβανόμαστε την πολιτική, βλέπουμε ταινίες, ακούμε μουσική. Σε ό,τι κι αν κάνουμε το διαδίκτυο παίζει το δικό του ρόλο αυτές τις μέρες. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο και τι είναι ανοησίες. Ζούμε σε ένα κόσμο, που οι άνθρωποι συνεχώς μας λένε ψέματα μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αυτοί οι άνθρωποι που ψεύδονται, μπορεί να είναι πολιτικοί, τρομοκράτες, βαθιά θρησκευόμενοι είτε όποιοι και να είναι. Πρέπει να καταλαβαίνουμε, πότε μας λένε ψέματα, πότε μας κοροϊδεύουν, πότε μας παρακινούν λάθος κλπ., γιατί αυτό συμβαίνει αυξανόμενα καθημερινά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν είτε για να μας πουλήσουν κάτι, είτε για να ψηφίσουμε κάτι είτε για ο,τιδήποτε προσπαθούν να πετύχουν. Πρέπει να γίνουμε ικανοί να φιλτράρουμε την πραγματικότητα από τις ανοησίες.
-Στις 25 Ιουλίου επιστρέφετε στην Αθήνα, για μία μοναδική συναυλία στην Τεχνόπολη.
S.W.: Η συναυλία έχει να κάνει με όλα αυτά τα θέματα και τις αντιλήψεις που συζητήσαμε και που αναφέρονται στο δίσκο «To the Bone». Είναι η πιο θεαματική συναυλία που έχω πραγματοποιήσει έως τώρα, από άποψη οπτικοακουστική και πολυμεσικής εμπειρίας, που μπορείς να έχεις σε θεατρικό επίπεδο. Είχα την τύχει να συνεργαστώ με υπέροχους συνεργάτες, animators, κινηματογραφιστές και άλλους επαγγελματίες για να πραγματοποιήσω αυτή τη συναυλία τόσο θεαματική όσο είναι. Ο ήχος δεν έρχεται μόνο από μπροστά αλλά περικλείει όλο το χώρο. Θα ακουστούν κομμάτια από το νέο μου δίσκο, αλλά και τους προηγούμενους.
-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
S.W.: Έχω ξεκινήσει ήδη να γράφω ένα νέο δίσκο, που θα είναι τελείως διαφορετικός από τον τελευταίο μου και τελείως διαφορετικός από ό,τι έχω κάνει έως τώρα. Πάντα ψάχνω για το επόμενο στάδιο εξέλιξης του ήχου μου και αυτό ψάχνω τώρα. Επίσης έχω μία θεματική ταινία, που θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του χρόνου, που γυρίστηκε σε ένα υπέροχο χώρο στο Λονδίνο, όπου πραγματοποιήσαμε τρεις συναυλίες. Μόλις ολοκληρώσαμε το μοντάζ και τη μίξη του. Νομίζω ότι θα κυκλοφορήσει σε Blu ray DVD, CD, βινύλιο γύρω στον Οκτώβριο με Νοέμβριο. Θα είναι σαν ένα ντοκιμαντέρ για αυτόν τον κύκλο του δίσκου.
Περισσότερες πληροφορίες για τον Steven Wilson και τη συναυλία του στην Αθήνα, αναζητήστε στους παρακάτω συνδέσμους:
https://www.facebook.com/events/309093822942284/
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2018.