Η ίριδα και το αστέρι ξεκινούν ένα ταξίδι αναζήτησης της αγάπης αλλά και της ομορφιάς σε κάθε μοναδική στιγμή της πορείας τους. «Το ταξίδι του αστεριού και η ιστορία της ίριδας», το πρώτο παιδικό βιβλίο της Σοφίας Πελοποννησίου – Βασιλάκου σε εικονογράφηση της καλλιγράφου Μ. Γενιτσαρίου, που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο αποτελεί ένα παραμύθι που οδηγεί τους μικρούς αναγνώστες στην αυτογνωσία, ενώ παράλληλα τους «εξηγεί» τις έννοιες της αγάπης, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης, αλλά και του ταξιδιού που οδηγεί στην επίτευξη ενός στόχου. Η εικονογράφηση της Μ. Γενιτσαρίου συμπληρώνει άρτια το κείμενο της Σ. Πελοποννησίου - Βασιλάκου χαρίζοντας στους αναγνώστες αυτή τη μαγεία, που κάθε παραμύθι οφείλει να έχει.  Τα παραμύθια όμως πρέπει να έχουν πάντα ένα καλό τέλος και ένας συγγραφέας πώς πρέπει να προσεγγίζει τις ιστορίες που γράφονται για παιδιά; Η συγγραφέας Σοφία Πελοποννησίου – Βασιλάκου, συνομιλεί με τη Ράνια Παπαδοπούλου για το πρώτο της παιδικό βιβλίο, αλλά και για όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν ένα παιδικό βιβλίο.

-Τι σας ώθησε να γράψετε ένα παιδικό βιβλίο για ένα αστέρι και την ίριδα;

Σ.Π.: Το παραμύθι για το αστέρι που έψαχνε να βρει την αγάπη του το έγραψα όταν ήμουν 18 χρονών το 1986. Είναι μια ηλικία που το πιο σημαντικό είναι η αληθινή αγάπη και τίποτε άλλο. Χωρίς να το θέλω έγραψα μια ιστορία που καθώς την ξαναδιαβάζω μεγαλώνοντας δείχνει πως μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να γίνει αυτό. Να καταλάβεις τι πραγματικά έχει αξία και τότε θα το βρεις. Τις περισσότερες δε φορές όπως και όλα στη ζωή, αλλού τα ψάχνει κανείς και αλλού τα βρίσκει. Το θέμα της αγάπης με απασχόλησε και λίγα χρόνια αργότερα και φυσικά με απασχολεί πάντα. Το παραμύθι της ίριδας που ερωτεύτηκε ένα κυπαρίσσι γράφτηκε το 1994 και συνέπεσε με την πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά στην Εθνική Στεγαστική Τράπεζα. Διάβαζα διάφορες εγκυκλίους και  πραγματικά  ήμουν απελπισμένη γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήμουν πραγματικά απαρηγόρητη και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου μία ίριδα και ένα κυπαρίσσι που ήθελαν να αγκαλιαστούν και να συμπορευτούν. Το μυστικό εδώ ήταν να θυσιάσουν τον εγωισμό τους, κάτι αυτονόητο αλλά τόσο δύσκολο να κάνουμε όλοι μας.

-Τόσο το αστέρι όσο και η ίριδα προσπαθούν να βρουν την αγάπη. Πώς ορίζεται η αγάπη από τους δύο ήρωες;

Σ.Π.: Η αγάπη για το αστέρι οφείλει να είναι μυστηριώδης, μακρινή και γοητευτική. Ευτυχώς για αυτό θα καταλάβει την αυταπάτη του και θα την βρει σε αυτό που πραγματικά αξίζει. Όσο για την ίριδα και το κυπαρίσσι η αγάπη για αυτά, είναι να γίνουν ένα. Όταν θυσιάζονται, το καταφέρνουν!

-Η αγάπη νικά πάντα;

Σ.Π.: Η αγάπη νικά πάντα όταν είναι αληθινή. Είναι μια ενέργεια που φωτίζει τη ζωή μας ακόμα και αν κάποιες φορές χάνεται ο άνθρωπος που αγαπάμε. Είναι πάντα μέσα μας και φωτίζει τη ζωή μας. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη.

-Γράφετε από πολύ νεαρή ηλικία. Τι σημαίνει για εσάς η ίδια η διαδικασία της γραφής;

Σ.Π.: Η γραφή είναι για ‘μένα από παιδί ένας τρόπος επικοινωνίας και παρηγοριάς. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Βρέθηκαν σε πολύ μικρή ηλικία σε μια άλλη χώρα με τους γονείς μου. Αλλά παρόλο που είχα φύγει πριν καλά καλά χρονίσω, είχα μια νοσταλγία για το πάππου μου. Του έγραφα λοιπόν γράμματα (κάτι μουτζουρίτσες) και έγραφα και τις απαντήσεις του, που της διάβαζα στον εαυτό μου σε μια ηλικία γύρω στα τρία μου χρόνια για να αισθάνομαι ότι τον είχα κοντά μου. Αργότερα  μια που ήμουν και μοναχοπαίδι έγραφα φανταστικές ιστορίες σε μια εργασία που μας έβαζε το σχολείο «Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο». Ήταν περιπετειώδεις και αστείες και κέρδιζα χρυσά αστέρια στο τετράδιό μου, που με γέμιζαν με περηφάνια και κατόρθωνα να κάνω τους συμμαθητές μου να χαμογελούν. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ με συγκινεί η γραφή και σε αυτήν καταφεύγω πάντα είτε για να εκφραστώ, είτε για να μάθω και να μπω στον κόσμο των άλλων. Όπως είπα και για την αγάπη, χωρίς και τη γραφή και πάλι δεν υπάρχει ζωή.

-Ένας συγγραφέας πώς πρέπει να προσεγγίζει τις ιστορίες που γράφονται για παιδιά;

Σ.Π.: Τα παιδιά κατά τη γνώμη μου χρειάζονται πάνω από όλα αγάπη, ελπίδα και ασφάλεια. Θα ήθελα τα παιδικά βιβλία να είναι καλοδουλεμένα, με μαγική εικονογράφηση και να ανοίγουν στα παιδιά καινούργιους κόσμους. Και κατά τη γνώμη μου για να γράψεις για παιδιά θα πρέπει να αγαπάς το παιδί που έχεις μέσα σου.

-Κατά τη γνώμη σας, ποια τα χαρακτηριστικά ενός βιβλίου που απευθύνεται σε παιδιά;

Σ.Π.: Τα παιδιά θέλουν αλήθεια αλλά όχι βία, θέλουν χαρά και χιούμορ, θέλουν δράση και μια ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Ένα παραμύθι που πραγματικά με κέρδισε τα τελευταία χρόνια είναι «Η εξαφάνιση της Ντόροθι Σνοτ» του Πέτρου Χατζόπουλου. Έχει όλα τα συστατικά μιας ιστορίας για παιδιά.

-Τα παραμύθια πιστεύετε ότι πρέπει να έχουν πάντα καλό τέλος ;

Σ.Π.: Τι σημαίνει άραγε καλό τέλος; Για μένα το απόλυτο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους είναι πάντα ο «Μικρός Πρίγκιπας». Δεν είχε καλό τέλος αλλά ποιο θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Σημασία έχει η πραγματική ουσία της ζωής να υπάρχει σε ένα παραμύθι. Αυτό μένει στα παιδιά, αυτό ζητούν ακόμα και αν εμείς θεωρούμε ότι είναι πολύ μικρά, για να την καταλάβουν.

-Την εικονογράφηση του βιβλίου σας υπογράφει η Μ.Γενιτσαρίου. Πόσο σημαντική είναι η εικονογράφηση σε ένα βιβλίο;

Σ.Π.: Ήταν μια ευτυχής συγκυρία η συνεργασία με την Μαρία Γενιτσαρίου. Δεν είναι τυχαίο που είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται με την καλλιγραφία. Άρα έχει βαθιά γνώση της γραφής και έτσι μπαίνει στην ψυχή της κάθε λέξης και της κάθε έννοιας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κάθε ζωγραφιά της να είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι ένας άνθρωπος που δημιουργεί με τέχνη και φροντίδα την κάθε εικόνα. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη συνεργασία.

-Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τη Μικρή Άρκτο;

Σ.Π.: Υπάρχει μια χρόνια συνεργασία και εκτίμηση με τους ανθρώπους της Μικρής Άρκτου. Τα παραμύθια αυτά μου είναι πολύτιμα και ήξερα ότι μπορούσα να έχω εμπιστοσύνη στον Παρασκευά Καρασούλο, τον Ανδρέα Γεωργιάδη και την Βιβή Γερολυμάτου. Είναι άνθρωποι που είναι ταγμένοι σε αυτό που κάνουν και η ποιότητα είναι το χαρακτηριστικό τους.

-Μέρος των εσόδων του βιβλίου σας θα διατεθούν στο Ίδρυμα Κατακουζηνού, στο οποίο είστε και μέλος Δ.Σ. αν δεν κάνω λάθος.

Σ.Π.: Όλα τα έσοδα πάνε στην Οικία Κατακουζηνού με την οποία ασχολούμαι από το 1989 και πιο έντονα από το 2008. Είναι και αυτό ένα από τα όνειρά μου. Το να διατηρηθεί ζωντανός ένας χώρος μνήμης δύο συναρπαστικών ανθρώπων του Άγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού και ταυτόχρονα να εμπνέει για καινούρια πράγματα.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Σ.Π.: Με απασχολεί όπως όλους τα θέματα του πλανήτη και ελπίζω να δω τυπωμένο ένα παραμύθι που δούλευα πέντε χρόνια γύρω από το πώς μπορούμε να τον προστατέψουμε από τις οικολογικές καταστροφές. Αλλά αυτό που είναι το πιο σημαντικό για μένα είναι να γράψω ένα βιβλίο σαν μυθιστορηματική βιογραφία για τον πατέρα μου τον Ναύαρχο Εμμανουήλ Πελοποννήσιο και την μεγάλη του προσφορά. Άλλωστε σε εκείνον και την μικρή μου οικογένεια στον άντρα μου Δημήτρη Βασιλάκο και την κόρη μου Έμμα χρωστάω την πολυτέλεια του να γράφω παραμύθια και να τα πιστεύω.