Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, για συντροφικότητα, για πλήρη αποδοχή; Μπορούν δύο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες να βρουν ο ένας στον άλλο το πρόσωπο που έψαχναν σε όλη τους τη ζωή;
Ο Στέλιος Μάινας και η Κάτια Σπερελάκη περιοδεύουν σε όλη την Ελλάδα με το έργο «Ο κήπος» του Μπρους Γκουτς (Bruce Gooch), σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, το οποίο αναφέρεται στις μνήμες και τις εμπειρίες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του καθενός. Ο Κήπος είναι το τελευταίο έργο του Μπρους Γκουτς, σημαντικού ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχίες σε πολυάριθμες παραγωγές σε Η.Π.Α και Καναδά και ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Θεάτρου New Fangled Stages, η οποία εδρεύει στο Τορόντο. Το Από Μηχανής Θέατρο σε συνεργασία με την New Fangled Stages παρουσίασε σε παγκόσμια πρεμιέρα τον Κήπο.
Ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος τώρα στο επάγγελμα, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του, όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η Λουίζ. Καθώς πρέπει, άψογη επαγγελματίας και με ποιητικές ανησυχίες, έχει προσληφθεί από τον ανιψιό της πρώην γυναίκας του Μπάρι για να τον φροντίζει. Ο άξεστος χαρακτήρας του την τρέπει σε άτακτη φυγή, όμως η συνέχεια τούτης της γνωριμίας κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αποδεικνύεται. Ο Μπάρι δείχνει αποφασισμένος να γίνει καλύτερος άνθρωπος ενώ η Λουίζ, στο πρόσωπο του, θα αναζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια. Δύο μοναχικοί άνθρωποι συναντιούνται σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και να βρουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη σωτηρία. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη.
Με αφορμή την περιοδεία της παράστασης, ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας μιλά στην «Εποχή» για τον εγκλεισμό, την απομόνωση, την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή τονίζοντας ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι αυθύπαρκτος.
Τη συνέντευξη πήρε η Ράνια Παπαδοπούλου
Ξεκινήσατε την περιοδεία σας με το έργο «Ο κήπος» σε μια δύσκολη περίοδο παγκοσμίως. Κατά ποιο τρόπο σας επηρέασε ο εγκλεισμός ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη;
Υπάρχουν δύο πράγματα που θα πρέπει να τα οριοθετήσουμε. Ο καλλιτέχνης ούτως ή άλλως πρέπει να περνάει ένα στάδιο εγκλεισμού. Ο καλλιτέχνης είναι ένα δισυπόστατο ον, που κοινωνικοποιείται από τη μια, αλλά απομονώνεται από την άλλη. Η απομόνωση έχει να κάνει με τη συγκέντρωση και την αυτοσυγκέντρωση γύρω από το υλικό σου και τη δουλειά σου, και η κοινωνικοποίηση με το να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου. Εμείς με τη δουλειά μας γινόμαστε μεταπράτες ενός υλικού, αλλά δεν λειτουργούμε με πρωτογενές υλικό. Δεν γράφουμε εμείς, αλλά οι συγγραφείς. Παρ’ όλα αυτά, ερμηνεύουμε το υλικό αυτό. Επομένως, επιβάλλεται και ζητείται η προσωπική μας ματιά. Ο κορονοϊός μάς απομόνωσε από την κοινωνικοποίηση. Χάσαμε τη σειρά μας σε σχέση με τα τεκταινόμενα. Από την άλλη, μας έφερε πιο κοντά στο υλικό της δουλειάς μας.
«Ο κήπος» είναι ένα έργο που παρουσιάζεται εδώ και δύο χρόνια περίπου.
«Ο κήπος» είναι μία παράσταση που ανέβηκε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Από Μηχανής Θέατρο. Συνολικά έχει κάνει είκοσι επτά παραστάσεις. Δεν έχει «εξαντληθεί» σε ό,τι αφορά την εξάντληση του υλικού μας.
Πότε εξαντλείται μια παράσταση;
Καταρχάς ξεκινούν παραστάσεις ήδη εξαντλημένες, δηλαδή που δεν έχουν λόγο για να ανέβουν. Αυτό ισχύει για όλους και για εμένα προσωπικά. Οι παραστάσεις εξαντλούνται όταν δεν απευθύνονται πια στον κόσμο. Όταν επαναλαμβάνονται μηχανικά. Όταν δεν έχουν αντικείμενο. Η παράσταση δεν γίνεται για τον εαυτό σου. Δεν γίνεται για την αυτοϊκανοποίηση των καλλιτεχνών. Γίνεται για να ικανοποιήσουμε τον συγγραφέα και τον κόσμο. Όταν αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας έχει κοπεί, δεν έχει κανένα λόγο η παράσταση.
Τι σας γοητεύει περισσότερο στον Κήπο;
Το έργο είναι γραμμένο σε μια ευθεία γλώσσα, όπως γενικότερα είναι γραμμένο το αμερικάνικο θέατρο. Ο συγγραφέας μας είναι Αμερικανοκαναδός. Οι συγγραφείς γράφουν με τα βιώματά τους. Το γοητευτικό σε αυτό το έργο είναι η απλότητά του, που αγγίζει τα όρια της απλοϊκότητας, με την οποία αντιλαμβάνεται γενικώς η Αμερική το γίγνεσθαι.
Εντοπίζεται κοινά στοιχεία με την ελληνική κοινωνία;
Η αμερικανική κοινωνία είναι διαφορετική από την ελληνική, η οποία είναι μια ευρωπαϊκή κοινωνία. Αυτό που πραγματεύεται το έργο είναι η μοναξιά, η απομόνωση, η αναγκαστική προσωπική βίωση της απομόνωσης, που οι μεγάλες πόλεις και οι πολιτείες επιβάλλουν στους πολίτες τους. Εμείς, τα τελευταία τριάντα χρόνια το αντιλαμβανόμαστε, αλλά όχι μη την ίδια λογική του έργου μας. Το έργο μας διαδραματίζεται σε μια μεγαλούπολη στη Νέα Υόρκη, που ήταν μεγαλούπολη από τον προηγούμενο αιώνα, οπότε μιλάμε για διαφορετικά μεγέθη με πολυπολιτισμικές κοινωνίες πολλών εθνοτήτων που συνυπήρχαν μαζί. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η μοναξιά όμως διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλους τους πολιτισμούς.
Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, συντροφικότητα και πλήρη αποδοχή;
Απεριόριστα. Όσο περισσότερο ένας άνθρωπος νιώθει ότι απειλείται από εξωτερικούς παράγοντες, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη του. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά πλάσματα και έχουμε ανάγκη τη συνύπαρξη. Όσο βρισκόμαστε σε κοινωνίες όπου η συνύπαρξη αποτελεί πολυτέλεια, όπως γίνεται στις μεγαλουπόλεις, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε τη μοναξιά μας, την απομόνωσή μας και τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε για βοήθεια. Αυτό πραγματεύεται το έργο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι αυθύπαρκτος.
Επόμενοι σταθμοί της παράστασης «Ο κήπος»: 21/7 Σάμος Καρλόβασι, 22/7 Σάμος Πυθαγόρειο, 23/7 Χίος, 25/7 Μυτιλήνη, 28 /7 Σπέτσες, 29/7 Τρίπολη, 30/7 Καλαμάτα, 31/7 Αργοστόλι, 1/8 Ληξούρι, 4/8 Αντίπαρος, 5/8 Σαντορίνη, 7/8 Ίος, 9/8 Άνδρος, 10/8 Αίγινα, 19/8 Κάλυμνος, 20/8 Ρόδος, 23/8 Νέα Μάκρη, 25/8 Πέραμα, 6/9 Παπάγου, 14/9 Βεάκειο, 15/9 Βριλήσσια.